53. පොතක් ගැන කතාවක් ……….!

පසුගිය දිනෙක මා මිත්‍ර “සුමියා” මා වෙතට ඇමතුමක් දී පැවසුවේ  මාගේ කන්තෝරුවේ ලියන මේසයේ ලාච්චුව ඇර  බලන ලෙසය.

මා එය ඇර බලන විට එහි පොතක් විය.තහනම්  වර්ගයේ “පොලිතීන්” පිටකවරයක් කාරිය දමා තිබූ එහි  පිටකවරයේ රූපය හා ලියා තිබූ වචන මාහට පහසුවෙන් කියවිය හැකි විය .

“මිහයිල් ලෙර්මන්තව් - අපේ කාලයේ වීරයෙක්”

රුසියන් බසින් සිංහලයට පරිවර්තනය

දැදිගම වි. රුද්‍රිගු

 එහි ලියා තිබුනි.

පොතක් ……!

මා සිතා නොසිතා අමතක කර දැමුවේද ?  

නැත ! 

මාහට නිරායාසයෙන්ම අමතක විය! 

දින කිහිපයක් ඉක් බිත්තෙන් පසුගිය සිකුරාදා එළඹිනි. පසුදින එනම් සෙනසුරාදා දිනයේ මා හට අනුරාධපුර බලා යාමට හේතුවක් විය . පසුදින ගමන සිත දරාගෙන  සියල්ල සූදානම් කරගෙන සිකුරාද සවස පුටුවෙන් නැගිටීම සමගම මේස ලාච්චුව ඇර බැලූ විට එහිවූ  පොත නෙත ගැටිනි. එය ගනිත්ම  මා දුටුවේ තවත් පොතක් එසමග  ඊට යටින් ඇති බවය.

“අහිමි නොවුණේ  ජීවිතය පමණකි”

All But My Life –Gerda Weissmann

පරිවර්තනය- එල් .එස් .එස් . පතිරත්න

එම පොතයි . 

පොත් දෙකම රැගෙන මා ගෙදර ගියෙමි . ඕනෑම  දෙයක් ඇවිස්සීමට උපන් හපන් කම් ඇති මාගේ දියණිය එක්වරම පොත් දෙක  දැක ඒවා තම ග්‍රහණයට ගත්තාය.

“මේක සුමිත් අයිය තත්තිට දීලා තියෙන්නේ….!”

“කොහොමද ඔයා දන්නේ ?”

“ඇයි මේ ලියලා තියෙන්නේ ….!”

පලමු පොතෙ ප්‍රථම ඇතුල් පිටුවේ කොලයක් අලවා තිබුනි.

“ඔබ කියවන පොත පතෙහි වටිනාකම කෙබඳුදැයි දන්නා  කෙනෙකුන් හැටියට , මෙම පොත් පිංච සඳහා  වූ ඔබේ රුචිකත්වය කෙබඳුදැයි නොදන්නවා වුවද , මෙම තිළිණය මහඟු වටිනේ යැඅයි විශ්වාසය ඇතිව සතුටු සිතින් පුදනෙමි.”

“ සුමිත් මල්ලීගෙන් (සුමියා) – මංජුල අයියාට (තට්ටයා)”

2017.09.26

එහි දක්වා තිබුනි.

මීට වසර දෙක තුනකට ගියාට පසු පොත් කානිවල් යෑම මා සිතාමතම නවතා දැමුවෙමි. මෙයට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ ; පොතක් දෙකක් ගෙන ලබන සතුට බිමදමා පාගා ගෙන නැගෙන; පොත් මිස් වීමේ නොහොත් වියදම් කිරීමේ සීමා මායිම් කරණකොට ගෙන ; අත හැර දැමෙන පොත් නිසා සිතෙහි නැගෙන දුක, සංතාපය වඩාත් වැඩි වීමය !

මෙයට සුපිරියටම ගැලපෙන සිද්ධියක් මාගේ ජීවිතයට එක්ව පවතී. ඒ මා පාසල් යන කාලයේ පාසල් නිවාඩුවට බෙන්තොට අපගේ ලොකු අම්මලාගේ ගෙදර සතියකට ගිය විට ; මා  එහිදී විඳින අප්‍රමාන සතුටට වඩා වැඩි පීඩාවක් වින්දේ සතියකින් මේ සියල්ල හැරදමා පුරුදු ගෙදරට යන්න වෙනවා නොවේද?       යන සිතු විල්ලෙනි.

ඒනිසාම ජාත්‍යන්තර පොත් ප්‍රදර්ශනය තිබෙන කාලයේදී මා බොහෝ  සෙයින් ඉන්ද්‍රියන් දමනය කරගෙන ඉන්නට පුරුදු පුහුණුවී සිටින්නෙමි.

