241. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 5

240. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 4

 2022/04/12

අපි අපගේ චාරිකාව පිටත් වූයේ කඩවතිනි. එතැනින් පෑලියගොඩ, බේස්ලයින් පාර හරහා බොරැල්ල - සේනානායක හංදිය, තුම්මුල්ල, ඩුප්ලිකේශන් පාර ඔස්සේ වැල්ලවත්ත එතැනින් මොරටුව, පානදුර, කළුතර, අළුත්ගම, ඉඳුරුව, ගාල්ල, අහංගම දක්වා පලමු දිනයේ පැමිණියෝය. පසුදින අහංගමෙන් පිටත්වූ අප වැලිගම, මාතර, දෙවුන්දර, දික්වැල්ල, තංගල්ල,  අම්බලන්තොට පසුකොට හම්බන්තොටටත් එතැනින් වීරවිල හරහා තිස්සමහාරාමයටත් ලඟා වුනෙමු. අද දින අපගේ රාත්‍රී නවාතැන හෙවත් ගමනාන්තය විය යුත්තේ පොතුවිල් නගරයය. පලමු දිනයේ අහංගම නැවතුනේ මිරිස්සට නොපැමිණය! දෙවැනි දින තිස්සෙන් නැවතුනේ කතරගමට නො ඇවිත්ය. අද දින අප එම හිග පියවා ගත යුතු හෙවත් 'ඇරියස්  කවර්" කර ගත යුතුව ඇත! අප මේ ගමන සඳහා ඇවැසි කාල සටහන හෙවත් සැලැස්ම සකසා ගත්තේ Around the Perl ඉසව්ව සමග සමපාතවන ආකාරයටය. මෙම ලිපි පෙල ඇරඹුමේ එම සටහන ඔබට දැකිය හැක. එයට අනුව අප පලමු රාත්‍රිය ගතකල යුතුව තිබුනේ මිරිස්සේය. දෙවැනි රැය කතරගමය! 

අද දින ගමන් මග වැටී ඇත්තේ කතරගම, සෙල්ල, ගල්ගේ, බුත්තල, යුදඟනාව, කුඹුක්කන, මොණරාගල, සියඹලාන්ඩුව පසුකොට ලාහුගල, පොතුවිල් නගරය වෙතය. තිස්සමහාරාමයේ සිට බුත්තල දක්වා දිවෙන මාර්ග දෙකක් වේ. එකක් මා කලින්  සඳහන් කල්; යාල මහ වනය හරහා දිවෙන මාර්ගයය! අනෙක තනමල්විල, කුඩාඔය, වැල්ලවාය හරහා බුත්තලට ලඟා වීමය. වැල්ලවාය මාර්ගය සාපේක්ෂව වඩා දීර්ඝ එකක් වූ අතර ගල්ගේ හරහා යන ගමන වඩාත් ආකර්ශණීය එකක් වේ! ඒ එම ගමනෙන් කිලෝ මීටර 20 ක් පමණ යාල වනාන්තරය හරහා දිවෙන බැවිනි!

මෙය හුදෙක් ගමනක් නොවී චාරිකාවක් වන්නට නම් එයට තරමක හෝ විචිත්‍ර බවක් එක් විය යුතුය. 

මේ කරුණ නිසාම අප ගල්ගේ හරහා; යාල වන පෙත මැදින් දිවෙන B35 මාර්ගය තෝරා ගත්තෙමු!

6.05 AM

සෑම උදෑසනකදීම ගමන ඇරඹෙන්නේ සියල්ල හොඳින් අහුරා ගැනීමෙන් හා සයිකලයේ ටයර ඔබා බැලීමෙන්ය! සාමාන්‍ය පාපැදි කරුවෙකු සයිකලයට නගින්නේ මෙසේ ඔබා බැලීමෙන් පසුවය! එය ඕනෑම බූරු කාරයෙක් කුට්ටම අතට ගත් පසු දෙතුන් වතාවක් ඇනීම වැනි අනිච්ඡානුගත ක්‍රියා වකි. ඉන් පසුව සයිකලයට හුළං අඩුනම් එය පියවීම දම්වැල් හා දැති රෝද ලිහිසනය හෙවත් සිංහලෙන් පවසනවානම් චේන් ස්ප්‍රොකට් වීල් වලට තෙල් ඇබිත්තක් දැමීම වැනි ක්‍රියා කරණු ලබයි. ටයර ඔබා බැලීමේදී ඒවා "ඇයි මොකද ඔබන්නේ ඉදිලද බලනවද? මෙන්න මෙහෙ යමං බං! එනව මෙතන ඔබන්න!!" කියනාක් මෙන් තදේට, ගැම්මට  ඇත්නම් එය දවසටම සුභ ඵල ගෙන දෙන කරුණකි! එහි අනිත් පැත්තද එසේම මය! දෙල්ගොඩ සමීර මල්ලී සයිකලේ "බය නැතිව යන්න!" කියලා භාර දුන්නද දින දෙකක් තුනක් ඇවෑමෙන් තරමක හුලං බැසීමක් පසුපස රෝදයේ දකින්නට  තිබුනි. එහෙත් සයිකලය සුපිරියට සූසර වී හොඳින් පැදෙමින් තිබෙන විට නැවත සයිකයට අඬුවක් නියනක් තැබීමට ඉඩක් දෙන්නට හිත හදා ගන්නේ කෙලෙසද? එය එතරම් බුද්ධිමත් තීරණයක් නොවූවද අප ජීවිතයේ කොපමණ නම් මෙවන් තීරණ අරන් ඇත්ද? තිස්සෙන් පිටත් වෙද්දී සයිකලය පුරුදු පරිදි ඔබා බැලූ විට එහි හුළං මදි බවක් දැනුනි. එහෙත් උදේ 6.00 ට අරින වින්කල; තිස්සමහාරාමයේ  තබා බොරැල්ල කනත්තේ වත් ඇතැයි මා නොසිතමි. එතැන් පටන් කතරගමට පැමිණ සුප්‍රසිද්ධ ඔරලෝසු කණුව  ලඟින්  වමට හැරී ඉදිරියටම සෙමෙන් ගමන් කලෙමු.

මා හට මූලික ගැටළු කිහිපයක් විය. 

පලමු වැන්න යාල හරහා ගමන් කිරීමේදී වන අලින් මුන ගැසේද යන්නයි! 

දෙවැන්න යාල හරහා ගමන් කිරීමේදී වෙනත් අලියෙකු හමුවේද යන්නයි!!

තෙවැන්න වූයේ යාල හරහා තවත් ඉදිරියට යාමේදී තවත් අලියෙකු හමුවේද යන්නයි!!!

මීට අමතරව උදෑසන ජාතික ආහාරය වන බිත්තර රොටියක් කන්නට තැනක් සහ අවශෙෂ වශයෙන් සයිකලයේ පැච් එක දා ගැනීමට වින්කලයක් සොයා ගැනීම කලයුතුව තිබුනි. 

මෙසේ "මස් කනවද? - මාළු කනවද?" කියමින් දෙපස බලමින් යන අපහට පන්සලක් ඉදිරියේ දෙවියකු වැඩ සිටි දෙවොලක් ඇස ගැටුනි! ඒ ලීලාරත්න දෙවියාගේ වින්කල් දේවාලයයි!

6.47 AM

ලීලාරත්න අයියාගේ කතාවද අහන්න වටින එකකි! ඔහු කලකට පෙර ප්‍රධාන පෙලේ ව්‍යාපාරිකයෙකුව සිට ඒවා සියල්ල නැතිබංගස්ථාන වී මේවන විට රිම් එකෙන් යමින් නොව සයිකල් රිම් වලට ටයර් දමමින් සිටියි!

සයිකලයේ පසුපස රෝදයේ තිබුනු කුඩා සිදුර වසා හුළං ගසා ගත් පසු අප නැවතත් ගමන ඇරඹීය. මෙසේ නැවැත්වූ සෑම තැනකදීම ආගන්තුකයින් අසන ස්වාභාවික ප්‍රශ්ණ යුගලය  වන කොහේ ඉඳන්ද එන්නේ? - කොහේද යන්නේ?  යන්නට අප දෙදෙනාද ඔවුන්ගේ ඇස් උඩ වීසිවෙන පිළිතුරක් දුන්නෙමු!

