255. අරළු බුළු නෙල්ලි

එවකට මාගේ පියා සේවය කලේ හතරැස් කොටුවේය. හතරැස් කොටුව යනු හබරණ පසු කොට ත්‍රිකුණාමළය මාරගයේ ගිය විට හමුවන කුඩා මංසංධියකි. මෙම ස්ථානයෙන් මින්නේරිය දෙසට කුඩා මාර්ගයක් ඇරඹෙන අතර එම මාර්ගයේ මද දුරක් ගිය විට පරසිදු ගල් ඔය දුම්රිය මංසංධිය හමුවේ.

පියාගේ නිල නිවස පිහිටා තිබුනේ මහා මාර්ගයට තරමක දුරිනි. 

එම ස්ථානයේ තවත් නිල නිවාසයක්, වන සංරක්ෂණ දෙපාරතමේන්තුවට අයත් කුඩා කාර්‍යාලයක්, එම දෙපාර්තමේන්තුවටම අයත් පැල තවානක්, කුඩා කඩයක් හා සිංහල බෙහෙත් බඩු කඩයක් හා එම ස්ථානයේම බෙහෙත් කරණා වෙද මහත්තයෙකුද වාසය කලේය.

මෙම බෙහෙත් බඩු කඩයේ තිබූ අරුම පුදුම නම් සහිත ආයුර්වේද බෙහෙත් වර්ග මට තාම මතකය.

කර්කටක ශ්‍රිංගි

ගල් මද

ගල් නහර

. . . . . . . . . 

. . . . . . . . .  .

දිනක් මාගේ මව මෙම බෙහෙත් බඩු කඩය වෙත මා යොමු කලේ කසායක් කිරා ගෙන ඒමටය.

"කසායක් කිරණවා" යනු කසායේ බෙහෙත් ද්‍රව‍ය හෙවත් බෙහෙත් බඩු වෙළෙඳ සලෙන් මිළදී ගැනීමයි.

මා එහි යන විට වෙද මහත්තයා තවත් අයෙකු සමග බෙහෙත් හේත් වල ගුණ අගුණ ගැන තරමක දේශණයක් පවත්වා ගෙන යමින් විය.

"ඔය තිපලා කසාය . . . ඒ කියන්නේ අරළු බුළු නෙල්ලි ගැන වෙද පොතේ ලියලා තියෙන්නේ මෙන්න මෙහෙමයි.

අරළු බුළු නෙල්ලී - කෙනෙක් ඇවිදින් ඉල්ලී

තලා හිස ගැල්ලී - දුවයි හිස රද හෙල්ලි හෙල්ලී . . .

 කියලයි!"

එය හරි අපූරු කවියක් විය.

එවන්ම වූ කවියක් මාහට මතකයේ ඇත. එය වෙද ගැටයකි! එය මාහට කියා දුන්නේ මගේ අම්මාගේ පියා වන දොන් රිචර්ඩ් සෙනෙවිරත්න මහතාය.

"මගුලේ යන අය දැකලා - කුඹුරේ මඩ කලල් කලා

වැස්සට පිණි දිය හිඳලා - පොළොං විශට නස්න කලා . . "

මගුලේ යන අය - මගුල් කරඳ පොතු

කුඹුරේ මඩ - කුඹුරු ඇට

වැස්සට පිණි දිය - මුත්‍රා වලින් අඹරා

පොළොං විෂට නස්න කරණ්න!

ඇහෙන ඕනෑම දෙයක් මතක හිටින කාලයක් ජීවිතයට එක් වතාවක් දෙවතාවක් පැමිණේ. සමහරුනට ඒ මතකය ජීවිත කාලයටම පවතී.

මා හට මතක ඇති සමහර කරුණු කාරණා එසේ මතක හිටියත් අධ්‍යාපනික කරුණු මතක තබා ගැනීම උගහට විය.

(කරුමෙක මහත!)

මා වරක් ලියා ඇති පරිදි "කලාව" යන කාරණයට හිත ඇදී යැවීම ඇරඹුනේද එවන් කවි මතකයක් සමගය. 

ඒ මාගේ පියා සමග සේවය කල ඩේවිඩ් මහතා නිසාය.

(මේ පිළි බඳව මා කලින් ලියා ඇති වගක් මට මතකය!)

ඩේවිඩ් මහතා යනු වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ සිටි එකම "නොබොන" චරිතය හෙවත් නිළධරයා විය යුතුය!

අපේ නිවසේ පැවැත්වූ තාත්තාගේ මධුපානෝත්සවයකදී එතුමා මාහට මුණ ගැසුනේය.

එවකට මා පාසලේ හතේ පංතියේ පමණ විය යුතුය.

තාත්තා ඇතුළු පිරිස මධුපානයෙන් සංථර්පණය වෙද්දී ඊට මෙහායින් හුදෙකලාව ඩේවිඩ් අංකල් වාඩිවී සිටියේය.

නිවස තුල ඒ මේ අතට දුව පණිමින් සිටි මා දුටු ඔහු; තමා වෙතට කැඳවා ගත්තේය.

"පුතා කවි කියවන්නේ නැද්ද?"

"කියවනවා . . !" (ඇයි පාඩම් පොත්වල තිබුනු කවි කොයි තරම් කවි අපි කියවන්න ඇත්ද?)

"චූටි කුරුල්ලනි චූටි කුරුල්ලනි කිචි බිචි ගා ඇයි ඉගිලෙන්නේ

ඉක්මන් කරලා අත් තටු ගහලා කොහෙදෝ මේ ඉගිලී යන්නේ"

"අන්න අන්න සීගිරී - කන්ද පේනවා දුරින්

වට්ටි වට්ටි මල් අරන් - ඉන්නෙ ඇයිද දෙව් ලියන්"

"මෙහෙම කලක් ගත උනේය - මහළු පියා ලෙඩ උනේය

අවසානය ලං උනේය - එවිට තුන් දෙනා

පියාගේ  . . . . . . .  - ඇඬුවෝ පාදෙක අල්ලා

එවිට පියා හිස සොල්ලා - මෙහෙම පැවසුවා

දරුවණි මා මිය ගිය කල - අයිති වන්න නැත දේ පොල 

එහෙත් නිදානෙක සුල මුල - සිහියට ආවා

මගේ ගොවිපොලේ නුඹලා - අඩියක් යට බිම කොටලා

පස පෙරළා බලපල්ලා - කියා ගොළු උනා"

"මා වැනි බිලින්දා

වර වර ළඟට කැන්දා

දුක් සැප කුමන්දා

අසන නිරිඳෝ වෙන කොයින්දා"

"රෝස මලේ නටුවෙ කටූ

වන බඹරෝ ඔහොම හිටූ

නටුව නොවෙයි මල සිඹිමී

මම ළමයෝ පැණි උරමී"

"මේ ගසේ බොහෝ පැණි දොඩම් තිබේ 

පැහිල ඉදිල බිමට නැමිල බර වෙලා අතූ

නංගිටයි මටයි - ගෙඩි දෙකක් ඇතී

වැඩිය කඩන නරක ලමයි වෙමු නොවේ අපී"

"අම්බලමේ පිනා පිනා

වළං කදක් ගෙනා ගෙනා

ඒක බිඳපි ගොනා ගොනා

ඒකට මට හිනා හිනා"

"වැල වරකා - කයි හරකා

ඒත් නොකයි - මීහරකා"

මම ඩේවිඩ් අංකල්ට කිව්වේ බොරුවක් නොවේ! මේ හැම කවියක්ම පාහේ; එකල හොඳින් මතක තිබුනි.

"පුතා කවි ලියන්නේ නැද්ද?"

"මට බෑනේ!"

"උත්සාහ කරණ්න! කවියක් ලියන්න පුළුවන් කෙනෙකුගේ හදවත මලක් වගේ!"

ඔහු මට කීවේය. "හදවත" කියන වචනය එකල අපට බර වැඩි වචනයක් විය.  ඒත් එහි අදහස හදවතේ යටටම කා වැදී ගියේය.

"පුතා ඒකාලේ මම හැම ගණිත සූතරයක්ම මතක තබා ගත්තේ කවියෙන්"

"අනේ අංකල් කියන්න්කෝ!"

"පෙරටුව විසම වූ චතුරස්සරය හදා

සමතර දෙපාදේ එකතුව දෙකට බෙදා

එහි උස නැමැති ගණිතෙන් වැඩිකෙරුම සදා

නිමකල විටදි ලැබදෙයි වග පමන උදා"

මෙවන්වූ අතිශය සුන්දර  තවත් කවියක් ඩේවිඩ් මහතා මා සමග කී නමුදු එය දැන් මතකයේ නැත.

"දොයි දොයි දොයි දොයිය බබා - බයි බයි බයි බයිය බබා

අතට වෙරළු ඇහිඳ ගෙනේ - ඉනට පලා නෙළා ගෙනේ

බරටම දර කඩා ගෙනේ - එයි අම්මා විගසකිනේ

ඔන්න බබෝ  ඇතින්නියා - ගල් අරඹේ සිටින්නියා

ගලෙන් ගලට පනින්නියා - බබුට බයේ දුවන්නියා

නුඹෙ අම්මාත් ඉතා කලුයි - නුඹෙ අප්පාත් ඉතා කලුයි

නුඹ නළවන මාත් කළුයි - නුඹ විතරාක් තළ එළලුයි

පුතේ නුඹේ ලොකු අම්මා - අතේ වළල්ලක දැම්මා

නැතේ ඇගේ එහි  නිම්මා - පුතේ නාඩ නිදියෙම්මා"

උත්පත්තියේ සිට කවි කියන; ජාතියකට අප උරුම වී ඇත. 