පොත් වලට මාගේ ජීවිතයේ මා කොයි තරම් ආදරය කලා දැයි කිවහොත් ; පාසල් සිසුවෙකුව සිටින අවදියේ  කොටුවේ ඇම් ඩී ගුණසේන සාප්පුවෙන්  පොතක් ඉනේ ගසාගෙන එනවිට එය හසුවී ;දිනක්  පුරා එහි පොලොව යට ගබඩා කාමරයක සිරවී සිටින්නට විය ! මෙය පසු කලෙක සුන්දර අයියාට (සුන්දර නිහතමානීද මැල් ) කියපු අවස්ථාවක “උඹ යකෙක්නෙ බං !” කීවේය. ඊළඟට ඔහු කට හැදුවේ  කුමකට  දැයි මට ඉවෙන් මෙන් තේරුම් ගියේය !

“හරි හරි ! අයියගෙ තාත්තත් සීන් එකේ හිටියා !”

(මා ඒ පැවසුවේ ලල් ප්‍රේමනාත් ද් මැල් මහතා පිළිබඳවය.එකල එතුමා එහි ලොකු ඨානාන්තරයක් දැරීය.!)

ඒ කෙසේ වෙතත් මා මේ වනවිට තරමක පොත් ගුලකට අයිතිවාසිකම් 

කියන්නට හැකි පුද්ගලයෙකු බවට දෛවය විසින් පත් කොට ඇත.

( මේ සියල්ල මා  ඉනේ ගසාගෙන පැමිනි ඒවා නොවන බව මා නොකිව 

මනාය)

මාහට පොත් කියවීම හුරු කල පුද්ගලයින් කිහිප  දෙනෙකු මාගේ 

මතකයට එයි. ඉන් එක් අයෙකු වන්නේ වර්ථමානයේ බී බී සි යේ 

සංදේශය වැඩසටහන ඉදිරිපත් කරණ චන්දන කීර්ති බණ්ඩාරය.  ඒ

 අවිස්සාවේල්ලේ ආරාධනා කන්ද පාරේ ඔහු ගේ නිවසේ  පැවති  අනර්ඝ 

පොත් එකතුව හා නිරන්තරයෙන් පොත් කියැවීම පුරුද්දක් කරගත් 

ඔහුගේ ආභාෂයය. “ලෙනින්ගේ තෝරාගත්  කෘථි  වෙළුම් 12” , “දාස් 

කැපිටාල්  නොහොත් මාක්ස් ගේ ප්‍රාග්ධනය” , “බ්‍රිටැනිකා විශ්වකෝෂය 

පොත් කාණ්ඩය” මා අතගා බැලුවේ එහිදීය.

දෙවැන්නා  දෙමටගොඩ ,මවුන්ට් ප්ලසන්ට් පටුමගේ ආරම්භයේ කාමරයක නවාතැන් ගෙන  සිටි  විජේරත්න මහතාය. ඔහු සතු ඉතා දුර්ලභ පොත් එකතුවක් තිබුනි. ඔහු කොහිදැයි මා අද තා වෙන්න දන්නේ නැත. ඔහු සතු පොත් මා එකල  කියවන්නට තෝරාගත්තේ පිට කවරයේ රූපය බලාය.  “ඇලන් ක්වාටර්මෙන්” , “රත්නාගාරය”,“හිමගිර තරණය”,  චාල්ස් ඩිකන්ස් ගේ "දෙනුවර අන්දරය" රොඩ්නි ජෝන්ක්ලාස් ගේ " වාලම්පූරි"   මා කියැවූයේ ඔහුට පිංසිද්ද වෙන්නය. 

දැනටත් මා සතුව ඇති  මාය රංජන්ගේ “දිගාමඬුල්ලේ ආශ්චර්‍යය” ඔහුගෙන් මා හුවමාරු කරගන ආ පොතක්‍ය. ඒ වෙනුවට ඔහුගේ අත් අඩංගුවේ මාගේ “අපරාජිත බිස්මාකය” – මිනිදාස සෙනරත් යාපා ගේ පොත ඇතැයි මා සිතමි. 

තෙවැන්නා වූයේ මාගේ පැරණි මිත්‍රයෙකුවූ කුරුණෑගල මළියදේවයේ   සිට කොළඹ පැමිනි එස් සී කේ ජයකොඩි ය. මා විජෙරත්න මහතා ගෙන් ඉල්ලාගෙන ආ පොත් ඉන් පසු පත්වූයේ ජයකොඩි අතටය. බෝඩිමට ගොස් කියැවීමෙන් පසු ජයකොඩි කතාව මාහට පංතියේදී පන පිහිටුවා පසුදිනකියනු ලබයි. කතාව හොඳින් අසා සිටින මා එහි රසාලිප්තම තැන ; පොතෙහි පෙරලා දෙනමෙන් ජයකොඩිගෙන් ඉල්ලාසිටින්නෙමි. එමකොටස කියැවීමෙන් පසු එතැන් සිට ඉදිරියටත් පසු පසටත් කියැවීමෙන් මා පොත්  කියැවීමේ පුරුද්ද ඇතිකර ගත්තෙමි.