7.31 AM

ඉදිරියට ගමන් කිරීමේදී පසුකල "බත් කමුද?", "කෑම ලෑස්තියි!", "උදේට බත්!" යනාදී බෝඩ් ලෑලි එමට තිබුනද එම කඩ සුපිරියටම වසා තිබුනේ; "අපේ බත් කන්නට මොකෙක් හරි එයි!" කියනු ලබන අස්ථාන බියෙන් මෙනි! ග්‍රාම්‍ය නොසරුප් වදනින් නොව නොම්මර එකේ කුණු හරුපෙන් සංග්‍රාහ කරමින් තවත් ඉදිරියට සෑහෙන දුරක් ගිය පසු කුඩා ආප්ප කඩයකින් ඉහළ නගින දුම් රොටු පෙනෙනට ලැබුනි!  ඔව් ආප්ප කඩයක්!! ආප්ප කනවා යනු ගෙයක් හදන්නට බැංකු ණයක් ගන්නවා වැනි වැඩකි. නියමිත පරිදි ගෙය සාදාගෙන යන්නට හැකි ආකාරයට ණය කොටස් බැංකුවෙන් නිකුත් නොකරණවා මෙන්ම බඩ ගින නිවෙන්නට මොන කඩයකින් වත් ආප්ප ලැබෙන්නේ නැත! එය නිකං "ආප්ප කනවා!" වැනි වැඩකි. ආප්ප, බිත්තර ආප්ප හා පොල් රොටී අඩු වැඩි ලෙස ගිල දැමූ අප සූරපප්පලා වැඩ දොළහේ "බඩ කට පිරෙන්න" කෑමේ අභියෝගයට මුහුණ දුන්නා සේ කඩය උදේ වරුවට වසා දැමීමට වැඩේ සෙට් කලෙමු! කෙසේ හෝ එම දුප්පත් කඩයෙන් "කා - නොකා" ගමනට වැටී සෙල්ල කතරගමට පිවිසුනි. එතැනින් බුත්තල මාර්ගයට වැටී සයිකල් පැදීම පටන් ගත්තෙමු!

8.08 AM

මේ සෙල්ල හෙවත් සෙල්ල කතරගමින් බුත්තල දෙසට විහිදෙන   මාර්ගය පටන් ගන්නා ස්ථානය කීවොත් ඒකේ ඒ හැටි වරදක් නෑ මයේ හිතේ! එම මාරගය B35 වේ. 

අප එදින උදෑසන කිස  පියවා ගත් ආප්ප මැස්ස වෙත අප සමග පොල් රොටී කොටා බෑමට එහි පැමිණි තවත අයෙක් සිටියේය! ඔහු අපගේ ගමන පිළිබඳව වං හුං දැනගත්තාට පසුව  "යාල මැද්දෙන් කිලෝ මීටර  20ක්ම තියෙනවානේ" කියා යාල පටන් ගන්නා තැන කිලෝමීටර කනුවද අවසන්  වන තැන පිහිටි කනුවේ අංකයද කීවේය! ඒ සමගම මාගේ පැනය වූයේ "අලි ඉන්නවා නේදැයි?' කියාය. හරියටම මීට මාස දෙක තුනකට පෙර මමත් මාගේ හිත මිතුරු ප්‍රසාද් රන්නුළු දොස්තර මහතාත් තවත් අපේ මිතුරන් දෙතුන් දෙනෙකුත් ඔක්කම්පිටියේ හේනකට මංගැච්චුවෝය. එම හේනේ අයිති කරු වූයේද තවත් දොස්තර වරයෙකුවූ දිසානයක මහතාය. මේ ගමන ගොස් නැවත එනාතරතුර මෙම මාරගයේ තැන් දෙකක අලි කිහිප දෙනෙකු දක්නට ලැබුනි. ඉන් එකෙකු නම්කොට තිබුනේ "හිඟන්නා" යනුවෙන් බව රථයේ උන් කිසිවෙකු කියනු මා අසා සිටියේය!  මෙතරම් හස්ති රාජයෙකුට "හිඟන්නා" යැයි නම් තැබූ එකා කවුරුන්ද කියා මා සිතනාතරතුර මා හට පසක් වූයේ එවැනි නමක් යෙදුනේ එවැන්නක් ලැබීමට ඌ සුදුසු ලෙස හැසිරෙන නිසා වියයුතු බවයි. 

පෙර කී  "අලි ප්‍රශ්ණය" පොල් රොටී කමින් සිටි පාරිභෝගික බවතාගෙන් විමසූ විට ඔහුද "හිඟන්නා" ඇතුළු තවත් නම් කිහිපයක් සඳහන් කල අතර අහවලාගෙන් නම් කරදරයක් නෑ! මෙයා නම් පන්නනවා! යනාදී වශයෙන් චරිත සහතික කිහිපයක්ද අප වෙත ලබා දුනි. මේ සියල්ලෙන්ම බර කරගත් හදවතින් යුතුව අප B35 ට පිවිස පැද යන්නට විය!

8.24 AM

අප කල සෑම චාරිකාවක් මෙන්ම මෙම ගමනේ මාහට පැවරුනු හා පවරා ගත් වැඩ කටයුතු රාජකාරි කිහිපයක් විය. සෑම දිනයක් අවසානයේ දිනය පිළිබඳ කෙටි සමා ලෝචනය, මුදල් පරිපාලනය හා සටහන් තබා ගැනීම කෙරුනේ නිශාන් අතින්ය! චාරිකාවේ අනෙකුත් මෙහෙයුම් කටයුතු සිදු කෙරුනේ මා වෙතිනි. එය බොහෝ විට මා පවරා ගත් එකක් නොව නිශාන් විසින් පවරා දෙනු ලැබූ එකක් විය! ගමන පිටත් වී දෙවන දිනයේ කොග්ගලදී මාහට වසිකගෙන් ඇමතුමක් ලැබුනි. එම ඇමතුම එන මොහොත වන විටත් දැඩි වර්ෂාවකට මුහුණ දෙමින් සිටි අතර මා ඉක්මණින් ඔහු හා කතා කොට තියන්නට උත්සාහ ගත්තෙමි.එහෙත් ඔහු ඊට ඉඩක් නොදුන්නේය. ඔහුට කියන්නට දෙයක් තිබුනි. "හරි! හරි!! මම පස්සෙ ගන්නම්කෝ!" මම කථාව නවතා දමන්නට උත්සාහ ගන්නා විට ඔහුට කියන්නට ඇති දේ මුදා හැරියේය!

"තාත්ති මට බනින්න එපා; මේ හදිස්සියේ ඇයි කියලා! මට මේ සතිය ඇතුලත එන්න පුළුවං! තාත්ති ගමන යන්න. මම තාත්ති ඉන්න තැනකට එන්නම් බස්සෙකේ හරි!"

"අම්මට සිරි!" 

මේ ඇමතුම ලැබීමට නොව චාරිකාවට පෙරද මා බොහෝ දන්නා කියන අයට කීවේ "මට මැරෙන්න නියම චාන්ස් එකක් ඇවිත් තියෙනවා!" කියාය.

සෙල්ලෙන් බුත්තල මාර්ගයට ඇතුළු වෙනවාත් සමග මේ කතිකා සියල්ල නැවත ප්‍රථිවාදනය වන්නට පටන් ගැනුනි.

"ඇත්තෙන්ම යාල මැදින් යන මේ ගමනේදී වන අලි ප්‍රහාරයකට අපට මුහුණ දීමට සිදුවේද? මේ හදිස්සියේ වසික කිලෝමීටර 8350 ක් ගෙවා පැමිණෙන්නේ මාගේ අවසන් කටයුතු වලට සහභාගී වන්නටද?" (හිනා වෙන්න එපා!) මේ මගේ සිතට දැනෙන හා නැගෙන අදහස්ය! සෙල්ල සිට ඉදිරියට යන ගමනේ දී කුඩා ගම් ගෙවල් දොරවල් පසු කරමින් යන්නට විය. තවත් විනාඩි 15 කට පමන කාලයක් ගෙවී යත්ම යාල වනයට අවතීර්ණ වුනෙමු. එතැන් පටන් මා නිශාන්ට තරමක එනම් අඩි 10 ක පමණ ඉදිරියෙන් සාමාන්‍ය වේගයකින් පදිමින් උඩු සුළඟ ඉවකරමින් පදින්නට විය. පාරේ වංගු වලදී එහි පිටත දාරයන් දිගේ යමින් ඉක්මණින් අලියාව දැක බලා ගැනීමේ අභිලාශයෙන් පැද්දෙමි. කිලෝමීටර 5 ක් පමණ ගමන් කලද කිසිදු ආරංචියක් අහන්න දකින්න නොලැබුවෙමු. අවාරෙට දෙල් වැටෙන්නාක් මෙන් සෑහෙන වෙලාවකට පසුව එන වාහනයකින් අප හස්ත මුද්‍රාවෙන් විමසීමක් කලද ඔවුන් එයට ප්‍රථිචාර දැක්වූයේ තවත් වේගයෙන් අප පසුකර යමින්ය!