මගේ ආදරණීය අම්මා මාහට කී කවි මාහට ඇසුනු බව මට මතක නැතත් ඒ නැලවිලි කවිය මාහට මතක ඇත.

එය ලේ වලක කිඳා බැස ඇත.

වසිකවත් කල්මී වත් මා නැලෙව්වේ එම කවියෙන්මය.

මේ කවි ලිව්වේ කවුරුන්ද?

පබැදුවේ කවුරුන්ද?

මතක තියාගන්න අපට බල කලේ කවුරුන්ද?

එහෙත් ඒ කවි අපට මතක ඇත!

මීට කලකට පෙර වියෝ වූ ඇස්. කරුණාදාස දෙනිපිටියගේ "කරුණාදාසගේ සිනා රැල්ල පොතේ එන දෙබසක් මාගේ මතකයට එයි.

"ඒ කාලේ අපිට කවි පාඩම් කෙරෙව්වේ බොරළු ගොඩේ දණ ගස්සලා"

"එහෙම පාඩං කපු කවියක් කියපංකො බලන්න"

"පාඩං කරවපු හැටි මතක උනාට කවි මතක නෑ බං!"

කවි වල හැටි එහෙමය!

බලෙන් පාඩම් කල ඒවා අමතක වූවාට ආසාවෙන් කියැවූ ඒවා මතකයේ ඇත.

"ඔන්න මලේ ඔය නාමල නෙලා වරෙන්

අත්ත බිඳෙයි පය බුරුලෙන් තබා වරෙන්

කැළණි ගඟේ ඔරු යනවා බලා වරෙන්

සාදු කාර දී ඔරුවක නැගී වරෙන්"

"තණ්ඩලේ දෙන්නා දෙපොලේ දක්කකනවා

කටුකැලේ ගාලෙ නොලිහා වද දෙනවා

හපුතලේ කන්ද දැකලා බඩ දනවා

පවුකල ගොනෝ ඇදපං හපුතල් යනවා"

පාලින්දගේ පියා වන සේන අශෝක පෙරෙරාට කවි සම්මේලනයක් විවෘථ කරණ්නට අවස්ථාවක් ලැබුනේලු. 

එහිදී ඔහුට සම්මේලනය විවෘථ කිරීමේ පලමු කවිය කියුආ පාන්නට සිදුවී ඇත.

"කවි සම්මේලනය  - කවි සම්මේලනය"

පලමු පදය සාර්ථකව ගැට ගසා ගත්ත මුත් දෙවෙනි පදය ඒ තරම් පහසුවකින් එළියට නො ආවේය.

"කවි සම්මේලනය - කවි සම්මේලනය . . . . "

ඉතිරිය නොලිව්වාට හිතාගන්නට පුළුවන් විය යුතුය! තෙවැනි හා අවසන් පදය ලෙසටත් "කවි සම්මේලනය - කවිසම්මේලනය" කියා ඔහු වේදිකාවෙන් බැස්සාලු!

මේ හා සමාන අවර ගනයේ කථාවක් වේ.

ඒ "අංගම්මන සුමන - අංගම්මන සුමන" නම්වූ නම් දරාපු කවියයි.

අංගම්මන පිහිටා ඇථ්තේ රත්නපුර නගරයෙන් පිටමං වූ වහාම පැල්මඩුල්ල දෙසට වන්නටය.

මෙම ප්‍රදේශයේදී ප්‍රදාන මාර්ගයෙන් හැරෙන මාවතක් දක්නට හැක.

ඒය "සුමන හිමි මාවතයි!"

එකල දැන් මෙන් නොව දෙශපාලන වේදිකාවටද කවිය නැතිවම බැරි වූ අංගයක් වී ඇත.

සෝමවීර චන්දරසිරි කවියා වරෙක වේදිකාවට නගිද්දීම විරුද්ධ වාදීන් පිරිසක් වෙතින් ලැබුනේ හූ සංග්‍රහයකි.

එයින් නොසැලුනු කවියා මයික්‍රෆෝනය ගෙන හූ කියන ලද පිරිස ඇමතූවේ කවියකින්මය.

"මිනිහෙකු උපන්නොත් නරියෙකු හට දාව

 ඔහු හට  උරුම වෙන්නේ උපතින් හූව

මිනිසුන් වෙලත් අද ඔබ මට හූ කීව

අම්මා ලඟට ගොස් මකවාපන් හූව"

මෙහි ඇති සුන්දර බව වන්නේ උත්පත්තියෙන් සිදුවන්නාවූ වරද නිවැරදි කර ගැනීම මව වෙතින්ම විය යුතු බව; හිටිවන කවියට නැංවූ ආකාරයය.

ඒ මනමාලිය කැඳවාගෙන යාමට ගිය මනමාලයා හට "නැකත් පත" අමතක වීමෙදී කියැවුනු කවියද මෙවන්ම වූ සුන්දර ද්පැත්ත කැපෙන කවියකි.

මෙවන්ම වූ අන්දරේගේ කවි, ගජමන් නොනාගේ, රංචාගොඩ ළමයාගේ, පැල් කවි, ආදර්ශ කවි කොතෙක් නම් අප මතකයේ වෙත්ද?

මේ සියල්ල මතක සිටියේ කෙසේද?

අරළු බුළු නෙල්ලි යොදා පත අට එකට සිඳුවා සාදන කසාය ට අනුපාන සේ එක් කරණ්නේ මී පැණිය, සූකිරිය

ජීවිතය අරළු බුළු නෙල්ලි සේ දැනෙනා විට අනුපාන වන්නේ මී පැණි සූ කිරි වන් කවි ය! 

(මේ සියල්ල මා ගොනු කලේ මතකයෙනි! සදොස් තැන් නිදොස් කල මැන!)

254. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 10

248. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 9

 2022/04/17

අනේ මේ පැය 2 විනාඩි 17 යි කියන්නේ

කාර් එකකින් මිසක සයිකලේකින් නම් නොවන බව 

තේරුම් ගන්න තරහ අවසර!

මාගේ සයිකල් පාඨකයින් බලනවා ඇති අපි රට වටා ගමන  යාපනෙන් නවතා; සයික්ලෙත් පටවා ගෙන බස් එකක වත් නැග්ගාද කියලා. ඒ තරම්ම කල් ගියා. මොකද පහු ගිය දවස් වල තේරුමක් නැති දේවල් වලට බොහෝ කාලයක් වැය කල හෙයින්. 

අපි කඩවතින් පිටත් උනේ දින දොලහකින් ලංකාව වටේ ගිහින් එන්න උනත් වසිකගේ පැමිණීම නිසාම ගමන දින දහයකින් නිමා කරණ්නට උත්සාහයක යෙදෙමින් සිටින බව ඔබට මතක ඇති!

ඉතින් තව ඉතිරිව ඇත්තේ දවස් දෙකයි දින දහයට! ඒ වගේම නැවතුම් දෙකයි. ඉන් පලමු වැන්න මන්නාරම.

දැන් එහෙනම් යාපනේ ඉඳන් A9 පාරේ පහලට ඇවිත් නාවක්කුලි හංදියෙන් බෙදිලා සංගුප්පිඩි (සංගුපිටිය පාලම ඔස්සේ මන්නාරමට යන්න පිටත් වෙමු. 

පෙරදින රාත්‍රිය ගතකල නවාතැන්පොල පිළිබඳව මා නොලියන්නට සිතා සිටිමුත් වචනයක් දෙකක් නොලීවහොත් එය අඩු පාඩුවකි. එය OYO කළමණාකාරිත්වයෙන් පාලනයක් ලෙස; ඉදිරියේ වූ පුවරුව දැනුම් දුන්නේය. එය තුලට ගොස් පලමු මිනිත්තු කිහිපය ගෙවී යද්දීම එම පුවරුව අටවා තිබුනේ OYO  කළමණාකාරීත්වය සමග පරණ කෝන්තරයකට දැයි සිතෙන තරම් ආශ්චර්‍යයකින් සිත වෙලා ගත්තේය. කාමර කිහිපයක් සහිත විශාල නිවසක් වූ එය පිහිටා තිබුනේ මදුරු හැචරියක් මැද්දේය.

සුවිශේෂි විශාලත්වයකින් යුතුවූ කාමරය තුල තබා තිබුනු ඇඳට ගොඩවූ විට දැනෙන්නේ; නිවසක මැද සාලයේ නිදා සිටිනා අයුරකි. ඒ කාමර එතරම්ම විශාල විය!

නාන කාමරය කලුවර ගුහාවකි.

එහි සවිකොට තිබුනු කුඩා විදුලිපහනේ එලියෙන් තමන්ට තම නාසය අල්ලා ගැනීමට වත් ප්‍රමාණවත් නොවීය.

එදින රාත්‍රිය බොහෝ දිගු එකක් විය. බොහෝ රෑ වනතුරු; කොටින්ම මධ්‍යම රාත්‍රිය ගෙවී යන තුරුත් මා අවදියෙන් විය. උදෑසනින් අවදිව ගමන පිටත්වීම මරන්නට ගෙන යාමක් ම විය. කෙසේ වෙතත් අප අද දිනය තුල මන්නාරමට යා යුතුය. දින දහයකින් ගමන අවසන් කලයුතුය. වසික පැමිණ දින ගනනාවක් ගෙවී ගොසිනි. මේ සියළු සිතුවිලි සමග නවාතැන්පලින් ඉක්මණින් පිටත් වුනෙමු. 