 ඉන් පසු මා හට කතා කිව්වේ දැනට විදුසර පත්‍රයේ ප්‍රධාන සංස්කාරක ධූරන්දර      ඒ ආර් කුලසිංහය ! සර් ආතර් කොනන්ඩොයිල්ගේ “බැස්කර්විල්හී රුදුරුබලුව” මා රස වින්දේ ඔහුගේ රසාලිප්ත කතනයෙනි! එවකට මා සමග කතා අසා සිටි අනෙකා “දේශය” පුවත්පතේ සුගත් පී කුලතුංග ආරච්චිය !

 අදටත් ළමයෙකුට පොත් කියැවීමේ රුචිය ඇතිකරවන්නට ඇති සාර්ථකම ක්‍රමවේදය  මෙය යැයි අද ද මා විශ්වාස කරමි. 

 මාහට අහම්බයෙන් ලැබුනු පොත් දෙකින් අනෙක් පොතේ දක්වා තිබුනේ දිනය පමනකි.

“2017.09.26”  

 මා හැරෙන තැපෑලෙන් දූරකථන ඇමතුමක් සුමියාට ගත්තෙමි !

“අනේ මං දන්නෑනෙ බං උඹ ඒක අරන් තියෙන්නේ මට කියලා …..” යනුවෙන් කෙඳිරි ගෑවෙමි.

ඒ මාගේ සියළු දුක  හිතෙන කතා සුමියා මුදිතා ගුණ භරිථව අසා සිටියේය. 
ඉක්බිතිව මා දෙවන පොත අග්ගිස්ස කියවන්නට පටන් ගතිමි.

 “ගර්ඩා විස්මාන්ගේ සුවදායක ළමා කාලය අවසන් වන්නේ 1939 සැප්තැම්බර්  මස 3 වැනිදාය.ඒ අක්‍රමණික ජර්මන් හමුදා ඇය ජීවත්වූ බයෙලිට්ස් වෙත පැමිණීමත් සමඟය. ඇගේ පවුලේ අය ක්‍රමවත් ලෙස වෙන්කල ඔවුන් ගර්ඩා යවනු ලැබුවේ ජර්මන් කර්මාන්තශාලාවල වහල් සේවය සඳහය.එම වහල් කඳවුරු තුළ සිටි ගැහැනු ළමයින් හට වසර තුනක කාලය මුළුල්ලේම මුහුණ දීමට සිදුවන්නේ අනුකම්පා විරහිත කෲරත්වයකටය.ජර්මානුවෝ  සැලසුම් සහගත ලෙස ඔවුන්ට ජීවිතය හැර සියල්ල  අහිමි කරමින් සිටියහ.

 යුද්ධය අවසන් සමයේ රුසියන් හමුදාවල  ඉදිරි ගමනත් සමඟ ජර්මානුවන් ඔවුන්ව පාගමනින් රැගෙන ආවේ චෙකොස්ලෝවැකියාව  දෙසටය. ශීත සaතුවේ මාස තුනක් පුරා පැවති මේ පා ගමන අවසන් වනවිට හාරදසක ගැහැනු ළමුන් කණ්ඩායමෙන් ඉතිරිව  ඇත්තේ එකසිය විස්සක් පමණකි. අනෙක් සියලු දෙන මිය ගියේ කුසගින්නෙන් හා ශීතලෙනි.

අවසානයේ ඇය ඇතුළු කණ්ඩායම චෙකොස්ලෝවැකියාවේ වොලරි වලදී මුදගනු ලැබූවේ ඇය වෙත සෙනෙහසේ  දෑත් දිගු කළ; පසුව ඇගේ සැමියා බවට පත්වූ ඇමරිකන් හමුද නිලධාරියා විසිනි ”  

 සෙනසුරාදා උදෑසන අප රැගත් බස් රිය අගනුවරින් උදෑසන 6.30 වනවිට පිටත් විය. බසය පනගන්වනවාත් සමග ඇරඹි මාගේ කියවීම ; නැවතුනේ අනුරාධපුරවරයට   බසය සම්ප්‍රාප්තවීමයිත් සමගය. පසුදින එනම් ඉරිදා උදෑසන 11.30 ට බසයත් සමග ඇරඹි කියැවීම ; නැවත බසය සමගම  කොළඹට පැමිනීමත් ; අන්තිම පිටුව තෙක් කියවා අවසන් වීමත්  සමග නැවතිනි!

 මාගේ කියැවීම අවසන් වුවද සිතතුල විසිරීගිය පපුව පැලෙන තරම් වූ දුක තවමත් එලෙසමය !

 විසඳා ගත යුතු ගැටළු දෙකක් වේ …..!

 මේ තරම් දුකක් මිනිසෙකු විඳින්නෙ කෙසේද ?

       මේ තරම් දුකක් මිනිසෙකුට විඳවීමට සලස්වන්නේ  කෙසේද ?                        

 තවත් එකක් !

 මා වෙනුවෙන් මෙවන් කෘති දෙකක් පිළිගැන්වූ වාට  මා කුමක් නම් කලයුතු වන්නේද ?

 ස්තූතියි බොහොමත්ම !