තව තවත් අප ඉදිරියට ගමන් කරමින් සිටියදී අප ඉදිරියට පැමිණි ත්‍රී වීලරයක් නවතා ගැනීමට හැකිවිය!

"මල්ලී අලිය ඉන්නවද?'

"ඔව්! ඔව්!! ඈත ඉන්නේ!"

කියමින් නැවතත් ත්‍රීවීලරය ඉගිලුනි. "හරි ජීවිතේ අවසාන හෝරා කිහිපය එළැඹී ඇත! හෙට දින පත්තරේ මුල් පිටුවේ යන ප්‍රවෘථියක; "පුවත් මවන්නා" වීමේ දුර්ලභ අවස්ථාවට මා පත්වී ඇත!" මම මටම කියා ගනිමින් සෙමෙන් සෙමෙන් ඉදිරියට ගමන ඇරඹූවෙමු. පෙර පරිදිම නිශාන්හට හැකි උපරිමයෙන් ආරක්ෂාව දෙමින් මා පෙර මුණේ පැද ගියෙමි. තවත් කිලෝ මීටර 5 ක් පමණ යන විට වංගුවක් පසු කොට සෘජු මාර්ග කොටසකට අවතීර්ණ වුනෙමු. තවත් ත්‍රී වීලරයක් ඉදිරියට පැමිණේ! අප සිටි ස්ථානයේ සිට ඉදිරියට තරමක බෑවුමක් හෙවත් පල්ලමකි. අපට මීටර 50 කට පමන දුරින් අලියා මොනවාදෝ බුදිමින්ය! මම වහාම ත්‍රී වීලරය නවතා ගත්තෙමි. 

"ඔය අලියා පන්නනවද?' 

"නෑ . . . . . . . . . !" ඔහු තනි අකුරෙන් පිළි තුරක් දුන්නේය.

ඊළඟ මොහොතේ අලියා; සෙමෙන්-සෙමෙන් ලතාවට වනය දෙසට හැරුනි.

B කාණ්ඩයේ මෙම පාර අඩි 20 ක  පමණ පළලින්  විය. අලියා වන පෙත දෙසට හැරුණද ඔහුගේ පශ්චාත් භාගය නොව සම්පූර්ණ එකම මහ පාරේය!  අපට ඉතිරිව ඇත්තේ පාරෙන් අඩක් හෙවත් එක් මං තීරුවකි. මා ත්‍රී වීලරය පසු කොට ගොස් සයිකලය නවතා ආපසු හැරී කටහඬ අවදි කලෙමි.

"මල්ලි උඹ යනවද? මම යන්නද?" නිශාන් අමතා ඇසීය!

"අයියා යන්න!"

 

9.07 AM

මා ඉහළට හුස්මක් ගෙන පදින්නට පටන් ගත්තේ "මගේ එක්කම වරෙං!" කියාගෙනමය. පැදීම අරඹනවාත් සමගම මා ආපසු හැරී ත්‍රී වීලරය දෙස බැලුවෙමි.

ඔබ විශ්වාසකරණ්න. මොබයිල් දුරකථන තුනක් හෝ හතරක් ත්‍රීවීලරයෙන් එළියට පැමිණ වෙන්න යන සිදුවීම වීඩියෝ කිරීම පටන් ගෙනය! "ඇත්තටම මේ අලියා මිනී මරණ එකෙක් වත්ද? නැතිනම් අර යක්කු වීඩියෝ කරාවියෑ!?"

එහෙත් අපට තීන්දු තීරණ ගන්නට අවකාශයක් නොමැත! අප තරමක බෑවුම දිගේ අලියා දෙසට වේගයෙන් පදිමින් විය. නිශාන් මා අසලින් මට පසුපසින් පදිමින්ය. අලියාට අඩි 20 කට පමන ලං වන විටම එතෙක් වනය දෙසට හැරී සිටි අලියා එකවරම අප දෙසට හැරී සියළු චලනයන් නවතා කන් විහිදුවමින් බලා සිටියේය.

"නවත්තපං!" මම එක්ෂණයෙන් සයිකලය නවතවමින්ම හරවා ගත්තෙමි. ඒ වන විට නිශාන්ද සයිකලය හරවාගෙන නැවත ඉහලට පදින්නට පටන් ගෙනය. අප ආපසු එනතුරුත් ත්‍රී වීලරය නවතාගෙන සිද්ධිය වීඩියෝ කරමින්විය. අපගේ තොලකට සිඳී ගොස්ය. අවශ්‍යව සිටි ත්‍රාසය ඇඟ පුරා ගලමින්ය. (සමාවෙන්න ත්‍රාසය නොව දාඩියය!) ආපසු හැරී බලනා විට අලියා නැවතත්  සුපුරුදු පරිදි මොනවාදෝ ඇහිඳිමි කොටා බාමින් විය!

ඔබ සිතන්න අලියකු ඉදිරියේ වඩාත්ම අසරණ වන මගියා කවුරුන්ද කියා!  යතුරුපැදි ධාවකයෙකුහට අවශ්‍ය වේගය ඇත. පයින්  ගමන් ගන්නා අයෙකු හා පාපැදි ධාවකයෙකු සිටින්නේ ඉතාමත් අසරන තැනකය.

අලියෙකුගේ දිවීමේ වේගය පැයට කිලෝමීටර 25ක් වේ. අප මෙවන් ගමන් වලදී පවත්වාගෙන යන සාමාන්ය වේගය පැයට කිලෝමීටර 20 ක් පමණ වේ. ඊට  අමතරව අපට වඩා වැඩි ත්වරණයකින් (වේගය වැඩිවීමේ සීග්‍රතාවය - Accelaration) අලියාට දිවිය හැකිය. එසේම පයින් ගමන් කරණ්නෙකු සේ එකවරම නැවතීමට හැරීමට මග ඇර කැලේ පැනීමට අවස්ථවක් සයිකල් කරුවෙකුට නැත්තේය. ඒ නයින් ගත් කල සයිකල් කරුවන් හා පයින් ගමන් කරණ්නන්; අලියා අදිරියේ එකාමෙන්ම අසරණයන් මෙන්ම අවාසනාවන්තයින් වනු ඇත. මොනදේ උනත් අප ගමන් කල යුතුව ඇත!  අලියා මග ඇරීමට තවත් කිලෝමීටර 50ක් පමන ගමන් කිරීම ගැලපෙන තීන්දුවක් නොවේ. මෙතැනින් යාමට කුලක් හෝ උපක්‍රමයක් භාවිතා කලයුතුව ඇත. විනාඩි ගනනකින් එතැනට පැමිණියේ සුදු පැහැති මිට්සුබිෂි ඩබල් කැබ් රථයකි. අප අත ඇල්ලූ සැණින් එය අප අසල නැවැත්වුවේය. 

9.11 AM

මුහුණින් බේරෙණ; අලියාගෙන් බේරුණ සතුට 

"අනේ පොඩි උදව්වක් කරණවද! අර අලියා ලඟින් යනකොට පොඩි කවර් එකක් දෙනවාද?"

"හරි ! හැරි!! එන්න එන්න!!!"

රිය පිටත් වනවා සමගම අප දෙදෙන එයට මුවාවී මාර්ගයේ අනෙක් පසින් පැදීම ඇරඹුවෙමු!

අපගේ සාමාන්‍ය වේගයටත් වඩා අඩු වේගයකින් ඔවුන් ධාවනය කලෝය. අලියා පසුකොට තවත් මීටර 100 ක පමණ දුරක් ඔවුන් අප සමග පැමිණ නික්ම ගියෝය. කැබ් රථය පසු කරණ විට අලියා උගේ සාමාන්‍ය චර්‍යාවෙන්ම සිටි බව මතකය. එතැන් සිට තවත් කිලෝ මීටර දෙක තුනක දුරක් ගමන් ගනිද්දී වනාන්තරය අවසන් වී ගම හමුවිය. ඒ අසලම කැබ් රියද නවතා තිබුනි. අප ඔවුන් වෙත ගොස් ස්තූති කොට විස්තර හුවමාරු කරගෙන පිටත් විය. ඒ වනවිටත් ආපසු සෙල්ල දෙසට යන්නට හරවා තිබුනු කැබ් රියද ඒ දෙසට පිටත් විය. සත්තකින්ම එය අපට ලොකු උදව්වක් විය.