මන්නාරම පිළිබඳව; බුකියේ මොනතරම් කවි ගී ලියවුනද; "මන්නාරම" කියූ සැනින් සිතට එන්නේ කරවල හාල්මැස්සන්ය! ගීතයක් ලෙසින්ද මතකයට ගලා එන්නේ "මන්නාරම් පිටි වැල්ලේ . . . . ." ය. මේ සියලු කරුණු කාරණා සමග සිතට දැනෙන්නේ යාපනයද දෙවෙනි වන ඉරුගේ ගිණි කණට අප පාත්‍ර වීමට නියමිත බවකි. මේ නිසාම; මුලතිව් සිට යාපනයට පිටත්වූ ලෙසින්ම; අප දිනය ඇරඹූවේ උදෑසන 5.30ට ය.

යාපනයේ මාර්ග ජනශූන්‍ය බවක් ඉසිලීය. පෙරදින වැටුනු පින්නෙන් හෝ පොද වැස්සෙන් මාර්ගය යාන්තමින් තෙමී තිබුනි. මුලතිව් සිට පිටත් වීමේදී නොතිබූ විදුලි පහනක් අද කොයින්ද? අද දින ද පිටත්වුනේ අනුන්ගේ පහනින් එළිය බලමින්ය. (ඔව්! බනින්න එපා; ඒක මගේ අත්වැරැද්දක්!)

A9  මාර්ගයෙන් (යාපනය - මහනුවර මාර්ගය); A32 මාර්ගයට (නාවත්කුලි - කාරතිව් මන්නාරම ප්‍රධාන මාර්ගය) හැරුණු පසු මාර්ගය තරමක් පටු බවක් ඉසිලීය. කාපට් ඇතිරූ සුපිරි මාර්ග වල ඈතින් ඇතින් පිහිටා තිබුනු පහන් කනුවල ආධාරයෙන් අප ඉදිරියටඇදෙන්නට පටන් ගතිමු. සිසිල් සුළඟක් ගත උදාසීන කරමින් ඇදීගිය උදයේ ඈතින් ඈතින් ඇසෙන සුන්දර; ඉංදියානු නාද ස්වරම් හා තවිල් බෙර නද ඇසෙද්දී අප යාපාපටුනෙන් ඈතට පැද ගියෙමු. 

ඒ වන විට කුමන හෝ කාරණයක් කරණකොට ගෙන මා මදක් නැවතුනු අතර  නිශාන්ත මා වෙතින් ඈතට ගමන් කොට තිබුනි. කළාමැදිරි එළියක් හෝ පැවතුනේ නිශාන්තගේ සයිකලයේ පමණි! මා කරුවලේම ඉදිරියට ඇදුනෙමි. 

උදෑසන සයිකල පැදීම හෝ වෙනත් ශාරීරික ක්‍රියාන්විතයක් ඇරඹි මොහොතේ පටන් උපරිම කාර්‍යක්ෂමතාවයකින් කටයුතු කෙරෙන්නේ හෝ කරන්නේ නැත. එන්ජිමක හෝ ශරීරයේ ක්‍රියාකාරී උෂ්නත්වයට පත්වන තෙක්; ලැසි දිවුමේ ක්‍රියාත්මක විය යුතුය. එය එක් එක් පුද්ගලයාට අනුව වෙනස් වන සාධකයක් වන අතර මාහට එය කිලෝමීටර 5-6 ක දුරකි. මේ නිසාදෝ මා සෙමෙන් සෙමෙන් සයිකලය පැදයන අතර නිශාන්ත නොපෙනී යන තරම් දුරක් පැද ගෙන ගොස් තිබුනි. නැවත ඔහුව මුණ ගැසෙන්නේ නාවක්කුලි හංදියේදීය. ඔහු මාහට ඉදිරියෙන් A9 මාර්ගයේ පල්ලම් බසින්නට ආසන්නයේය. මා ඔහුව පසු පස සිට අමතා A32 එක් කර ගත්තෙමි. යාපනයේ සිට පහලට විහිදෙන A9 මාර්ගය නාවක්කුලියේදී වමට හැරේ. සෘජුව ඉදිරියට විහිදෙන්නේ A32 මාර්ගයයි.

නිවැරදි මාර්ගයට පිවිසීමෙන් පසුවද ඔහු නැවතත් මාගෙන් වියෝවී පැද යන්නට විය. මීට ආසන්නතම හේතුව මා වඩාත් සෙමෙන් පැදීමදෝ කියා මාහට සිතා ගැනීමට අපහසුය. ඉන් පසුව ගමන් මග ඇදීගියේ වෙරළට සමාන්තරවය. ඈතින් හුලං මෝල් හෙවත් සුළං ටර්බයින පෙනෙන්නට විය. ඒවන විට නිශාන්ත පෙනෙන්නටවත් නොමැති විය. මා සුළං මෝලක් අසලටම ගොස් බලා කියාගෙන නැවත ගමනට එක් විය.

5.51AM

සංගුප්පිඩි පාලම අභිමුව! 

යලිදු නිශාන්තව දක්නට ලැබුනේ සංගුප්පිඩි පාලම අසලදීය! ඔහු මා එන තුරු නැවතී සිටියේය. 

සංගුප්පිඩ්ඩි පාලම තරණය කරන දෙවන අවස්ථාව විය. එම අවස්ථා දෙකම ගමන් කලේ සයිකලයකින් වීම විශේෂ කාරණයකි. පලමු වතාව කඩවත සිට යාපනයට පැමිනි "සයිකලයෙන් තල් අරණට" එද්දීය. මෙවර මව් බිම වටා ගොස් යාපනයේ සිට පල්ලම් බසිද්දීය. මෙවරට වඩා මාගේ මතකයේ තැන්පත්ව ඇත්තේ පලමු වතාවේදී දුටු දසුන්ය. පාලම අසල ජලය හරිත වර්ණ නිල් පැහැයක් ගත්තේය. අදත් එදා ලෙසම ඇතැයි මා සිතමි. ඒ අසල මුහුදේ; ඇතෙන්ම කලපුවේ ඉඳ හිට ධීවර යාත්‍රාවක් ගමන් ගනී. පාලම ඉහලට ඔසවා ඇත්තේ එම යාත්‍රා ගමනට ඉඩ සලසමින්ය. මා පාලම දුටු අවස්ථා දෙකේදීම ඒ අසල පිරිසක් ගැවසුනි. කුමන හේතුවක් කරණ කොට ගෙන හෝ එම පාලමට සැමගේ සිත් සතන් තුල ගරුත්වයක් ඇතිවී ඇත!

6.48am

6.52am

අපි පන දාගෙන "පූනරින්" කීවාට!

පුනරින් 

පුනරින් නගරයේදි එසේත් නැතිනම් මං සන්ධියේදී අප උදෑසන ආහාර ගතිමු. සිරිත් පරිදි බිත්තර රොටී වලින් සමන්විත උදෑසන ආහාරයකින් සංතර්පණය වී අප අවන්හලෙන් එළියට පැමිණෙන විට එතැන සිටි ආගන්තුක හැඩරුවක් සමග මා මදක් දොඩමළුවිය. ඔහු රැකියාව කොට ඇත්තේ ස්කාගාර සංස්ථාවේ වන අතර මේ වන විට පදිංචිව සිටින්නේ එංගලන්තයේය. ඔහුගේ නෑ සියන් සියල්ල දැනට වත්තල සිටියත් මෙරටට පැමිණි සෑම වතාවකදීම පූනරීන් වෙතට පැමිණීම සිරිතකි. ඒ පිළිබඳව මා විමසූ විට ඔහු පැවසුවේ "මෙහේ තරං හොඳ රා ලෝකෙ කොහෙවත් නෑ!" කියාය.

තව කාලෙකින් මෙරටට සම්ප්‍රාප්තවන "සිරිබිරිස්" ද කිතුල්ගල  සිරිල් අයියාව සොයා යාවි යැයි මාහට මෙය ලියන මේ මොහොතේ සිතුනෙමි.

පූනරින් මංසන්ධියෙන් පිටවීම සමගම මාගේ යන්ත්‍රයද වේගවත් විමි. සාමාන්‍යයෙන් මෙවන් චාරිකාවලදී බොහෝ විට ඉදිරියෙන් පදින්නේ මාය! ඒ මන්දැයි මා නොදනිමි. සමහර විට වයසින් ජේෂ්ඨයා මා වන නිසා විය හැක. එහෙත් බොහෝ අවස්ථාවලදී නිශාන්ත මා සමග සමාන්තරව පැදයාමට උත්සාහ කරණු මා දුටු අතර ඒ සෑම අවස්ථාවකදීම මා ඔහුට ඉදිරියට ගෙන පැදීමට අවස්ථාව දුනිමි. මන්ද මහ පාරක සමාන්තරව සයිකල් පැදීම අනතුරකට අත වැනීමක් වන බැවිනි. පූනරින් පසු කොට තවත් කිලෝමීටරයක් පමණ දුරක් ගමන් ගන්නා විට මා ඉදිරියට ගෙන පදින්නට විමි. අද දිනය තුල අවස්ථා දෙකකදී ඔහු; මා නොපෙනෙන මානයකට පැදීම නිසාම මා හට වේගයෙන් පැද යාමට අවශ්‍ය බලපත්‍රය, අවසරය ලැබී ඇත. කෙටි දුරක් පැද යාමේදී; ට්‍රැක්ටරයක් මා පසුකොට ගමන් කරණ්නට විය. ඒ සමගම එය පසුපසින් වැටුනු මා කිලෝමීටර 10 - 15 ක දුරක් පැද ගියෙමි. එය සුපිරි වේගයකි. සේද මාවත් ය. හුදෙකලාය. මාර්ගය සම්පූර්ණයෙන්ම වැටී ඇත්තේ වනාන්තර පරිසරයක් තුලිනි. කිලෝමීටර ගනනාවකට පසු ට්‍රැක්ටරය වම්පසට හැරී වනාන්තරය තුලට විහිදුනු බොරළු පාරකට හැරුනි. එතැන් සිටද මා එම වේගයම පවත්වා ගනිමින් පැද ගියෙමි. ඔබ විශ්වාස කරණ්න නැවත නිශාන්තව මාහට මුණ ගැසුනේ මන්නාරමේදීය!