9.24 AM

කැබ් රියේ මිත්‍රයින්!

10.42 AM

බුත්තල

බුත්තල සිට මොණරාගලට දිවෙන්නේ කොළඹ  අවිස්සාවෙල්ල රත්නපුර බෙරගල වැල්ලවාය සිට බුත්තල මොණරාගල පොතුවිල් මඩකලපුව තෙක් දිවෙන ඇ4 ප්‍රධාන මාර්ගයයි. මෙම  මාර්ගය දිවයිනේ දීර්ඝතම ප්‍රධාන මාර්ගය වේ. එය දිගින් කිලෝමීටර 470කි! අපගේ මව්බිම වටා යන ගමන් මග මෙතැන් සිට මඩකලපුව තෙක් වැටී ඇත්තේ මෙම මාරගය ඔස්සේය. අප ඇ4 මග ඔස්සේ කිලෝමීටර 184ක දුරක් ගමන් ගැනීමට නියමිතය. බුත්තලින් පිටත්වූ අපට මොණරාගලට පැමිණෙන්නට දීර්ඝ කාලයක් ගතවී තිබුනි. අප පැද තිබුනේ අතිශය මන්දගාමීවය. එනම් කිලෝමීටර 20 යන්නට පැයකුත් විනාඩි විසි ගනනක් ගෙන තිබුනි. මොණරාග වූ පෞද්ගලික බැංකුවකින් මුදල් ගැනීමට තරමක වේලාවක් මිඩංගුවූ අතර  අප නගරය පසුකරණ විට ඉර මුදුන්වී මුළු ඇඟම රත්වී තිබුනි.  ඒ නිසාම මොණරාගල නගරයෙන් සියඹලාන්ඩුව දෙසට හැරී දිවෙන මාර්ගයේ පසෙක වූ බස් නැවතුමක තරමක වේලාවක් ගත කිරීමට අප ගත කලෙමු!

මොණරාගල සිට සියඹලාන්ඩුව පහුවෙනතෙක්ම වාගේ ඉර අපිට බෙහෙවින් පීඩා දෙමින් තම අණ සක පතුරුවාලමින් සිටියේය. සත්තකින්ම එය කූඨ අව්කාෂ්ඨකයක් කීවෝතින් වඩාත් නිවැරදිය. එසේම වැසි වළාකුළු අහසේ ඈතින් පාවෙමින් පරිසරයේ අර්ද්‍රතාවය ඉහළ දමා තිබුනි. කොටින්ම පෝරණුවක් තුල සයිකල් පැදීමක් විය. ඒ නිසාම ශරීරය බොහෝ සෙයින් වෙහෙස මහන්සි නොවන සේ රිද්මයානුකූලව සෙමෙන් පැදීම කරගෙන ගියෙමු. ක්‍රීඩා උප සංස්කෘතිකමය භාෂාවෙන් පවසනවානම් හැක් නොවී පැදීමට අප වග බලා ගත්තෙමු.

වරෙක වසිකගේ පාසල් මිතුරෙකුගේ ආදරණීය පියෙකු ක්‍රීඩා තරඟයක් සඳහා පුහුණුවීම් අතරතුර ඇද වැටී පසුව මිය ගියේය. ඊට හේතුව අධික වෙහෙස හා විජලනය ලෙස වෛද්‍යවරු තීරණය කර තිබුනි. 

මේවන් අවාසනාවන්ත සිද්ධීන් අප රටේ සුලභව අසන්නට ලැබේ! මම මගේ ජීවිතයට එක් කර ගත් තේමා පාඨයන් කිහිපයකි. ඉන් එකක් වන්නේ අර්නස්ට් හෙමිංවේ ගේ "මිනිසාව විනාශ කල හැක - පරාජය කල නොහැක!"  යන්නයි. දෙවැන්න වික්ටර් හියුගෝ ගේ "මිනිසාට නැත්තේ ශක්තිය නොව ආත්ම ශක්තිය ය!" යන්නයි. තෙවැන්න වසිකගේ භෞතික විද්‍යා ගුරුතුමා වන ප්‍රසාද් සිරිවර්ධන ගේ "සතුට; ජීවිතයේ සාර්තකත්වය මනින මිම්ම කර ගන්න!" යන්නයි.

මේ අප ලියා දක්වන සියළු ඇඟ රිදෙන දේවල් කරණ්නේ; සතුට; ජීවිතයේ සාර්තකත්වය මනින මිම්ම කරගෙන ඇති හෙයින්ය. එවන් දුෂ්කර කටයුතු සඳහා මා පෙළඹී ඇත්තේ ශක්තිය සේම ආත්ම ශක්තිය ඇති නිසාය. පරාජය නොවී පටන් ගත් කටයුත්තේ අවසාන ඉලක්කය තෙක් ගමන් කිරීමටනම් විනාශ නොවී සිටිය යුතුය. ඒ නිසාම ආත්ම ශක්තිය කෙතරම් ඉහළ අගයක තිබුනද ශරීරය ඊට දක්වන ප්‍රතිචාර පිළිබඳවද අප නිඹඳවම සිතමින් තීන්දු තීරණ ගත යුතුය. මන්ද අපගේ චාරිකාව පොතුවිල් වලින් අවසන් වන්නේ අදට පමණකි. හෙට නැවත පිබිද තවත් කිලෝමීටර 150ක් පමණ පැද යා යුතුය. මෙසේ ඉදිරි සතිය පුරාවට දින හතක් තිස්සේ මේ ගමන යාමට ශරීරය ආරක්ෂා කර ගත යුතුය!

මේස් නිසාම අප පැද්දේ කිසියම් රිද්මයකටය. කොටින්ම ඇඟට හොරෙන්ය! මෙසේ සියඹලාණ්ඩුව පසුකර ටික දුරක්  ගමන් කරණා විට; වෙනත් ආණ්ඩුවකට ආ සෙය්යාවෙන් අහස වෙනස් විය. වැහි වළාකුළුවලට ඉඩ දී හිරු පසු බා ගියේය. අහස ඔරවා ගත් අයුරක් පෙන්නුම් කරමින් විය. 

"මල්ලි වැස්සකට සෙට් වෙන්න වගේ! ටිකක් පදිමු!" ගතවූ කාලය හා කිලෝ මීටර; ශරීරය තරමක් නිවා දමා තිබුනි. අළුත් ජවයකින් පදින්නට පටන් ගත් අප කෙමෙන් කෙමෙන් හොඳ වේගයක් පවත්වා ගනිමින් පැද්දෙමු. එක් ස්ථානයක නවතා තේ වතුර බී පිටත් වනවාත් සමග වැස්සක් කඩා හැලුනද ඉදිරි කිලෝමීටරය දෙක තුල නැවත වැස්ස තුරල් විය. එක දිගට තෙමීම හෝ වියළි කාලගුණයක් තුල පැද යාම යන කාරණා දෙකට වඩා වෙනස් අත්දැකීමකි වැස්සකට තෙමී මෙන් පසු සිසිල් කාලගුණයක් තුල පැද යාම! වැසි බර හාත්පස හා සිසිල් සුළඟ විසින් ශරීරය උනුසුම් නොවී තැබුවද තෙත බරිත ඇඳුම් සමගින් සයිකල් පැදීම පිළිබඳව කිසිවක් නොලියා කියවන ඔබට තේරුම් ගැනීමට මා ඉඩ තබමි.

මාර්ගය විහිදී තිබුනේ එතරම් ජනාශ්‍රිත පලාත් හරහා නොවීය. ඉදිරියට පැද යත්ම යත්ම ජනශූණ්‍ය බව හිස ඔසවීය. මාර්ගය බොහෝ සෙයින්  සෘජුවූ අතර එය විහිදී ගියේ කුඹුරු හේන් ආදිය බහුල ප්‍රදේශයක් ඔස්සේය. කෙමෙන් කෙමෙන් අප ලඟා වෙමින් පැවතියේ ලාහුගල වන පෙත තුලටය!

මාර්ගය විහිදී තිබුනේ එතරම් ජනාශ්‍රිත පලාත් හරහා නොවීය. ඉදිරියට පැද යත්ම යත්ම ජනශූණ්‍ය බව හිස ඔසවීය. මාර්ගය බොහෝ සෙයින්  සෘජුවූ අතර එය විහිදී ගියේ කුඹුරු හේන් ආදිය බහුල ප්‍රදේශයක් ඔස්සේය. කෙමෙන් කෙමෙන් අප ලඟා වෙමින් පැවතියේ ලාහුගල වන පෙත තුලටය!

වේලාව පස්වරු 3.00 හෝරාව පසුවී තිබෙන්නට ඇත! හිරු වළාකුළු තුල සැඟව ගොසින්ය. ස්ථානය ලාහුගල වනාන්තරය ය. හාත්පස සවස 6.00ට ඇති කළුවර බවෙන් පිරීගොස්ය. මෙයද වල් අලින් ගැවසෙන වනපෙතක්ය!

පෙම වන පෙත තුල කොපමන දුරක් ගමන් කරණ්නට ඇත්දැයි අප නොදනිමු. කොපමණ දුරක් තිබුනද එය තරණය කල යුතුව ඇත. අප උපරීම වේගයෙන් ගමන් කලෙමු. නිශාන් හැකි උපරිමයෙන් පැද්දද මා ඔහුව තව තවත් දිරිමත් කරමින් විය. අලි වෙත්දැයි ඉව අල්ලමින් පදින්නට විය. සයිකලයේ හැඬලය මත සවිකොට තිබුනු ඩිජිටල් මීටරය ඉහල පාඨාංක වලට මොහොතින් මොහොත වෙනස් වෙමින් තිබුනි. මේ මොහොතේ මතක් කල නොහැකි කාල පරාසයක් තුල අප ලාහුගලින් පිටවිය. වේගය එලෙසම පවත්වා ගනිමින් අප පැද යමින් විය. වන ආවරණය ඉවත්ව ගියද වැසිබර කාලගුණය අඳුරු හේඩාවක් මවා තිබුනි. කාපට් ඇතුරූ මාර්ගයේ කිසියම් වෙනස් ස්වරූපයක් දක්නට ලැබුනි. එය තරමක ගොරෝසු බවක් සයිකලයට දනවමින් විය. උපරීමය ඉක්මවා යන අධික පීඩනයකට හුලං පුරවා තිබුනු සයිකලයේ රෝද මගින්; හැඬලය මත රැඳි අත් දෙදරවමින් විය. 

මාර්ගයේ තැනින් තැන කුඩා බෝක්කු පාලම් තිබුනු අතර එවායේ මතුපිට කොන්ක්‍රීට් ලෑලි කෙළවර මාර්ගයෙන් ඉහලට එසවී ගැට්ටක් නිර්මාණය කර තිබුනි. සයිකලය එවන් ස්ථානවලදී වේගය අඩුකර ගත යුතු උවත් පවත්වාගෙන ආ වේගය විසන්ධි කර ගැනීමට දැඩි ලෝභ කමක් ඇතිවීම මිනිස් සවභාවයක් නොවේද?

එකවරම එක් බෝක්කුවක් මතින් ගමන් ගනිත්දී ඇතිවූ දැඩි කම්පනය; සයිකලයේ සවිකර තිබුනු ඩිජිටල් මීටරය ගලවා දැමීමට සමත් විය. එය පාරේ පසෙක පතිතවූ අතර ඉන් පසු එය ඇහිඳ ගැනීමෙන් පසුව නැවත සවිකලද නැවත කිරියාත්මක වූයේ නැත!

හිරෝශිමාවේ අදටත් දක්නට ලැබෙන; 1945 අගෝස්තු 6 වනදින උදෑසන 8.15 නැවතුනු ඔරලෝසුව මෙන් ඒවන විට සයිකලයේ ඩිජිටල් මුහුණතේ පැයට කිලෝමීටර 42 ක වේගයක් සටහන්ව තිබුනි!

4.01 PM

එතැන් පටන් නැවත වේගවත්වූ අප සවස 4.00 වන විට පොතුවිල් නගරයට ලඟා වුනි. පොතුවිල් නගරය කීවාට එය නගරයම නොවීය. එතැන කුඩා මංසංධියක් පමණි. නගරය පැවැතියේ ආරුගම්බේ දෙසට විහිදීය.  අපට තවත් දුරක් පැදයාමට වඩා ඒ අසල ඇති නවාතැන්පොලකට සේන්දුවී විඩා නිවා ගැනීමට අවශ්‍යව තිබූ මොහොතක "බ්ලූ මූන්" ගිමන් හල ඇස ගැටුනි. එය නවාතැන් පොලක් කීවාට නිවසක්ම විය. කුඩා කාමර දෙකක් යාන්තමින් අටවා තිබුනි. එහෙත් එය පිරිසිදු බවින් ලකුණු දිය හැකි මට්ටමක විය. ගිමන් හල පවත්වාගෙන ගිය මැදිවයස ඉක්මවා ගිය අයගේ නම මේ මොහොතේ මතකයට නො ඒ! ඔහුගෙන් පලමුවෙන්ම කාමරයක් ගැන ඇසූ විට ඔහු පෙරළා නැගූ පැනයනම් කිසිදා මා හට අමතකව නොයනු ඇත!

"අපිට අද රෑට ඉන්න කාමරයක් ගන්න පුළුවන්ද?"

"පොඩ්ඩක් තෙමුනට කමක් නැද්ද?"

"ඇඳ උඩද ?"

"අපෝ නෑ ඇඳ තෙමෙන්නේ නෑ!"

"එහෙනං කමක් නෑ කොහේ තෙමුනත්!"

කාමරය සෙවිළි කොට තිබුනු ඇස්බැස්ටෝස් තහඩුවක් පුපුරා වැසි වැටෙන විට වතුර කාන්දුවේ! එයට තැබූ නිල් පැහැති බේසම අප කාමරයට යන විටත් එලෙසම විය. ඔහුගේ පියා මීට දශක ගනනාවකට පෙර දකුණු පලාතේන් මෙම ප්‍රදේශයට සංක්‍රමණය වී ඇත!

පොතුවිල් නගරයෙන් බීර වීදුරුවක් සොයා ගැනීම කළුනික සොයනවා වැනි කටයුත්තකි. මන්ද එම නගරය අරක්ගෙන තිබුනු මුසල්මානුවන් ඇල්කොහොල් විරෝධියන්වන බැවින් සුරා සල් ඔවුනට අරහං වී තිබුනු නිසාය. 

මාගේ කුච්චවේලි මිත්‍රයින් මෙන් බීර වීදුරුවක් තොලගා ලබා ගන්නා "පොඩි වෙරි" වලට වත් ඔවුන් අනුකූල තාවයක් නොදක්වන ලෙසක් නගරය පුරා දිස්විය. එහෙත් අපගේ තානයම් පල්ලා ත්‍රී රෝද රථයක් අනුග්‍රහයෙන් අපට ස්ට්‍රොං බීර බෙලෙක්ක දෙකක් ලබා දීමට සමත්විය. රාත්‍රිය හොඳ නින්දක් ගෙන ඒ වි! 

ශුභ රාත්‍රියක්!

240. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 4

236. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 3

2022/04/11

රාත්‍රිය හොඳ නින්දක් ගෙනා නමුත් පාගේ පාදයේ ආබාධය සුවවී නොතිබුනි. පෙර දින පුරා තෙමෙමින් ගමන් ගත් අපගේ ඇඳුම් කැඩුම් ආයිත්තම් සියල්ල තෙත බරිත වී තිබූයෙන් ඒවා සියල්ල කාමරය පුරා එළා තිබුනු අතර උදෑසන වන විට අපගේ බඩු බාහිරාදිය බොහෝ සෙයින් වියළී තිබුනි. උදෑසන අවට පරිසරයට ඉවකොට බැලූ අපහට අද දිනයද  "ස්නානය" සඳහා වෙන්වී ඇති බව දැනෙන්නට විය! මෙම ඉසව්ව යෙදෙන බොහෝ දෙනා මුළු ගමන සඳහා දින 12ක් ගෙවා දමති. ඒ ගමනට දින දහයක් හා විවේක දින දෙකක් ලෙසය. බොහෝ විට එය ඔවුන් ගන්නේ මුල දින කිහිපය ගෙවා දැමූ පසුවය. මේ නිසාම අපට "විවේක දිනය"  අද ගැනීමට නොහැකිය! එයට කරුණු කිහිපයක් විය. ගමන පිටත්වූ දිනට පසුදින විවේක ගැනීම අපගේ ගමනට කළු පැල්ලමකි. "මෙය හුදෙක් අපගේ පෞද්ගලික සතුට පතා යන ගමනක්!" කියා ලේබලයක් ගැසූවද; ගමන සමග එන ප්‍රසිද්ධිය හෝ පිළිගැනීම තුලින් අප වටා ඇතිවන සියුම් වීරත්වයද මෙම ඉසව්වෙන් බලාපොරොත්තු නොවුනාම නොවේ! එය එසේ   වන්නට නම් දින 12හේ ඉසව්ව අවම වශයෙන් දින 12 කින් නිම කලයුතු වන අතර දින 10 යකින් නිමකලහොත් වඩාත් තීව්‍ර වේ!  දින 10යකින් තබා 12කින් වත් නිම කිරීමට නම් විවේක දින ද්විත්වය; ගමන තුල වඩාත් ඇතුලට තල්ලු කර යුතුව ඇත! ගමන පටන් ගැනීමත් සමග නිවාඩු දිනයක් "ප්‍රසිද්ධියට පත් කිරීම" යනු; "අනේ බැරි මගුල් නොකර ගෙදර එන්න!" කියන ප්‍රකාශය හිත මිත්‍රාදීන්ගේ ශ්‍රී මුඛයන්ගෙන් වදාරණු ඇසීමට සිදුවන කරුණකි. 