මන්නාරමර කිලෝමීටර 40ක පමණ දුරක සිට මාර්ගය සකසා ඇත්තේ කොන්ක්‍රීට් මගිනි. මේ ගැන යමක් කියන්නම අවශ්‍ය වේ. එම කොන්ක්‍රීට් මාර්ගයේ මතුපිට ඉතා රළු ස්වභාවයක් ගනී. එය කෙතරම් රළු දැයි කිවහොත් කිලෝමීටර කිහිපයක් ගමන් ගනිද්දී මාගේ හිස රිදෙන්නට පටන් ගත්තේය. ඒ මතින් ගමන් ගනිද්දී සයිකලය දෙදරවන්නට විය. එවන් රළු සවභාවයක් ඊට ආරෝපනය කොට ඇත්තේ; සුමට බව නිසා ඇතිවිය හැකි අනතුරු අවම කර ගැනීමට යැයි කිසිවෙකුහට පැවසිය හැකි වුවද මටනම් සිතුනේ එය සකස් කල පෙදරේරුවන්ගේ නොහැකියාව බවයි. මෙම දුක කිලෝමීටර 10ක් හෝ ඊටත් වඩා විඳින්නට සිදුවිය. 

මාර්ගය දෙපස වගුරු ස්වභාවයක් ගත්තේය. එහි ජලජ ශාක දක්නට ලැබුනි. ප්‍රදේශය පුරාවට දැඩි හුදෙකලා බවක් ආරෝපනය වී තිබුනි. විටෙන් විට මා පසු කොට ගිය හෝ මා හමුවට ආ වාහනයක විනා මිනිස් පුළුටක් බේතකට නොවීය. මෙම මාර්ග තත්වය තවත් කොපමණ දුරක් වෙත්දැයි; වාහනයක් නතරකොට අසන්නට තරම් සිත් විය. එම ප්‍රදේශය ඉබි ගමණින් පසුකල මාහට දක්නට ලැබුනේ ගුවන් හමුදා කඳවුරකි. ඒ තල්ලඩි ගුවන් හමුදා කඳවුරයි.

කොන්ක්‍රීට් දුක!

මේ කඩවත පුරසඳ ෆාමසියේ සුසන්ත මල්ලී. 

මගේ "සයිකලයෙන් තල් අරණට 1" පෝස්ටුවේ සුසන්ත ගැන ලියලා තියෙනවා.

 ගොඩ වැදිලාම බලන්නකෝ.

වේලිමගේ සිට ආපසු

මන්නාරමට ඇතුළු වන්නට ඇත්තේ දිගු දිය පැන්නුමක්; වේලිමගක් නැතහොත් Cause way මාර්ගයක් ඔස්සේ ගොසිනි. ගමන පිටත්වී කෙටිකලකින් අපගේ වට්සැප් සමූහය හා එක්වූ "රෝද දෙකේ රස්තියාදුවේ" මද්දාද; "ඇවිද්ද පයේ" සුදීක, නිරෝෂන් කොටිගල අයියා සේම මාර්ගය පිළිබඳ පෙරයීම් හා පුරෝකථන සැපයීමෙන් අපගේ ගමන සාර්ථක කරගැනීමට එකතුවී සිටියේය.

මද්දාද ලංකාව වටා යතුරු පැදියෙන් ගමන් කොට තිබුනි. ඒනිසාම අප මන්නාරමට එන්නට පෙර එහි රාත්‍රිය ගත කිරීමට ස්ථානයක් පිළිබඳ ඔත්තුවක් සැපයිය. මා මන්නාරමට පැමිණ කෙටි වේලාවක් ගතවන විට වැස්ස මහ පොලොව නතු කරගෙන සිටියේය. මේ නිසාම තැනක් සොයා බැලීමට මහා විසල් දුරක් ගමන් කිරීම  ගැටළුවක් විය. මන්නාරම නගරයට වරක් පිවිස නැවතත් ප්‍රධාන බිමට පැමිණියෙමි. 

ප්‍රධාන බිමෙන් මන්නාරම් දූපතට හැරෙන තැන තුංමංහංදියකි. ඉන් එක් මගක් වන්නේ අප පැමිණි A32 මාරගය වනාතරතුර අනෙක් මාර්ගය වන්නේ තලෙයි මන්නාරමේ සිට මැදවච්චිය දෙසට දිවෙන  A14 මාර්ගයයි. එම සංධිස්ථානයෙන් මනාරම දෙසට දිවෙන වේලි මගය. 

ප්‍රධාන භූමියට ලඟාවී මැදවච්චිය දෙසට හැරුණි. ඒ නවාතැනක් සොයා ගැනීම සඳහාය. ඒ වන විටත් නිශාන්ත පැමිණෙමින්ය.  එම මාර්ගයේ කෙටි දුරක් පැමිණි පසු; හමුදා අනුකණ්ඩයකින් මෙහෙයවන ගිමන් හලක් දක්නට ලැබේ. එහි සිටි අයගෙන් නවාතැනක් පිළිබඳව විමසූවද හෝඩුවාවක් සොයා ගැනීමට අපහසුවිය. මේ කරුණු වෙනාතරතුර නිශාන්ද මන්නාරමට ගොඩ බැස තිබුනි.

ඉන් ඉක්බිතිව මමත් නිශානුත් ගිමන් හල් සොයමින් මන්නාරමේ පටු මාවත් වල පැද ගියෙමු. බොහෝ ස්ථාන වලින් ලැබුනේ ඉතාමත් නරක ප්‍රථිචාරයන් ය. කොටින්ම අප ඔවුන්ගෙන් ආධාරයක් බලාපොරොත්තුව පැමිණි සේයාවකින් කතා කලහ. මෙසේ සිදුවනාතර තුර අප දුටුවේ අලුතින් විවෘථ කරණ ලද ගිමන්හලක බෝඩ් ලෑලලක් හෙවත් පුවරුවකි.

වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම එය සුපිරිම තැනක් විය! මන්නාරමේ සිට සාලිය වැව දක්වා ඊළඟ ගමන් වාරය පටන් ගන්නට පෙර මෙම තැන ගැන කථා කරමු!

253. සෝමාවතියට බුදු පිළිමයක්!

අද ජීවිතේ අමතක නොවන දවසක්!

මීට කලෙකට පෙර එක් දවසක මාගේ බ්ලොගයේ කන්ටැක්ට් පෝරමය හරහා කුඩා පණිවිඩයක් ලැබුනි. එහි සඳහන් වූයේ ඊට දිනකට පෙර මවිසින් අවකාශයට මුදා හැරි "සිම්ප්සන් තරණය" පිළිබඳ පෝස්ටුවේ නාම පද දෙකක් නිවැරදි කිරීමට උපදෙසක් ය. තවත් ටික කාලයකට පසුව ඔහුම මා හට ඇමතුවේය. හේ අන් කිසිවෙක් නොව විට්ටර් ගේ මල්ලී වූ හැට්ටර්ය ය!

හැට්ටර් ජීවත්වූයේ අප රටින් කිලෝමීටර දහ හතර දහසක් එපිටින්ය. කාලය ගෙවී යත්ම ඔහු සති දෙක තුනකට සැරයක් මාහට පුරුද්දක් ලෙස ඇමතීම කලේය.

කැන්ගරු දේශයේ සිටි වසිකට රැකියාවක් සොයා දෙන්නට පවා වෙහෙසුනු ඔහු කෙටි කලෙකින් මාගේද වසිකගේද හොඳ මිතුරෙකු විය.

කාලය මෙසේ ගෙවී ගියේය. පසුගියදා මාහට ඇමතුමක් ලබා දුන් අපගේ හිතාදර කොමෙන්ට් කරු ප්‍රාජේ මා අමතා පැවසූවේ;  ටික දිනකින්; කෙටි නිවාඩුවක් සඳහා;  හැට්ටර් මෙරටට ගොඩ බසින බවය!

වසර ගනනාවකට පසු තම නෑසියන්  දැක බලා ගැනීමට සති තුනකට ගොඩ බැසි ඔහු මටත්, ප්‍රාජේටත්, නිදිටත් කුඩා උවත් වටිනා කාලයක් ලබා දී තිබුනි. ඒ එසේ මෙසේ තැනක නොව පයාගලදීය! 

පයාගලට ගිය ගමන ඇරඹුනේ කොට්ටාවෙන් වන අතර එතැනින් අධිවේගී මාර්ගයේ ගමන් කොට දොඩංගොඩින් එළියට විත්;  කැලෑ පාරක් ඔස්සේ තවත් කිලෝමීටර දහයක් දොලහක් ගමන් කොට දොඩංගොඩ හංදියෙන් ගාලු පාරට වැටී අනතුරුව පයාගල රේල් නැවතුම අසලට යනවිට හැට්ටර් සරමෙ එක කොනක් පසුපසින් ඔසවාගෙන අප එන තෙක් මග බලාගෙනය! 

හැට්ටර් හමුව වෙනමම ලියන්න ඕන කථාවක්ය!

අප දැක හැට්ටර් සරම පහත දමා!

මෙම පෝස්ටුව කියවන්නට පටන් ගත් මාගේ ආදරණීය පාඨකයින් හැට්ටර් සහ සෝමාවතියේ බුදු පිළිමය අතර සම්බන්දය කුමක්දැයි විපිළිසර වනු ඇත!

ඒ කථාව පටන් ගන්නේ අධිවේගයේ එන විට දුටු දර්ශණයක් මුල කර ගනිමින්ය! 

විටෙක අප ඉදිරියෙන් ගමන් කල ටිපර් රථයක පසු පස පටවා තිබුනේ සිවුරු දෙක තුනකින් ඔතන ලද බුදු පිළිමයක් විය. 

එය දුටු සැනින් මා ඉදිරිපස ආසනයේ වැඩම කල නිමල් දිසානායක අමතා "ඕන්න ඕක බලා ගන්න! මම පෝස්ටුවක් ලියන්නං!!" යැයි පැවසූවෙමි.

මෙන්න ඒ කථාව. 

ඇත්තටම මේ කථාව එන්නට සුදුසු මෙතැනට නොව වසිකයා පිළිබඳව මා ලියමින් සිටින "ම'පුතු වසික වෙත සෙනෙහසින්!" ලිපි පෙලටය. එහෙත් හැට්ටර් හම්බුනු ගැම්මටම මෙතැනම ලියා තියන්නෙමි. 

වසික පාසැල් ගිය කාලේ  එක් වක වානුවක ගණිතය විෂයට බොහෝ සෙයින් දුර්වල විය. ඔය කියන කාලේ අපේ ගෙවල් වලට නුදුරින් ගණිතයට ටියුශන් දෙන ගුරුවරයෙකුගේ පංතියක් තිබුනු අතර ඔහුගේ නම නානායක්කාර නම් විය.

නානායක්කාර සර් අමුතුම ආරක් ගත් අයෙකි! ලමයින් 500ක් පමණ සිටි පංතිය ඇමතීමට කිසිදු යන්ත්‍රයක් භාවිතා නොකල අතර  ඔහු කථාකලේ තම උස් හඬ උපයෝගී කරගෙනය. එසේම ඔහුගේ පංතිය තුල කිසිවෙකු කිසිදු හඬක් නොනැගීමට තරයේ වගබලා ගත්තේය.

පංතියේ ඉන්දවූයේ කෙල්ලන් හා කොල්ලන් කලවමේය. ඒ නිසාම උනුන් අතර කථාබහක් නොවීය. සෑම දිනෙකදීම අවම වශයෙන් ලමයින් පහක් හයක් ගුටි කෑවෝය. තවත් දෙතුන් දෙනෙක් එලවූවේය. දයක පහලොවකගේ පොත් පියාසලා ඉගිල්ලුනේය. පංතියෙන් භාගයක් බැනුම් ඇසුවෝය. තවත් කිහිප දෙනෙක් හට උන් හිටි තැන් අහිමි වුනෝය.

සියල්ලම හරියටම තේරුණද මේ "උන් හිටි තැන් අහිමි කිරීම" නොතේරුණු බව මට ඉංතීරුවෙනම කිව හැක. ඒ; කලින් දැනුම් දී හෝ නොදී පෙරදින පන්තියට නොපැමිණි අය පංතියේ පසුපසම බංකුව වෙත යැවෙන කරණ ක්‍රම වේධයක්ද ඔහු භාවිතා කල බැවිනි.

ඔය කියනා කාලයේ වසික පාසලේ ක්‍රිකට්, මළල ක්‍රීඩා, පිහිනුම්, ශිෂ්‍ය භට ආදී මෙකී නොකී බොහෝ ඉසව් කල  බැවින් ඔහුට බොහෝවිට පංතිය තුල උන් හිටි තැන් අහිමි විය.

මෙම උන් හිටි තැන් අහිමි වන ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්හට නැවත ඉදිරි පෙළට පැමිණෙන ක්‍රම වේධයක්ද නානායක්කාර සර් හඳුන්වා දී තිබුනි. ඒ දෙන ගෙදර වැඩ හා පංතියේ හදන  ගණන් සියල්ල හරි ගිය විට පේලියක් දෙකක් ඉදිරියට ගෙනෙන විධික්‍රමයකි!

පෙර දින පංතියට නොපැමිණෙන ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් පසුදින පංතියට යායුත්තේ මව හෝ පියා සමගය. මේ  නිසාම නානායක්කාර සර්ගේ පංතියකට  හිතා මතා නොයා සිටීමට ධෛර්ය සම්පන්න  ඒ කාලයේ සොයා ගැනීම; මේ කාලයේ ආණ්ඩුවට නොබනින එකෙක් සොයනවා සේම අතිශය දුෂ්කර කාරණාවක් විය.

වරක් අපගේ පවුලේ සියළු දෙන මාගේ අයියා ගේ නිවසට නෑගම් ගියෝය. අයියා එකල සිටියේ පොළොන්නරුවේය. ගමන පිටත් වීමට ප්‍රථම වසිකගෙන් කොන්දේසිය පැනවිනි!

"කොහේ ගියත් කමක් නෑ ඉරිදා හවස හතරට මට ගෙදර ඉන්නෝන! නානායක්කාර සර්ගේ ක්ලාස්!" ඒ සියළු තහංචි වලට යටත්ව අප සියල්ලෝම ගමන පිටත් වූවෝය. කඩවත සිට පොළොන්නරුවට පැය තුනකින් ගමන් කොට මාගේ වාර්ථාවක් තිබුනි. වාර්ථාව පසෙක තබා පැය හතරකට ප්‍රථම අප පොළොන්නරුවෙන් පිටත් වූවෝය.

"තාත්ති හතරට ඉස්සෙල්ලා යන්න පුළුවන්නේ . . !?" වසික විටින් විට ඇසුවේය.

මමද හැකි උපරිමයෙන් එකල මා සතුව තිබුනු ටොයෝටා 106 කැබ් රිය පැදවූවෙමි.

කුරුණෑගල නගරයට ප්‍රවේශ වන විට පාර වාහන වලින් පිරී තිබුනි.

මා කුරුණෑගල නගරය මග ඇර රෝහල ආසන්නයට එන අතුරු මාරගයකට හරවාගෙන පැදවීමේ යෙදුනෙමි. අප; අලව්ව, අඹේපුස්ස, පසු කොට වරකපොළ නගරයටද පැමිණ එතැනින් ඉදිරියටම ඇදුනෙමු.

වේලාව දහවල් 2.00 පමණ වන්නට ඇත.

හතරට තව ඉතිරිව ඇත්තේ පැය දෙකක් පමණි. ඒ පැය දෙක මාහට; දෙපාරක් යාමට ඉඩකි. 

වරකපොළ නගරය පසු කොට ඉදිරියට එත්ම එත්ම මාර්ග තදබදය වඩ වඩාත් තීව්‍ර විය. පස්යාල ට කිට්ටු වෙද්දී හතරට විනාඩි තිහකටත් අඩුව ගොස්ය. වසිකගෙන් නෝක්කාඩු වැලකි. පස්යාල පසුකොට පල්ලම් බසින විට හතර පසුවී හමාරය.

තවත් මොහොතකින් අප ඉදිරියට ඉබි ගමනින් එන්නේ ලොරි තට්ටුවක නැගි මහන කණ්ඩායමකි. උන්නැහැලා තොර තෝචියක් නැතිව පිරිත් කෑගසති!

පසු පසින් උපාසක උපාසිකා පිරිසක් රැගත් වාහන පේළියකි. ඒ තරින් පතර යකඩ කටවල් වලින් සාදු! සාදු!! හඬ තලති

"මේ මොන මගුලක්ද?" මම මගෙන්ම අසා ගනිමින් තවත් ඉදිරියට කාන්දු උනෙමි.

තවත් විනාඩි කිහිපයකින් පසුපස හරවා ගත් යෝධ සමාධි පිළිමයක් පටවා ගත් ලොරි තට්ටුවක් මා ඉදිරියේය!

"සෝමාවතී පින් බිමට සමාධි පිළිමයක් වැඩම වීම!" මෙවැනි අදහසක් ගෙන දෙන බැනරයකින් ලොරිය අන්දලාය!

පිළිමයේ දණහිස් පොල්කටු ලොරි තට්ටුවෙන් එළියේය. පිළිමයට පුෂ්ප උපහාර පවත්වන පාර අයිනේ ජනයා හට; පිළිමය හා ගාටන උපාසක තාත්තලා හා උපාසක කොල්ලන් කුරුට්ටන් කැට පාති!

මේ සියල්ලෙන්ම නොම්මර එකේ ට්‍රැෆික් එකක් මාර්ගය මත පහළ කිරීමට මේ පිං බර ඇත්තන් සමත් වී තිබුනි!

"අම්මපා සෝමාවතියට මොකටද බුදු පිළිම! ඔය තියෙන්නේ ඕන තරං!?" මම කේන්තියෙන් මුරගෑවෙමි.

තවත් පැයක පමණ කාලයක් ගතකොට නිට්ටඹුව, යක්කල පසුකොට ජේ ආර් ගුටි කෑ ඉඹුල්ගොඩ දිහාට පැමිණි අප හවස හයේ කණිසමට ගෙදරට යාවත්කාලීන වූ වෙමු!

සතිය පියෑඹුවේය! ඊළඟ ඉරිදා කට උඩට ආවේය. 

"තාත්ති එන්න අද මාව පංතියට භාර දෙන්න - ඔන්න!" වසික මීයන් කෑ කිරි හට්ටියක් සේ මුහුණ හදාගෙන කෙඳිරි ගෑවේය.

"ඔන්න තාත්තිටත් බොරු කියන්න බෑ!" ඒ වෙන කිසිවක් නිසා නොව මා වසිකට කට කුඩා කල සිට පාඩම් කල එක් පාඨයක් නිසාය.

"පුතේ මොකද්ද ලෝකේ තියෙන ලොකුම වැරැද්ද?"

"බොලු කීන එක!"

"හරියට හරි!" 

ඒ; මම දරුවන් දෙදෙන ලොකු මහත් කරද්දී ඔවුන්ව ශික්ෂණය කිරීමට ගත් කුඩා උපක්‍රමයක් ය. බොරු නොකියන්නේ නම් සිදුවන, සිදුවෙන, හිතා මතා කරණ ඕනෑම වරදක් පිළිබඳව අසා දැන ගත හැක! එසේම සත්‍යය කියන්නට තමාට සිදුවන බව දන්නා දරුවා එසේ කීමට නොහැකි දෙයක් කිරීමට මැළි කමක් දක්වයි.

හවස හතරට පැය භාගයක් තිබියදී එනම් තුන හමාරට මා නානායක්කාර සර් අභිමුව සිට ගත්තෙමි.

නානායක්කාර සර් බඩ ගින්නට කෑවේ සිගරට් ය. ඔහු දිනකට විස්සේ පැකට් තුනක් හෝ හතරක් කා දැමුවේය. කෑමෙන් පසු බීවේ තවත් සිගරට් දෙක තුනකි.

අදාල දිනයේද දුම් කුටියක් තුලින් නානායක්කාර සර් මතුවිය.

"මොකද?" ගැඹුරු දැඩි හඬින් ඔහු එක එල්ලේ මා වෙත දවා හළු කරවන තියුණු බැල්මක් හෙලුවේය.

වසික පසෙකින් ය.

"මොකද?" කියා අසන්නේ පෙර සතියේ පංතියට නොපැමිණි කාරණය කුමක්දැයි කියාය. මොන දෙයක් වුවද දරුවා ඉදිරියේ මාහට බොරු කීමටද බැරිය. මා ඔහුට දිනපතාද දවසකට දෙතුන් වතාවක්ද වන පොත් දෙන වරද ඔහු ඉදිරියේම කිරීම යනු කලිසම පමණක් නොව පිරි වැස්සද ගැලවී යාමකි!

"සෝමාවතියට බුදු පිළිමයක් වැඩම කලා!" මා දැහැමි නිවුනු පිංබර මුහුනක් ආරූඪ කරගෙන ඇසෙන නෑසෙන හඬින් කීවෙමි!

"බොහෝඕ..ම හොඳයි! ඒවා හොඳ වැඩ!!" නානායක්කාර සර්ගේ මුහුණද බැති බරින් පෙඟී ගියේය.

"යන්න පංතියට!" කොලුවාට අවසර ලැබුනි.

වසික එදින හවස ගෙදර පැමිණියේ සිරිත් පරිදි කැදැලි ගත වීමට නොව තාත්තාව අල්ලා ගැනීමටය!

"තාත්තිනං තාත්ති හරිම කපටියි!"

"ඉතිං මයෙ පුතේ මම බොරුවක් කිව්වයැ? ඇත්තටම පංතියට එන්න බැරිවුනේ සෝමාවතියට බුදු පිළිමයක් වැඩම කල නිසානේ!?"

"ඉතිං අපි යැ?"

"ඉතිං මම "අපි කලා!" කිව්වයැ?

පසුගිය මාසයේ ගනේමුල්ල පාරේ සුදු කොඩි වැලක් යටින් ඔහුට අවසන් ගෞරවය දැක්වීම යද්දී මාහට මේ කථාව යලිත් මතකයට ආවේය.

ඔව්! ලමුන් දස දහසකට පමණ ගණිත විශයට A සාමාර්ථ ලබාදු නානායක්කාර ගුරු පියා අප අතරින් සිගරට් දුමක් සේ මැකී ගියේය!

252. සිරිල්ලා සමග සියල්ල

හක්බෙල්ලාවක හා ඒ අවට ජීවත්වන හා වූ සිරිල්ලා තිදෙනෙකි. ඉන් එක් අයෙක් වූයේ  ශ්‍රී ලාල් රංජිත් පෙරේරා හෙවත් සිරිල් අයියාය. සිරිල් අයියා නොම්මර එකේ යූ ඇන් පී කාරයෙකි. දැන් මෙන් නොව මේ කියන්නේ ඩී ඇස් ගෙන් පටන් ගෙන ඩඩ්ලිගෙන් පසු අභාවපාප්ත වූ ඔරිජිනල් යූ ඇන්පිය ගැනය! 

සිරිල් අයියා එකල ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ වොලිබෝල් ක්‍රීඩකයෙකි. ඔහු මා දන්නා ශක්ති සම්පන්නම අයගෙන් එකෙකි. ඔහු වොලිබෝල් ක්‍රීඩාවේ යෙදී සිටිනා කාලයේ කෝට් එකේ ඕනෑම ස්ථානයක තබන ලද ලේන්සුවක් මතට බෝලය පතිත වනසේ ඩැෂ් ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට හැකිව තිබූ බව මා අසා ඇත. එසේම ඔහුට ප්‍රහාරය එල්ල කිරීමට බෝලය උස්සා දෙන සහෝදර ක්‍රීඩකයා "ඔන්න සිරා!" කියන විට; දැලෙන් ඉහලට ඊ ගසක් සේ ඉහල යන සිරිල් අයියා තම අප්‍රමාණ ශක්තියෙන් හෙලන අකුණු පහරින්; බෝලය ප්‍රථිවාදීන් සියල්ල අභිබවා පිට්ටනියේ ගැටෙන්නේ දුවිලි විදහාලමින් බව මා හට පැවසූවේ පාලින්දගේ පියාවූ සේන අශෝක පෙරේරා හෙවත් සිරිල් අයියාගේ බාල සොහොයුරාය.

 "ඔන්න සිරා කියලා බෝලෙ උස්සල දුන්නාම; සිරිල් අයියා යනවා දැලේ උඩ කෙළවර මේ ං මෙතනට එන්න!" කියලා රත්නසිරිගෙ අප්ප කඩේ ගාව ඉඳන් ඉනට අත්දෙක තියලා පෙන්නුවේ.

මීට දශක ගනනාවකට පෙර සමස්ථ ලංකා තරග වලදී ඔහුගේ කණ්ඩායම දෙවැනි වී ඇත්තේ ගම්පහ සිරාගේ කණ්ඩායමට පමණි. එම වසරේ ජනතා පුවත් පතේ ක්‍රීඩා පුවත් අතර සිරිල් අයියාගේ පින්තූඅය පල කොට තිබුනේ "තුන් කෝරළයේ වීරයා" යන හෙඩිම සමගින්ය.

අත මිට මෙලවූ පසු පිට අත්ල වටා දිවෙන රුධිර නාල වලල්ලක් සමහර අය සතුය. පැරැන්නන් මෙයට "නයි පෙනය" යැයි කියති. එසේම මෙම නයි පෙනය සහිත අතින් පහරක් නොකෑමට ඔවුන් වග බලා ගනිති. ඒ එම අතින් හෙලන පහරක් එතරම් ප්‍රභල හෙයින් යැයි ඔවුන් විශ්වාස කල හෙයින්ය. 

කැළණියට ප්ලාස්ටික් බෝතලයකින් වැඩම කල නාගයා නිසා මුළු මහත් නාග ගෝත්‍රයම පදිරිවී ගියද සිරිල් අයියාගේ අත් දෙකේම නයි පෙන පිහිටා තිබුනි. එය මා දෑසින් දැක ඇත.

 ඔහුගේ මව සතුව ගව ගාලක් තිබූ අතර ඔහු ඕනෑම ගවයෙකු ආං බාං කරගන්නේ අතින් පහර දීමෙන්ය. ඔහු කෙවිටක් භාවිතා කරන්නේ නැත. වරෙක   අලසව නිදා සිටි ගොන් නාම්බෙකු කර බැඳි ලනුවෙන්ම ඇද නැගිටවීමටත් එසැනින් ලනුව පසෙකට ඇද නැවත බිම දමන වාත් මා කුඩා කල දැක ඇත.

දැනට අපගේ Teepee Boatyard එක පවත්වාගෙන යන හක්බෙල්ලාවක කැළණි ගඟ අසබඩ ඉඩම මා වෙත ලැබුනේ සිරිල් අයියාගේ ඇවෑමෙන්ය!

***********************************************************************************************

දෙවන සිරිල් වන්නේ මාගෙ සමකාලීනයෙකු වන සිරිල් විජේසෙකර හෙවත් විජිතය. හක්බෙල්ලාවක එතෙක් පැවති රදල පවුල් සංස්ථාව සමග තනිව ගැටුනු ඔහු එනිසාම 88-89 සමයේ ජවිපේ ක්‍රියාකාරිකයෙකු විය. 

එකල ගඟෙන් එගොඩ පිහිටි පැලැල්ලේගම ගම ලෝකයට සම්බන්ධ කලේ හක්බෙල්ලාවක තොටුපොළින් ඒ මේ අතට පැදෙන ඔරුවෙනි. එම ඔරුවේ පමණක් නොව තොටුපොළ පිහිටි ඉඩමේද අයිතිය; සයිමන් අප්පුහාමි හෙවත් මුදලාලි මහත්තයාගෙ ඇවැමෙන් ඔවුන්ගේ දරුවන් වූ දයානන්ද හෙවත් කඩේ මහත්තයා හා ඔහුගේ අවශේෂ සොහොයුරන් සතු විය. 

ඔරුව පැදීම සිදුකලේ දයානන්ද මහතාගෙන් පඩි ලත් ඔරු කාරයෙකුය. හක්බෙල්ලාවක තොටුපොළ එනම් කොළඹ හැටන් මහා මාර්ගය අසල පිහිටි විශාල සිල්ලර බඩු කඩය පවත්වාගෙන ගියේ දයානන්ද මහතා විසිනි. පෙකිණි වැල කැපූ තිඹිරි ගෙයි සිටම යූඇන්පී පවුලක්වූ ඔවුන් මුළු මහත් හක්බෙල්ලාවක පමණක් නොව ඒ අසල මෙගොඩ පිහිටි තනකොළවත්ත, බදුල්ලවල හා එගොඩ පිහිටි පැලැල්ලේගම, හුඹහපිටිවත්ත, දොඩංගස්තැන්න ආදී  ගම් කිහිපයක නිළ නොලත් අයිති කරුවන්, පොල්මඃකරුවන්, උරුමක් කරුවන්, කිරුළු නොපලන් රජුන් විය. මේ නිසාම කැළණි ගඟෙන් එගොඩ පිහිටි ගම් බිම් වල ජීවත් වූ සියල්ලන්ගේ දෛනික අවශ්‍යතාවයන් පිරිමසා ගැනීමට මෙම සිල්ලර කඩයේ ණය පොත හෝ ඔරුව අනිවාර්‍යයෙන්ම අවශ්‍ය වූ කාරණාවක් විය. 

පෙරකී ගම් බිම් පුරා පැතිරී තිබුනු රබර් හා තේ ඉඩම් වල සේවය කිරීම බොහෝ ගම් වැසියන්ගේ රැකියාව හා යැපීම් මාර්ගය වූ එකල එම අධිපතිවාදයට තනිව අභියෝග කලේ සිරිල් හෙවත් විජිතය! 

එකල ඔරුව පැදවුනේ ඔරු කාරයටත් කඩේ දයානන්ද මහතාටත් අවශ්‍ය වූ විටෙක හෙයින් දයානන්ද මහතාට හෝ ඔහුගේ ගුරුකුළයට අභියෝගකල කිසිවෙකු හට අවශ්‍ය විටෙක  ලෝකය හා සම්බන්ධ වීමට ඔරුවේ සේවය නොලැබුනි. ලඟම නගරය වූ යටියන්තොටට, ආසන්න රෝහලවූ තැලිගම ස්ප්‍රිතාලයට පාසැලට යෑමට; පැලැල්ලේගම, දොඩංගස්තැන්න, හුඹාපිටිවත්ත ගම් වල ජීවත්වූ අයට ඔරුවෙන් තොර වෙනත් ක්‍රම වේධයක් නොවීය. හවස ගෙවී රාත්‍රිය උදාවෙත්ම ඔරු සේවය නැවතී ඔරුවට විලංගු වැටෙන අතර පසුදා පහන් වනතුරු එගොඩ සිටින්නවුන්ගේ ජීවිත ස්ව‍යංක්‍රීයව අකර්මණ්‍යවේ. දුර බැහැරක ගිය අයෙකුහට රාත්‍රිය මෙගොඩ ගෙදරක පිලක පහන් කිරීමට සිදුවීම සාමාන්‍ය දෙයක්ව පැවතුනි. 

මෙම පැවති හා පවතින ක්‍රමයට එලිපිටම ගේම ඉල්ලූ  සිරිල් හෙවත් විජිත;  88-89 අවසානයේදී මතුගම පැලවත්තේ රැඳවුම් කඳවුරක් කියා ගත් වදකාගාරයක ජීවිතය බේරා ගනිමින් සිට ආනමඩුවෙන් පිටවී නිදහස් ලෝකයට පා තබා ඉවාන් පාවුළුශාගේත් මගේත් වත් පොතේ සරමින් සාර්ථක ජීවිතයක් ගත කරණ්නේය. මෙවර කුළුගෙඩියෙන් ඡන්දය ඉල්ලන්නේය!

***********************************************************************************************

අවසාන සිරිල්ට අවසාන ඇමතුම දෙන්නේ 3 වෙනිදා උදැහැනැක්කේය. එයත් අහම්බෙන් මතක් වීමෙන්ය.

"අම්මට සිරි රවි අයියේ අරූට කෝල් එකක් දෙන්න බැරි උනා" පහල ඇඳේ නිදා සිටි රවි අයියාට පැවසූවේමි.

"එහෙනං ඉක්මනට ගනිං! ඩ්‍රැකියා 7 විතරයි නේද ගේනවා කිව්වේ!" රවි අයියා ඇඳේ සිටම කිව්වාද?

කොහොමත් ඩ්‍රැකී එක්ක මට ගනුදෙනුවක් ඇත. ඌ කියන්නේ කොත්මලේ විමලෙ වැඩ්ඩා කියාය. මම කියන්නේ කිත්ල්ගල සිරිල් අයියා වැඩ්ඩා කියාය. සිරිල් අයියා ඇඹරුනොත් වැඩේ කෙළවීම සක් සුදක්මය!

"හෙලෝ සිරිල් අයියේ මම අර . . . . . . " මගේ කෙඳිරිය උන්නැහැට දැන් සාමාන්‍ය දෙයකි...!

"අ . හරි හරි මහත්තයා නමයාමාරට දායට විතර එන්නකෝ . . . . "

වැඩේ හරිය!

නියමිත වේලාවට ප්‍රාජේ, සිරිබිරිස්, නමියා, අසංග හා නිදි ආදිය එතැනය. තවත් විශේෂ අමුත්තෙකුද පෙර දැරි කරගෙන! 

ඒ අපේ ආදරණීය ***! 

ඌව මම මීට පෙර දැකලා තිබුනේ එකෝම එක වතාවයි. ඒ කොළඹ ගමයාගේ පොතක් එළිදැක්වීමක්දි! ඒත් කථා කරණ්නට ලැබුනේ නෑ. මොකද එදා ඌට තිබ්බා මහ හුඟක් රාජකාරි! කාලය එක්කම ඌ ගැන මට කාන්දුවෙලා තිබුනු ආරංචි වල හැටියට ඌ එළ පොරක් වගේම බොක්කක්! ඊයේ රෑ මම  රවි අයියාත් එක්ක Kayak Pavilion එකේ  ගල් බෝතලයක් එහා මෙහා කරද්දී ඇම්මට වගේ හැමෝටම කෝල් ගත්තා. ඒ අතරෙ ***ටත් කථා කිරීම අමතක කලේ නැත. 

"මචං උඹ හෙට එනවා නේද?"

ඌ උගේ බැරි අමාරු කම කිව්වේය.

"පිස්සු කෙළින්න එපා බං! උඹ හින්දමයි හෙට අපි සෙට් වෙන්නේ!"

පස්සෙ වදෙන් පොරෙන් මූ ඇවිත්නෙ යකෝ! 

"උඹ ආපු එක මට ලොකු දෙයක් මචං !"

පෙර දින මා හක්බෙල්ලාවකට පැමිණියේ මහ පාන්දරය. ඒ පාන්දර 2.30 ට පමණය. උදේ හයේ සිට Boatyard එක ඇණ්දවීම පටන් ගත්තේ තට්ට තනිවමය. කොහොමත් මා හට මේ කපේදී "කොන්ඩ තනිවම" කල නොහැක! එදින එනම් 2 වනදා හවස් වන විට Boatyard එකේ Sandbed එකද Pavilion එකද; ගඟ අයිනේ Club House එකද ඕනෑම අවශ්‍යතාවයක් සඳහා සකස් කොට අවසාන විය. එන පිරිසේ සංඛ්‍යාව, රුචි අරුචි කම හා කාලගුණික තත්වය මත තොරා ගැනීමට ස්ථාන හතරක් මා පිළියෙල කොට තිබුනි.

පොලොව අතුගා අනවශ්‍ය ගස් හා අතු ඉවත් කොට පසු දින සඳහා සියල්ල නිමකොට තිබුනි.  Club House එකට පෙර පැවත; රිලවුන් විසින් විසංධි කොට තිබුනු ජල සැපයුම යාවත් කාලීන කලෙමි. පසුගිය කාල පරිච්ඡේදය පුරාවට දොඩංගස්තැන්නේ; අරඹෙ ඔය අසබඩ Campsite එක සමග හරඹ කල නිසාම මෙම බිම පැවතුනේ හදිසි අවශ්‍ය තාවයක් සඳහා උපයෝගී කර ගැනීමට නොහැකි ආකාරයට ජරා ජීර්ණවී ය!

පිරිස පැමිණ කෙටි වේලාවකින් ඇමතුමක් ලදිමි. තවත් පැය කාලකින් කමියා වංගුවෙන් මතුවිය! මහ පාරේම මම ඌව සෙනෙහසින් වැලඳ ගත්තෙමි. 

"යකෝ උඹත් ආපු එක කොයි තරම් දෙයක්ද!?

උදෑසන කෑමෙන් පසු මමත් සිරිබිරිසුත් ප්‍රාජේත් සිරිල් අයියා සොයා කිතුල්ගල බලා පියාසර කලෙමු.

මීට කලෙකට පෙර ඉතා කුඩාවට ව්‍යාපාරය කල සිරිල් අයියාගේ නිවස ඉදිරි පිට මේ වන විට කුඩා කැන්ටිමක්ද, නිවසට හැරෙන ස්ථානයේ කුඩා බෝර්ඩ් ලෑල්ලක්ද සවිකොට තිබුනි.

"කිතුල් ආශ්‍රිත නිශ්පාදන, කලුකොහුතැණ්න, කිතුල්ගල" එහි දැක්විනි.

"සිරිල් අයියේ . . . . . මට කියන්නට අවස්ථාවක් ඉතිරි නොවුනි.

"මහත්තයලට මම ජාති හතරකින් දෙන්නම්! පොඩ්ඩක් බීලා බලලා ඕන එක කියන්න! මම ඒකෙන් දෙන්නම්!"

වැඩේ ෆුල් ආතල්ය.

"කොල්ලුපිටියේ ප්‍රේමසිරි එකේත් මෙහෙම කරණවා නම් කොච්චර හොඳද?!?"මම මගෙන්ම අසා ගත්තෙමි.

අප එන විට ඩ්‍රැකී කොත්මලේ විමලෙගේ නිශ්පාදන සමග හක්බෙල්ලාවකය.

වැඩේ පටන් ගත්තේ පෙරාගෙන ජැම් බෝතල් වලට දමා ගෙන පොර්ක් කරිය එලාගෙන මඥ්ඥොක්කා පෙරළගෙන සම්බෝල බෙදාගෙනය  නොව බදාගෙනය!

"මේ පෝර්ක් එක පොඩ්ඩක් රත් කර ගත්තානං කෝමද" යමෙකු ගැඹුරු හඬින් ඇසුවේය.

"හරි පොඩ්ඩක් ඉන්න!" (මගුලක් කියනවා!)

දුම් දමන පොර්ක් එකත් සමග වැඩේ පටන් ගත්තේය.

"උඹේ ගමනට ජයවේවා!"

"ඒ උඹ බොන්නැද්ද!?"

"යකෝ ශාක සාර!"

"මේවා වස විස නෙවෙයි!"

"ඇඟටත් හොඳයි!"

"හ්ම්ම් . . . . ! හ්ම්ම් . . . . !!"

කතන්දර කෝටියකි! ඌට නොබී ඉන්නවාට වඩා ගඟට පනින එක දාහෙන් සම්පතකි!

දෙවෙනි වටය ඇරඹීමත් සමග මම කොංගෝව ඔසවා නෙවිල් අයියාට දුන්නෙමි.

"අයියේ අර; 

රා ටික නං විස්කි වගේ - හරිම ප්‍රණීතයි 

- ගැහුවම හරිම විකාරයි

 සිංදුව ඔයාට මතකද?" 

"නෑනේ! . . . . . හරි මෙකෙන් පටන් ගනිමු!!"

"මගෙ සුදු මාමේ

මගෙ සුදු මාමේ

නෑ බෑ නොකියා

නෑ බෑ නොකියා

රා පොඩියක් දී මා සනසන්නේ

රා පොඩියක් දී මා සනසන්නේ . . . "

එතැනින් පටන් ගත් ගීත සාහිත්‍යය කැළණි ගං ඉවුරෙන් ගලා යන්නට විය. තව තවත් පෙරුනි. 

මිලටන් පෙරේරා එතැනට පැමිණි මුත් ෂෙල්ටන් පෙරේරාටවත් මර්වින් පෙරේරාටවත් කිසිවෙක් එන්න කියා නොතිබුනි.

ලතා නොපැමිණි මුත් සුජාතා දෙවරක් නැග්ගේය.

වික්ටර් එඩ්වර්ඩ් පැමිණියේ එක වරම වාගේය.

නමියාට නව පරපුරේ රවී කරුණානායක කැණ්දන මෙන් දෙතුන් වතාවක් යමෙකු ඇරයුම් කලද නමියා ඊට දැක්වූයේ; උදෑසන ගෙන ආ සම්බෝලයට දමන්නට මිරිකූ දෙහි බෑය සේ ඇඹරිලාය.

හරූන් කුමාර් ලන්ත්‍රා සුපුරුදු ලෙස වේදිකාවට ගොඩ වූයේ සීරුවෙන් දැහැමින් සෙමින්ය.

"මගෙ නාමලී බැඳි ආ...දරේ - මනමාළියයි මැණිකේ.....ඔයා

ඔරුවේ.... නැගී..... එහි පා......වෙවී........ - අමනා.....පයෙන් පිටවි.......ගියා.......

බැඳි ආ....දරේ...... සුකුමාළියේ....... - පෙම් පණිවිඩේ.......පා..... වේ....ගඟේ........."

"කොහොමත් ඔයාලා කිව්වා ලන්ත්‍රාට වඩා හොඳට . . ! මොකද ලන්ත්‍රා කිව්වා නං ඕක ඇහෙන්නේ නෑනේ . . .!" ප්‍රාජේ; වැටක් නොගසා කමෙන්ට් එකක්ම දැම්මේය.

බෙර කරුවන් දෙදෙනා වයති! ගායකයෝ දෙදෙනෙකු පමණ ගයති!! සෙස්සෝ සූකර මාංශය සමග මඥ්ඥොක්කා අතුරු දහන් කරවති!!! 

"මේ කිරි කවඩි . . . " රවි අයියා මඥ්ඥොක්කය බෞතීස්ම කලේය.

මේ සියල්ල අතරේ අසංග නාවික තෙමේ මඥ්ඥොක්කා නැව් ගත කරමින්ය.

ඩ්‍රැකී ඊශ්‍රාලයේ සිට පලස්තීනයට වෝටර් මෙලන් ප්‍රහාරයකය!

*** මේ සියල්ල මුදිතා ගුණ භරිතව විඳදරා ගනිමින්ය.

සිරිබිරිස්; නිහඬව සිනහ මුසු මුහුණින් යුතුව සියල්ල නරඹමින්ය!

කමියා සිටියේ මා අසලින්මය.

"කෝ මෙහාට වර් රෙං මගෙත් එක්ක සෙල්ෆියක් ගන්න!  යකෝ උඹට මම හරි කැමතියි බං!" පටල පටලා කීවෙමි. කමියාට හිනාය! මට මලය! "මොකෝ බං හිනා වෙන්නේ?"

"මේ මෙතනට අපි එන්න තව හේතුවක් තියෙනවානේ" අසංග  බ්ලොග් හමුව පිළිබඳව මතක් කලේය.

"අනේ මේ කියලා වඳින්නම් උඹලා තුන් දෙනා ආයේ ලියා පල්ලා!" මම හොටු පෙරා ගෙන පිං සෙන්ඩු වුනෙමි. සෙස්සෝ අත් වැල් ගායනයෙන් සහය විය.

"ඔව් අපි මේක කරමු! එන අප්‍රේල් වල වගේ . . .!" ඒ කමියා ය.

අවසානයේ සියල්ල විසිර යන්නට මත්තෙන් සිසිල් දියෙන් සිරුරු සතපවා ගත්හ.

සමහරුන් සුදු වෙන්නට සබන් උලනු දක්නට ලැබුනේය.

සියළු එක් වීම්; වෙන් වීමෙන් වෙන්වේ!

එහෙත් ප්‍රියයන් හා එක් වීම මිහිරි මතක හදවතේ ඉතිරි කරයි.

උඹලා ගේ පැමිණීම එවන් එකකි.

පොද වැස්සේ සීතලේ තෙමුණු අප උනුසුම් වූයේ වෙන් වීමේදී කල වැළඳ ගැනීම් වලිනි.

ස්තුතියි උඹලාට. (උඹලා කිව්වේ ආ..ද..රේ...ට....!)

*********************************************************************************************

දිනක් ගෙවී යද්දී කමියාගෙන් මට වට්සැප් පණිවිඩයක් ලැබුනි.

ඒ  මා ලඟ තියෙන පිංතූර දමන ලෙසය.

මම; ඌත් එක්ක ගත් පිංතූරය සමග තවත් මොන මොනවාදෝ යැව්වේය.

මම ඊට පිළිතුරක් යැව්වේමි!

"ස්තූතියි පැමිණියාට! ඩෝප් මරගාතේ කිව්වට දැං කියන්නෙත් ඒකම තමයි; මම උඹට කැමතියි!"

කමියා එය පිළිගෙන හෘද්යාංගම පිළිතුරක් ලියා එවා තිබුනි.

"හහ් හහ් හා . . හිනා ගියේ මගේ හිතේ තියෙන එකම කියුවට යකෝ."

තවත් ටික වේලාවකින් මට කමියාගෙන්  ලින්කුවක් ලැබුනි. 

අම්මට සිරි මෙන්න මූ ලියලා . . . . . ! සත්තකින්ම හතර පාරකට වඩා ඒක කියවන්න ඇති. උඹට ස්තූතියි මචං!

ගෙවී ගියේ තවත් දිනකි . .  . !

තවත් ලිවීමක් අවකාශයේ . . . . . . ඒ පිළිබඳව දැක්කේ මුහුණු පොතෙන්.

මුහුණු පොතේම මම ඊට කමෙන්ටුවක් කෙටුවෙමි.

"අම්මට සිරි උඹ වචනෙ තියලා! එළ කොල්ලෙක්නෙ!? උම්මා උම්මා උම්මා!!! ආදරෙයි . . . !"

ඊට පිළිතුරක් ඔහු ලියා තිබුනි . . . !

"උඹේ මහන්සියට මල් මිටක්. ආදරෙයි!"

ඔව් බං ඒක ඇස් කෙවෙණි තෙත් කරවන පපුව බර කරන පිළිතුරක්! ඒ මල් මිට; මට රටක් රාජ්‍යයක් මචං!

කමියාට මේ පිංතූරේ යවපුවාට පසු ඔහු මතක් කොට තිබුනා වසරේ දැවැන්තම අමතක වීම!

**** එක්ක මෙහෙම ෆොටෝ එකක් ගන්න බැරි උනා!

ඔව් කමියා අපට අපේ ජීවිත කාල්යේදී කිසිදාක එවන් පින්තූරය ගන්නට නොහැකිවේවි!

ඒත් අපේ හදවත් තුල ඒ පිංතූරය සදාකල් රැඳේවි.

කියන්නට ඇත්තේ එකම දෙයකි.

"බලමු!"

මෙම හමුවේ පිංතූර අවකාශයේ හැම අත . . !

ඒනිසාම පින්තූර  මෙයට නොඅමුනමි.

ඒ පිංතූර තවත් සිත පාරයි!

කැළණි ගං මිටියාවතේ ජන වහර තුල අරුත්බර කියමනක් ඇත! 

"එක් ගඟක් දකින්නට ලැබෙන්නේ එක් වරකි!" 

මන්ද නිමේශයකින් ගඟ අලුත්වේ!