උදෑසන ඇඳෙන් බිමට බැසීමට; සිරුරට සාපේක්ෂව එක් පාදයක් තිරස් ලෙස චලනය කර ගැනීමට කෙසේවත් නොහැකි තරමේ විය. සිහින් කෙඳිරියක් සමග මා බිමට පය තබනු දුටු නිශාන්ගෙන් කුඩා ප්‍රථිචාරයක් ලැබුනද "අද ඉන්නදලා යමුද?" වනි මිහිරි තෙපුලක් සවනත නොගැටුනි. එය ඉතා සාමාන්‍ය තත්වයකි. කණ්ඩායමක් ලෙස ගමන් කලද අප දෙදෙනා ලංකර ගැනීමට උත්සාහ කරණ්නේ වෙන වෙනම වූ තමන්ට ස්වාධීනවූ ඉලක්කයක්ය! තවත් ලෙසකින් පවසනවානම් මුළු ගමනම තමන් මුළුමනින්ම පැදිය යුතුය. එසේ නැතිව රිලේ තරඟයක් මෙන් මුළු අභියෝගයම අප කොටස් වශයෙන් මුහුන දෙනවා නොවේ. මේ කාරණය නිසාම තමන්ගේ ගමන් සගයාගේ "කෙඳිරි ගෑම්" "හුරතල් වීම්" පිළිබඳ අනෙකාට සිතන්නට සිතක් පහල නොවේ! 

"මලත් පදිනවා!" මම මටම කියා ගත්තෙමි. දැඩි වේදනාව ඇතිවන්නේ දෙපා එකිනෙකට සාපේක්ෂව  ඈත් කිරීමෙදීය! ඇවිදීමේදී ඇතිවන වේදනාව විඳ ගැනීමට පුළුවන. සයිකලය පැදීමේදී එවන් දැඩි වේදනාවක් ගෙන දෙන චලනයක් ඇතිවීමට ඉඩක් නැත. කොටින්ම එය සිරස් චලනයක් විනා තිරස් චලනයක් නොවේ. 

මේ මොහොතේ මට අවශ්‍ය වන්නේ විවේකයක්ය! එහෙත් එය විය යුත්තේ බල කිරීම මත මා ගන්නා තීන්දුවක් ලෙස විනා මාගේ අවශ්‍ය තාවය මත නොවේ. බලකිරීමකින් හෝ පිටස්තර පෙළඹවීමකින් තොරව ගනු ලබන එවන් විවේකයක් මාගේ ගර්වයට හානියකි!" සත්තකින්ම එහෙම දෙයක් නැත! මෙය හුදෙක් සතුට වෙනුවෙන් කරණු ලබන කාර්‍යයක් විනා "භාරයක් ඔප්පු කිරීමක්" නොවේ. එහෙත් හිතට හිතෙන්නේ එලෙසය! 

"ඔව් මලත් පදිනවා!" නැවතත් මම මටම කියා ගත්තෙමි. "රෙසට් එක ගන්නේ මේ ලැප් එක පැදලා ඉවර වෙලාම තමයි!" සිතමින් මා සෙමෙන් සෙමෙන් සූදානම් විමි. 

ගමන පිටත් වන්නේ 6.00 කණිසමටය. මට ලැහැස්තිවන්නට ගතවන්නේ ඉතා කෙටි කාලයකි. නිශාන් ඒ සඳහා ගත කරණ කාලය ගැන "වෙනමම පෝස්ටුවක්" ඉදිරියේ  බලාපොරොත්තුවන්න! සූදානම් වීම් අතර මා මාගේ දුක "ජන ගත" කලෙමි! මේ ඒ පිළිබඳව දිනයේ ආරම්භයේ තැබූ WhatsApp සටහන:-

මාගේ පණිවිඩයට පලමු ප්‍රථිචාරය ලැබී තිබුනේ ආදරණීය දියණියගෙන්ය. 

ඇයගේ නමට පෙර යොදා ඇත්තේ දැනට සිටිනා පලාතට අදාල විශෙෂණයකි!

"සුරතල් දියණිය - මොළකැටි වදනින්

මා සනසන්නිය - අහර පිසන්නිය

කවන්නිය -පොවන්නිය - මා ගැන - බිය වන්නිය

වනයේ - දුකක් විද - අසන්නිය - සොයන්නිය "

 සයිකලයට කටගැස්මක්!

5.59AM

මීට පෙර මා සයික්ල පැදීම පිළිබඳව ලියා ඇති පෝස්ටුවක  පිළිබඳව ලියා ඇත!  සයිකල් වල චේන් සඳහා භාවිතා කරණු ලබන්නේ Dry Lube හෝ  Chain Lube ය. (Lube - Lubricant/ලිහිසන)  මේ පිළිබඳව තවත් දුරට කථා කරගෙනම ඉදිරියට යමු. ඒ පිළිබඳව මෙන්න මේ වීඩියෝව බලන්න! මෙම සුවිශේෂිත ද්‍රාවණයන් පාවිච්චි කිරීමෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ වැලි දුහුවිලි ආදී ආගන්තික ද්‍රව්‍යයන් දම්වැලේ ඇලීම වැලැක්වීමය. එහෙත් අධික වර්ෂාව විසින් මෙම ද්‍රාවණයන් වලටද බලපෑම් ඇති කරයි. දැනට ලංකාවේ වෙලඳ පලේ පවතින BG සහ Wurth වැනි වෙළෙඳ නාම වලට අමතරව මිලෙන් අඩු චීන  නිශ්පාදනයක් අප රැගෙන ගියෙමු. එහි ඇති සුවිශේෂීතාවය වන්නේ මිල හැරුණුකොටගෙන  බහාලුමේ ඇති හුරු බුහුටි ස්වභාවයයි! දිනය පටන් ගැනීමට ප්‍රථමයෙන් අප සයිකල වල දම්වැල් හා දැති රෝදවලට ගෙන ගිය චේන් ලුබ් මගින් කුඩා "සංතෝශමක්/කටගැස්මක්" ලබා දේ! කොටින්ම එය කුඩා රැවටීමක් වැනි දෙයකි. එහෙත් "උන්නා හැටියට මලා මදෑ!" නැතිනම් " නිකං ඉන්න මට අහල ගියත් මදෑ!?" කියන්නා සේ එයින් සැනසුනු අපගේ සයිකල අපට සේවස සලසා දුනි.

6.04AM

සියළු කළමණා එකතු කරගත් අප උදෑසන 6.05 ට  පමණ පිටත් උනෙමු. ජීවනී සහිත වතුර උගුරු දෙක තුනක් හැරෙන්නට වෙනයම් කිසිවක් නොමැතිව  සිසිල් මුහුදු සුළඟෙන් පිරුණු ගාළු පාරේ අප දකුණු දෙසට ගමන් ඇරඹූවෙමු. මහ සයුර පිස එන සුළඟේ කිසියම් ආශ්වාද ජනක සුවඳක් ගැබ් වී තිබුනි. අහස තවමත් මුළුමණින්ම එළිය දී නොමැත! තවමත් උදෑසන වැඩි නිසාදෝඅ නො එසේනම් වැහිබර කාලගුණයක් පවතින නිසා හෝ තරමක හේඩාවකින් පාර වැසී තිබුනි. රට පුරා ඇරඹී තිබුනු ඉන්ධන සැපයීමේ දුර්වල තාවය නිසා  මාර්ගයේ වාහන පැවතියේ ඉතා අවම මට්ටමකය. මහ පාරේ සයිකල් පදින්නන් හට වාහන නොමැති පාරක් යනු එක් අතකින් ස්වර්ග රාජ්‍යයකි. විශේෂයෙන්  කන ගාවින් ඉගිලෙන බස් රථ මොහොතින් මොහොත ජීවිතයේ අනියත බව පසක් කරමින් ඇදී යාම සයිකල් කරුවන්හට ලබා දෙන්නේ අප්‍රසන්න හැඟීමකි.

6.06AM

6.07AM

6.08AM

6.30AM

අපගේ ගමන පිටත් වී කුඩා වේලාවකින් කුඩා ධීවර වරායක් හමුවිය. මාළු මිළදී ගැනීමට පැමිණි නා නා ප්‍රකාර අය එතැණ ගැවසෙමින් විය. අපගේ දෑස් සොයමින් ගියේ ආහාරයක් ලබා ගැනීමට ස්ථානයකි. දහසක් බුදුන් බුදුවන මේ පින්බර උදෑසන බිත්තර රොටියක් බීෆ්  කරියක් සමග කෑම මාගේ එකම අභිලාෂය විය. ගවමස් කෑම පිළිබඳව මා නිශාන්ගෙන් විමසූ විට ඔහු පැවසුවේ "අයියේ මම පන්නන්නේ  නෑ! හම්බුනොත් කනවා; වෙන කන්නම දෙයක් නැත්නම්!!" කියාය! ඇත්තටම හරක් මස් හොද්දක් වටා අපිට "පන්නන්නට" හේතුවක් නැත. හරකාව ඝාතනය කල තැනැත්තා එය අපට ඉතුරු කොට නොමැත! කෙසේ වෙතත් ලංකාවේ දකුණු පලාත තුල ගව මස් සොයා ගැනීම වඩාත් අසීරු කටයුත්තකි. මෙවන් ගමනකදී අම සෑම මොහොතකදීම කන බොන දේ තුලින් කාබෝහයිඩ්‍රේට් හා ග්ලූකෝස් ලැබෙන මුත් ප්‍රෝටීන් ලැබෙන්නේ අවම වශයෙනි. එය අපගේ රටේ පොදු ආහාර රටාව හා බැඳී පවතින්නක් යැයි මාහට සිතේ! (මේ පිළිබඳව දන්නා කියක අයගේ අදහස් වලට පහතින් ඉඩක් "Blogger" විසින් සලසා ඇත!) බොහෝ විට අපට ප්‍රෝටීන් ලැබෙනා මාර්ග ලෙස සත්වමය ආහාර වලට අප නැඹුරුවී ඇත. සත්ව ආහාරවලට වඩා ප්‍රෝටීන් බහුල ශාක ආහාර ඇතත් සිත කියන්නේම "කන මගුලක්;  කැමති දෙයක් කාපන්!" කියාය. ඉතිං මක් කොරණ්නද ඇත්තටම ඒක මගේ වරදක් නොව සිතේ අවුලකි! මෙසේ ගමන් කිරීමේදී හමුවන පලමු කඩෙන්ම කන්නට අවස්ථාව සැලසෙන්නේ ඉතා කලාතුරකිනි. කෑම උනු- උනුවේ දුම් දමමින්  විය යුතුය! තරමක හෝ පිරිසිදු බවක් තිබිය යුතුය!! සයිකල පහසුවෙන් ගාල් කොට තැබීමට ඉඩ පහසුකම් තිබිය යුතුය!!! ඒ සියල්ලටම වඩා සැනසිල්ලේ වාඩිවෙලා කෑමටනම් කන බොන තැනට; අවම වශයෙන්  සයිකල් දෙකේ ඉස්සරහ රෝද දෙකවත් පෙනෙන්නට තිබිය යුතුය!!! මේවා මොනවා තිබ්බත් මොටද බිත්තර රොටී නැත්නම්??? බිත්තර රොටී නැත්නම් කඩයක් කීවාට කඩයක්ම නොවන්නේය! මෙසේ බෙල්ලේ පොට යනතුරු වට පිට බලමින් කඩ හෙවත් භෝජනා ගාර සොයමින් යන විට අපක සුපිරි පහේ කඩයක් දක්නට ලැබුනි. උදේ අහර කිස එයින් සතපවා ගත් අප මුදලාලිටත් හාමිනේටත් පිංදෙමින් මාතර දෙසට පදින්නට පටන් ගත්තෙමු!

7.09AM

නිල්වලා 7.50AM

අහංගමින් එළියට පැමිණෙන්නට පෙරම නිශාන් ඔහුගේ මිතුරෙකු ගැන කීවේය. ඔහු මාතරට පෙර හමුවනු ඇති අතර අපට ආහාර සඳහා යමක් ලබා දීමට ඔහුගේ කැමැත්තක් ඇති බව පැවසීය. නිකං ලැබෙනවා නම් "තිනකරන්" උනත් "ආමා!" කියන මමද එයට කැමති විය. 

"මල්ලි ඌට කියහං සැන්ඩ්විච්" වගී මොනවා හරි හදන්න කියලා! මොකද තඩි බත් එකක් එහෙම කෙළගෙන ආවොත් අපිට වැඩක් නෑ!" මම නිශාන්ට කීවෙමි. "මොනවා උනත් අපිට මග දිගට චාටර් වෙන්න බැරි බව කියහං. අපිට බලා ඉන්න බෑ!!" මම ඌණ පූරණය කලෙමි. අපගේ කාලසටහනේ ලෙසට දවල් 1.00 - 2.00 වන විට හම්බන්තොට හරහා ගමන් කලයුතුය. එය රොටී තැටියක් මතින් පයින් ටන්නාක් මෙන් ගත සිත සිසිල් කරවණ අත්දැකීමකි! අප ඉක්මණින් ගියහොත් ඉර වඩාත් චන්ඩ වීමට ප්‍රථම කොහේ හෝ ගාල් වීමටත් විවේකය ඇරඹීමටත් පුළුවන. මගේ එකම අභිප්‍රාය ඉක්මණින් සයනගත වීම හෙවත් ඇඳකට පැනීමය! මෙය කියවන ඔබට මේවන විට අමතකව ගියත් මම ඒ මොහොතේත් ඉන්නේ පාදයේ දැඩි වේදනාවක් සමගය!මග දිගට නිශාන් ඔහුගේ මිතුරා දූරකථනයෙන් සම්බන්ධකර ගැනීමට උත්සාහ කලද එම උත්සාහයයන් වලට සිදුවූයේ කුමක්දැයි මා තබා සීනිගම දේවාලයේ මහ කපුවා වත් දන්නේදැයි මා නොදනිමි. මාතර නගරයට පිවිස සමරසිංහ පාලම මැද්දට පැමිණ අසීරුවෙන් පාදය බිම තබා පසුපසින් එන නිශාන් පිළිබඳව මා විපිළිසර වන විටත් ඔහු දූරකථනය සවනේ රඳවා ගත්වනමය! 

තවත් මොහොතකින් නිශාන් මාහට හස්ත මුද්‍ර භාෂාවෙන් පණිවිඩයක් කක්ෂ ගත කලේය. එහි අදහස  පැහැදිලි කරණු වස් නිශාන් ලඟට පැමිණියේය! "අපි පහු කරගෙන ඇවිත්! එයා මග එනවා!" මා කේන්තියෙන් පිපිරෙමින් විය! ඔහුගේ මිතුරාද ඪ්Sඓ අයතනයේ මානව සම්පත් අංශයේ කළමණකරුවෙකි. නිශාන් එම ආයතනයේම ගනකාධිකාරී තැනය! "මුං දෙන්නට කතා කරගෙන පාරදිගේ සයිකලයක් පැදගෙන එන එකෙක් අතට පාර්සලයක් දෙන්නට බැරි හැටි!?" මම මගෙන්ම අසා ගත්තෙමි. සත්තකින්ම එය පිදුමාකාර අතපසු වීමක්ය! 

තවත් පැය භාගයකට විනාඩි 45කට පසුව අදාල  "‍යාළුවා" රිදී පැහැති මෝටර් රියක් පදවාගෙන පැමිණ විශාල සිලි සිලි මල්ලක් නිශාන් අත තැබීය. එය තුල ඇපල් දුසිමක්, දොඩම් හෝ නාරං ගෙඩි 10ක් පමණ මිදි සහ පාන් රාත්තලක පමන සැන්ඩ්විච් තොගයක් විය!

"අම්මට හුඩු!" කොහොමද බං මේවා ගෙනියන්නේ? යාළුවා ගිය පසු මම අමනාපයෙන් නිශාන්ගෙන් ඇසීමි!  "හරි හරි මම ගන්නම්!" නිශාන් සියල්ලම හෝ ඉන් සීයට අනූවක්ම තම සයිකලයේ හැඬලයේ එල්ලා ගත්තේය. මාගේ කෝපය ඉහ වහා ගොසිනි! මේ ගමන තුල අපට මොන වටිනා දෙයද රැගෙන යා හැක්කේ සීමිත ප්‍රමාණයක් පමණි. අනෙක් අතට සිලි සිලි බෑග් එල්ලාගෙන ; ගමනේ ජීව ගුණය නැතිවෙනවාට මා කොහෙත්ම කැමති නැත! ගමන පිටත් වන්නට බොහෝ කලකට පෙර සිටම බොහෝ වාර ගනනාවක් "පැනියරයද" පුතාගේ රවුම් බෑගයද යන කාරණා සමග ගැටුනේ ගමනේ ජීවගුණය රඳවා ගත යුතු නිසාමය! සරං ඇඳන් ක්‍රිකට් ගසනවාට මම අකමැතිය. සරමෙන් සැරසී ක්‍රීඩා කිරීමට ඇවැසි එකෙක් වෙතොත් තෝරා ගත යුත්තේ සුද්දාගේ ක්‍රිකට් නොව අපේ අත්තා මුත්තා නත්තා පනත්තා තෙයියා ගේ සිට එන ප්‍රවේණියෙන් අපට හිමිවූ එල්ලේය! එතැන් පටන් මා කිසිදු හාවක් හූවක් නැතිව සයිකලය පැදගෙන ගියෙමි! ගමන නැවතුනේ දෙවුන්දර තුඩුවෙන්ය. ඒවන විටත් මා  ගේ කෝපය නිවී තිබුනේ නැත! "නිකං දුන්නත් කියන්න එපායැ මොනවද කොච්චරක්ද ඕනෑ! කියලා!" මම මටම කියා ගත්තෙමි. දෙවුන්දර තුඩුවේ ප්‍රදීපස්ථම්භය පිහිටි කෙළවර අතිශය රමණීය ස්ථානයක් විය! එම ස්ථානයට ගිය විට සිතට දැනෙන හැඟීම වචන්යෙන් විස්තර කිරීම උගහටය! කුඩා තුඩුවක පහන් කනුව ඉඳි කොට ඇත! වටා පොල් ගස් වලින් හැඩ වුනු කුඩා වෙරලකි. ඉන් ඔබ්බේ මහ මුහුදය. මෙවන් ස්ථානයක තිබෙන ගුප්ත බව එහි නැත! එතැන තිබුනේ මහත්වූ සංග්‍රහ ශීලී වටපිටාවකි. සත්තකින්ම එහි ගොස් බැලීමට සුදුසු ස්ථානයකි. එම ස්ථානයේ තිබුනු රමණීය බව විසින් මාගේ කෝපය නැතිකොට දමා අවසන්ය! කල් යල් බලා නිශාන් මට ආමන්ත්‍රණය කලේය!

"මහන්සිය යන්නත් එක්ක - කමුද නාරං ගෙඩියක්!?"

8.40 AM

පහන් කනුවට පිටදී . . !

උදෑසන 9.00 පසුවෙනවාත් සමග සහෘදයින්ගේ සුභ පැතුම් සහ වෛද්‍ය උපදේශ ගලා එමින් විය. තවත් ඉදිරියට ගමන් ගනිත්ත්දී මාගේ සයිකලයේ හුලං තරමක් මදි බවක් හැඟුනි.  අසල  තිබුනු සයිකල් වැඩපලකින් හුලං සමග මිත්‍රශීලී හිතවත් කමක්ද ලබාගෙන ලංකාවේ දකුණු දෙසට පදිමින් විය

ගමනේ 200වන කිලෝමීටරය! 10.24AM

වියළි කාලගුණයට සූදානම්ව. 11.09AM

12.42PM

මද්දහනේ ඉර ඔලුවට සෙන්ටර් වූයේ හම්බන්තොටදීය. මීට කලකට පෙර තිබුනු මංමාවත් මෙන් නොව අහල පහල ගහක් වැලක් නැති ගෙයක් දොරක් නැති මංතීරු හයේ මං මාවත් අතර අප මං මුලා වූයේ නැති ටික විතරය. මෙවන් ගමන් වලදී වංගු , ගස් කොලං, ගෙවල් දොරවල් දෙපස තිබෙන මාර්ග වල මෙන් නොව තනි කෙලින් ඊය ගැසුවාක් මෙන් වූද් දෙපස කිසිදු සැලකිය යුතු සළකුණක් නොමැති මාර්ගයන් ඔස්සේ ගමන් කිරීම අතිශය වෙහෙස කාරී හැඟීමකි. මීට කලෙකට පෙර මාහට හමුවූ ජර්මන් ජාතික උල්ෆ් ඒවන විට රටවල් 25ක්  තුල සයිකල් පැද ඇතිමුත් කිසිදු දිනෙක ඕස්ට්‍රේලියාවේ සයිකල් පැදීමට බලාපොරොත්තුවක් නැති බව පැවසීය. එයට ප්‍රධාන හේතුව ලෙස ඔහු පැවසූවේ එරට ඇති සරල රේඛීය මංමාවත් හා ඒකාකාරී පරිසරයත්ය! උල්ෆ් පිළිබඳව මා කලින් ලියා ඇති අතර ඔහු මෙරට තුල කිලෝමීටර 1900ක් සයිකලයෙන් ගමන් ගත්තේය! ඔහු සමග කොලෝමීටර 26ක් පැදීමට අවස්ථාව ලැබීම අදටත් මා මතක් කරණ අමරණීය මතකයකි! ක්‍රිකට් නොගසන ක්‍රීඩාංගන, මන්ත්‍රණ නොමැති සම්මන්ත්‍රණ ශාලා හා තවත් එවැනි විශල ඉඳිකිරීම් රාශියක් පිහිටා ඇති පලාතක; යෝධ මාර්ග පද්ධතිය ඔස්සේ පැමිණ මනුස්ස වාසස්ථානයකට ලංවූයේ ගබඩා හංදියේදීය. "කැමතිනං කාපං" මොඩලයේ කුඩා "නැති මගුලක් නැති" කඩේකින් සිසිල් බීම බෝතල් දෙකක් ගෙන අප පානය කලා මතකය!

"නැති මගුලක් නැති" කඩේ1.40PM

කුමණ දේශපාලන මතයක් දැරූවද මමද උපන් ගෙයි දොදොල් ලෝලියෙක්මි. 

කළු වූවාට දොදොල් පැණි රහයි කියන්නේ කට කහනවටද?

වීරවිල 2.33PM

2.34PM

PM

2.40PM

3.23PM

ගණකාධිකාරී තුමාගේ පුවත් සම්පින්ඩණය සහ ලාභාලාභ ගිණුම!

තිස්සෙන් කුඩා නවාතැනක් හොයා ගැනීමට අපට හැකිවිය! එහි තානයම් පල්ලා සහ අයිති කරු වූයේ එකෙන්ම සුපිරි කොල්ලෙකි. එහිදී ඔහු අපට සපයා දුන් Seafood Fried Rice එක ජීවිතයේ මා කා ඇති ඉහලම සත්ව ආහාර ඝනත්වයක් සහිත බත් එකකි. එය අප දෙදෙනාහටවත් කා අවසන් කිරීමට නොහැකිවිය! කාමරයට ඇතුළුවූ සැණින්ම වාගේ ඉක්මණින් නා ගත් අප තිස්සමහාරාම නගරයෙන් සපයා ගත් 8.8 ශීතකල ලාගර් පානය සමග ධ්‍යානයකට සම වැදුනි. දිනය තවමත් තරුණය! සහෘදයින් ජීවිතයේ කොටස්කරුවන්, අයිති කරුවන්ගේ කයි කතන්දර සිතට ගෙන ආවේ සුන්දර සිතුවිල්ලකි. මහත්වූ අස්වැසිල්ලකි! ඉක්මණින් අප දිනය අවසන් කොට ඇත. ඒවන විට; දැන් ඔබට සේම මටද පාදයේ ආබාධය අමතකව ගොස්ය. හෙට දිනය නිවාඩු දිනයක් වන්නට ඇවැසි නැති හැඩකි. හෙට ගමන වෙනස්ම වූ අත්දැකීමක් වේවි. 

 Luckreach Inn හි එළ කොල්ලා!

පසුව ලියමි:- අරගලයේදී හමුවූ කළ්‍යාණ මිත්‍ර එක් අවස්ථාවක මගෙන් ඇසූ පැණයක් විය! "උඹ අර රට වටේ පැද්ද එක ලියන්නැද්ද?' ඔව් කමී කටුස්සා පල්ලා ඇත්තයි; ඒක තමයි මේක!

241. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . .5