ගල් ලෙන බිඳ නැත
ලෙන් දොර ඇර ඇත
මා ප්‍රිය දියණිය
අද ඔබ එහි නැත
ලෙන තුල සුරැකිව
ඇස් දල්වාගෙන
රැකගත් දියණිය
සුරතල් වදණින්
අමතන ලෙසින්ම
කටුගාලක් සේ
පැටලුන
රණඩුකෙක්ක
නැතිව
ලෙන පුරා පාළුව
දොර ඇරි ලෙන් දොර
ඇතුලත බැලුවිට
හැමදා අවුල්ව
බැනුං ඇසූ කාමරය
කිසි දාක දැක නැති තරං
හොඳින්ම පිළිවෙල ව
දරා ගන්න බෑ දුවේ
ඒ පිළිවෙල!
පද්මසිරි වැඩ කලේ අපේ සර්විස් එකේ. ඒ කියන්නේ ලිහිසි තෙල් සේවා අංශයේ. ඔහුට තිබුනු වගකීම තමයි තෙල් මාරු කරලා බොඩිය හෝදලා එන වාහන ඇතුල වැකුම් ක්ලීනරයෙන් පිරිසිදු කිරීමත් රෝදවල ඇන ටෝක් රින්ච් එකෙන් පරීක්ෂාවත්.
පද්මසිරි කොට මොඩලයක් විය. මුහුණ පුරා ඝන රැවුලක් වවාගෙන සිටියේය. හිනා උනෙත් ගානකටය. ඔහු තරමක ආඩම්බරයෙන් සිටිය සේවකයෙක්.
ඔහු කිසිදා සිගරට්ටුවක් කටේ තිබ්බේ නැත! රා අරක්කු බී නැත! වෙනත් කිසිදු දුරාචාරයක නොයෙදෙන හේ හැකි නොහැකි සෑම දිනෙකම සේවයට පැමිණේ! හැකි උපරිමයෙන් අතිකාල කරයි!! ලැබෙන සෑම සතයක්ම ඉතුරු කරයි!!! මේ ඔහු තමා පිළිබඳ ආඩම්බර වීමට තිබුනු කරුණු කිහිපය කියා ඔබ සිතනවාද?
නැත!
ඔහු විවාහ වී සිටියේය! ඔහුටම කියා කුඩා නිවසක් තිබුනි!! විසිතුරු මසුන් හා කුරුල්ලන් ඇතිකිරීමේ ව්‍යාපාරයක් සාර්ථකව කරගෙන ගියේය!!! තවත් බොහෝ ගෘහ කර්මාන්ත සඳහා ඉදිරි බලාපොරොත්තු විය!!!! මේ ඔහුගේ ආඩම්බරයේ අවශේෂ කරුණු කාරණාය.
"මම මහත්තයා ඔය නිර-පරාදෙ සල්ලි නාස්ති කරන්නේ නෑ නේ!" ඔහුගේ කටේම තියෙන වැකියක් විය.
මා කලින් කීවා සේ ඔහු විවාහ වී සිටියේය. පද්මසිරි ඉතා දිළිඳු පවුලක අයියාය. ඔහුට තවත් බාල සොහොයුරෙකු විය. ඔහු විවාහ වූයේ ඔවුන්ටත් වඩා අන්ත දිළිඳු පවුලකින්ය. පද්මසිරිගේ තාත්තා මියගොස් තිබුනේ ඔවුන් කුඩා කාලයේදීමය! අම්මාට පවුල නඩත්තු කර ගැනීමට උරදී තිබුනේ පද්මසිරිය! ඔහු කියනා පරිදි ඔහුගේ බිරිඳ ඔවුන්ටත් වඩා දිළිඳුය! පද්මසිරිලාගේ ජීවිත දෙස බැලූ විට; ඔවුන් කෙතරම් දිළිඳුදැයි සිතා ගන්නටත් අපහසු තරම්ය!
"කෙල්ල හොඳයිනේ! ඉතින් මම බැන්දා මහත්තයා!! එයාගෙ පවුලෙන් හතර දෙනයි මගේ පවුලෙන් දෙන්නයි හිටියේ මගුලට; වෙන මොනවද ඕනේ?" ඔහු විවහය ගැන පවසන්නේ එලෙසය! පද්මසිරි අංක එකේ ප්‍රායෝගික මිනිසෙකි.
ඔහු ඕනෑම කාර්‍යයක් සඳහා බසින්නේ එහි ඇති මූල්‍යමය වාසිය ගැන හිතා බලාය. බොහෝ විනෝද කටයුතු, මගුල් උත්සව, පාටි, කීටි ඔහු ලිස්සා යාමට සැලැස්සුවේය.
"මං ගියාට අනිත් එවුං වගේ බොන්නෙත් නෑ. ඕනෙනං ඔය රයිස් ටිකක් කයි. කාලා නිකං එන්න බෑනේ!? අඩු ගානේ දාහක් වත් දෙන්න ඕනෙ! දාහක් කියන්නේ මගේ කුරුළු කූඩුවට මාසයක් බජරි දෙන්න පුළුවං සල්ලි!"
එකට වැඩ කල එකෙකුගේ වෙඩිම මිස් කල ඔහු එය සාධාරණීය කරණය කලේ එසේය!
ඔහුට දරුවකු නොසිටියේය. ඔහු දරුවකු හදන්නට පෙර සෑදූ නිවසේ එල්ලෙන සීලිමක් ගැසිය යුතු බව ඔහු විශ්වාස කලේය.
"සීලිමක් නැතිනම් ළමයාට පිනි බාලා සෙම හැදනවා! ඒවට බේත් ගන්න ගියාම ආයෙ ජීවත් වෙන්න සල්ලියක් ඉතුරු වෙන්නේ නැතිවෙයි!" සෑම සියළු දේටම ඔහුට හේතුවක් තිබුනි.
කාලය ගත විය
"මහත්තයා හෙට මං එන්නේ වරුවෙං! පවුලව කිලිනික් එක්ක යන්න තියෙනවා!"
"පද්මසිරි ගිය මාසේ එල්ලෙන සීලිම ගහගන්න ඇති!" මම මටම කියා ගත්තෙමි!
කාලය දින, සති නොව මාස ගනනින් ගෙවී ගියේය! සමහර දින වලට පෙරදින සිදුවීම් හේ මට විස්තර කලේය.
"ඊයේ පවුල එක්ක පංසලටත් ගිහින් එන ගමං රයිස් එකක් කෑවා! එයා නොකිව්වට කන කොට මට තේරුණා ආසාවෙන් ඉඳලා තියෙන්නේ කියලා! ඉතිං මම කටවල් දෙකක් කාලා මගේ පිඟානෙ තිබ්බ ටිකත් පවුලටම කන්න දුන්නා! ගෙදර කොහොමත් දවල්ට උයපුවා තිබුනනේ! මොකටද තව රයිස් එකක් ගන්නේ?"
"මාර වැඩේ මහත්තයා පවුලගේ ප්‍රෙසර් වැඩිවෙලා හොඳටම! සීනිත් නැගලා නහුතෙට!! ඊයේ කිලිනික් එකේදී දොස්තර මහත්තයා මගේ ඇඟට ගොඩ උනානේ! මං මොන්නවා කරණ්නද? ගෑනිට කුරුල්ලන්ට බජරි දාන්නවත් එපා කියලයි මම තියෙන්නේ!"
දින ගනන එළඹෙන්නටත් මාසයකට පමණ පෙර තම බිරිඳව කාසල් එකේ නවත්තන්නට පද්මසිරිට සිදුවිය! බිරිඳගේ සෞඛ්‍ය තත්වය වඩ වඩාත් පිරිහෙද්දී දරුවා ඉක්මණින් ඉවතට ගැනීමට දොස්තර වරු කටයුතු කලෝය. දරුවාගේ චලනයන් නැවතීම හා කළලයේ හෘද ස්පන්දනය දුර්වල වීම ඊට හේතුවිය.
ඒ කාලය පුරා පද්මසිරි සෑම දිනකම උදේ දවල් හා සවස බිරිඳගේ සුවදුක් බැලීමට රෝහලට ගියේය. දහවල් විසිට් එක සම්පූර්ණයෙන්ම සිදුවූයේ අපගේ අනුග්‍රහයෙනි. එනම් ගේට්ටුවේ සිකුරිටිලා අප විසින් බැලන්ස් කිරීමෙන් ලද අවසරයෙනි!
"ළමයා වීදුරු පෙට්ටියේ මහත්තයා!" පද්මසිරි බොහෝ සෙයින් මැලවී සිටියේය!
"එතකොට පවුල!?"
"පවුල අඬනවා මම යන යන වතාවට!"
"අප්පට සිරි! හරි උඹට මොකක් හරි සීන් එකක් උනොත් මට කතා කරපංකො!" දෙබස මා නිමා කෙරුවෙමි!
පසුදින දහවල් ලෙඩා බැලීම සඳහා පද්මසිරි ගේට්ටුවෙන් පිටවී ගොස් පැය භාගයකින් මාගේ දූරකථනය නාද විය!
"ළමයා මලා මහත්තයා!" පද්මසිරි හැඟීම් බරව දූරකථනයේ අනෙක් කෙළවරෙන් කෙඳිරි ගෑවේය!
"අම්මට සිරි! රෝහණ අයියේ පොඩි කේස් එකක්! අරූගේ ලමයා මැරිලා! මම පොඩ්ඩක් ගිහින් එන්නම්!" මගේ ළඟින්ම උන් අනෙක් නිළධරයා හට පැවසීය!
"හුටා! හරි උඹ පලයං! මම මෙහේ බලා ගන්නම්! මොනවා හරි ගේමක් ගහපං! (සල්ලි එහෙම ඕන උනොත් මට කෝල් එකක් දියං!)" අන්තිම ටික කට ඇතුලේ තියාගෙන රෝහණ අයියා කිව්වේය.
"මේ උඹ මෙහෙන් වාහනයක් අරං පලයං! මේකෙ නිකං ඉන්න පිං පඩි කාරයෝ ඔය ඕන තරං ඉන්නේ? කාගෙ හරි එකක් අරං පලයන්; උඹ චාටර් වෙන්න එපා" රෝහණ අයියා ඌණපූරණය කලේය.
එච් ආර් එකේ මිසීටත් වැඩේ යාන්තමින් කියාගෙන ෆොන්සේකා මහත්තයාගේ ලාන්සර් සෙඩියා රථය ගෙන මම ගේට්ටුවෙන් ඉගිළුනෙමි.
"මහ්ත්තයා එනවා නේද? පෙට්ටියකුත් ගන්න ඕනෑ! මට මිනිය ගෙදර ගෙනියන්න ඕනෙ නෑ! මේක මෙහෙමම ඉවර කරණ්නයි ඕන!" පද්මසිරි නැවත මා ඇමතුවේය!
යමින් ගමන් පුංචි බොරැල්ලේ ප්‍රසන්සා හට ඇමතුවෙමි.
"අනේ ප්‍රසන්සා . . . . . ."
"කිසි අවුලක් නෑ! ඔයා කෙලින්ම යන්න . . . . . . . . . .!"
ප්‍රසන්සාගේ උපදෙස් ප්‍රකාරව රථය පුංචි බොරැල්ලේ "නීලා මල් ශාලාව" ඉදිරියේ නැවැත්විය.
කාරණාව සැකවින් පවසන විට එහි සේවකයෙක් "මේක ඇතිනේ!? මහ වියදමක් කරණ්න ඕනෙ නෑනේ! මේහෙම වලලනවා කියලනේ කිව්වේ! 3500ක් දෙන්න!"
"අනේ ඕක මේ කාර් එක ඩිකියට දානවද?" තවමත් දුම්මල සුවඳ හමන පෙට්ටිය අතින් ඇල්ලීමට වත් මා හට උවමනාවක් නොවීය!
ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට මිනී පෙට්ටියක් ප්‍රවාහනයේ මා යෙදුනෙමි. මා රෝහලට යනවිට පද්මසිරිත් ඔහුගේ සොයුරාත් මෝචරිය ආසන්නයේය! රෝහලෙන් ලැබුණු ලිපි ලේඛණ එහා මෙහා කිරීමෙන් ඉක්බිතිව බොරැල්ල කනත්තේ වල දැමීම සඳහා බිළිඳාගේ සිරුර සහිත කුඩා පෙට්ටිය පද්මසිරි අතට රෝහල් සේවක්යින් විසින් පත් කෙරුණි.
"මහත්තයා මේක කොහොමද ගෙනියන්නේ?"
"දා ගම්මු බං මං ආපු කාරෙකට!" වෙන කරණ්නට තරම් දෙයක් ඉතිරිව නොවීය!
එතෙක් මෝචරියෙන් පිටත නවතා තිබුනු මෝටර් රථයේ ඩිකිය තුල දෙන තැන්පත්විය! අවට සිටි මිනිසුන් තුශ්නිම්භූත වූ නිමේශයේ මමත් පද්මසිරිත් ඔහුගේ සොයුරාත් බොරැල්ල කනත්ත දෙසට පැමිණියෙමු.
වාහනය කනත්ත කිට්ටුවෙන් නවතා ගත් පසු ඩිකිය ඇර නැවතත් පද්මසිරි පෙට්ටිය දෝතට ගත්තේය.
වේලාව හවස 3.30 ට 4.00 වන්නට ඇති. තිදෙනෙකුගෙන් සමන් විත අවමංගල පෙරහැර බොරැල්ල කනත්තට අවතීර්ණ විය!
"පවුලගෙ අම්මාත් එන්න හැදුවා! මම කිව්වා පවුල ලඟින් ඉන්න කියලා!" සෙනඟ මදි නිසාදෝඅ පදමසිරි කියවාගෙන ගියේය!
මා ඇවිද ගියේ පද්මසිරිත් සොයුරාටත් මීටර දෙකක තුනක පමන දුරක් ඉදිරියෙන්ය! මා විටින් විට ආපසු හැරී බලන විට පද්ම සිරි කිසිදු හැඟීමකින් තොර හිස් මුහුණකින් යුතුව පෙට්ටිය දෝතින් ඔසවාගෙන පැමිණෙනු දුටුවෙමි.
සොහොන් පල්ලා හා ප්‍රසන්සාගේ මිත්‍රත්වය අපට ඉක්මණින් කනත්ත තුලට ප්‍රවේශ වීමට ඉඩ සලසා දුන්නේය!
පාළු කනත්තේ අප ඉදිරියට පා නගද්දී ඈතින් තරුණයෙකු සිට අප ඇමතූවේය!
"මිනිය වලලන්නද?"
"වලලන්න නැතුව මොන ඒකට මෙහේට ගේනවද?" පද්ම සිරි මිමිනුවේය.
ඔහු ඉදිරියට පැමිණියේ කුඩා ගෙවී ගිය උදැල්ලක්ද රැගෙනය.
ඒ පැමිණ මිනී වලලලා උස් කර තිබූ කුඩා පස් කඳු දෙකක් අතර උදැල්ලෙන් හාරණ්නට විය! විනාඩි ගනනකින් අඩියක් පමණ ගැඹුරට කිසිදු හැඩයකින් තොර අගලක් හෑරුණි.
"ආ දාන්න!"
"මේ ක මදි තව යට හාරණ්න!" පද්මසිරි විරෝධය පෑවේය!
පිස්සුද ලොක්කා! මීට වඩා හාරන්න ඕන නම් ගෙදර මිදුලේ වලල ගන්න!"
පද්මසිරිගේ ඇස් කෝපයෙන් දිලිසෙනු මා දුටුවෙමි.
"මේ මල්ලි! මං පොඩි සපෝට් එකක් දෙන්නං! තව පොඩ්ඩක් යට කපහං!!" මම ගැටළුව නිරාකරණය මැදිහත් උනේ මුදල් පසුම්බිය අතට ගනිමින්ය!
තවත් උදළු පාරවල් කීපයක් වල මැද්දට පතිත විය!
"ඕං . . .!"
"මල්ලි පෙට්ටිය දාහං!" තවත් උත්සාහ කිරීමෙන් වැඩක් නැති බව තේරුම් ගිය මගේ විධානයෙන් පෙට්ටිය වල තුල තැන්පත් විය!
වටා පඉටාවේ තිබුණු පස් ටික එකතු වී පෙට්ටිය යාන්තමි වැසී ගියේය.
"යමු!" වල පාදපු එකාට රුපියල් 500ක් මිට මෙලවූ මා ආපසු හැරුණි.
"බලන්නකෝ මහත්තයා මුං පෙට්ටිය ගන්න ඕනෙවට ඒක යට කරපු හැටි!?" පද්මසිරි එන ගමනේදී වල හාරපු එකාට දෙස් දෙවොල් තියමින් විය!
පද්මසිරිවත් සොහොයුරාවත් රෝහල අසලින් බැස්සවූ මා ආපසු ආයතනයට ආවේමි.
"මොකද බං උනේ!?" රෝහණ අයියා දුර සිටම විමසීය.
"මොනව වෙන්නද මිනිය වළලලා දාලා ආවා!" මා තොලේ කටේ නොගෑවී කීවෙමි. සත්තකින්ම මුළු ක්‍රියාන්විතයටම පැය 3 ක් යන්නට ඇති.
පසුදා පද්මසිරි වැඩට ආවේය. මුහුණ බොහෝ සෙයි විඩාබර වී ඇති සේයාවක් දිස් විය!
"මොකද උනේ?"
"පව් මහත්තයා! මගේ පවුල අඬ අඬ අහනවා ඒ ගෑනිව මම අත අරිනවද කියලා ලමයා මැරුණු නිසා! මං කිව්වා ඔයා බය වෙන්න එපා ඊළඟට උපදින දරුවා මලත් මං මැණිකෙව අත අරිණ්නේ නෑ!" කියලා.
මාගේ තිබෙන හා තිබුනු සූවිසි විනෝදාංශ අතර "වාහන පොත්" ලෙස පොදුවේ හඳුන්වන Vehicle Catalog එකතුව කුඩා කලක සිට කරගෙන යනු ලැබුවේය. රථ වාහන අලෙවියේදී; අලෙවි කරුවන් විසින් පාවිච්චි කරණු ලබන්නේ මෙම පික්චර් කැටලොග් හෙවත් පිංතූර පොත්ය! මේවා වාහනයේ විවිධ මාදිලි හා විවිධ කෝණවලින් ගන්නා ලැබූ පිංතූර හා වාහනයේ වර්ණ එන්ජිම හා වෙනත් යාන්ත්‍රික කොටස් පිළිබඳ කෙටි විස්තර වැනි දෙයින් සම්න්විතය.
මේ කථා කෙසේ වෙතත් එකල සිටම මා වාහන කැටලොග් එකතුකිරීම දිගින් දිගටම කරගෙන යනු ලැබීය. දැනට මාගේ කැටලොග්, මැනුවල් හා පාර්ට් කැටලොග් විශාල ප්‍රමාණයක් සතුව ඇත! එකල මා කැටලොග් එකතු කිරීම සඳහා ටොයෝටා - ෆෲඩන්බර්ග්, ඉසූසූ - සතොස, මර්සිඩීස් බෙන්ස් - ඩීසල් මෝටර් ඉන්ජිනියරිං, පර්ජෝ/ ෆොක්ස්වැගන්/මැස්ඩා - කාර් මාර්ට්, ලෑන්ඩ් රෝවර්/ ෆියට් - කොලෝනියල් මෝටර්ස්, මැසි ෆර්ගියුශන් - ට්‍රැක්ටර් සංස්ථාව, අයි එම් ටී - ෆාර්මර්ස්, නිසාන් - ඇසෝසියේටඩ් මෝටර්වේස්, මිට්සුබිෂි - රජයට පවරාගත් යුනයිටඩ් මෝටර්ස් සමාගම ආදී දැනට ඇති නැති ආයතන ගනනාවකට ගොස් ඇත්තෙමි. දැනට ෆොස්ටර් පටුමග අසල ඩයලොග් ගොඩනැගිල්ල ස්ථාපිත ස්ථානයේ ලැන්සියා බීටා හා ඇල්ෆා රෝමියෝ රථ ඒජන්ත වරයාගේ කාර්‍යාලය පිහිටා තිබුනි!
මා යුනයිටඩ් මෝටර්ස් වෙත රැකියාව සඳහා පැමිණිම ඉබ්බා දියේ දැමීමක් විය! එහෙත් එකල මෙන් ජපානයේ මුද්‍රිත කැටලොග් වෙනුවට පැවතියේ මෙරට මුද්‍රිත තරමක් බාල ගනයේ කැටලොග්ය! ඒ කෙසේ වෙතත් මා හැකි හැම අවස්ථාවකදීම කැටලොග් එකතු කිරීම කරගෙන යනු ලැබීය. සමහර වාහන වල මෝස්තරය හෝ කාණ්ඩය ඉකුත්වීමෙන් පසු; අලෙවි අංශයෙන් කැටලොග් තොග ඉවත්කල අතර ඒවා මා ඉමහත් කෑදර සිතින් රැගෙන මාගේ කාර්‍යාල මේසය යට තබා ගැනීමට පුරුදුවී සිටියෙමි. ඒ අන් කිසිවක් සඳහා නොව තම පියා හෝ මව සමග ආයතනයේ වැඩ හල වෙත පැමිණෙන කුඩා දරුවන් වෙත ප්‍රධානය කිරීමටය! සත්තකින්ම එය ඉතාමත් සුන්දර අවස්ථාවක් විය. බොහෝ විට මා සමග සේවය කල ගිහාන් මල්ලී ඕෂධී වැනි අයට "ඔන්න බලා ගනිං අර පොඩි එකාගේ මූන!" කියා මා කුඩා කැටලොග් මිටියක් ඔවුන් වෙත "මෙන්න පුතා ඔයාට මගෙන්!" කියා පොර ටෝක් එකක් සමගින් ලබා දේ! දරුවාගේ මුහුණ දිළිසේය! කට කනේය!! ඇස් එළියට පනිමින්ය!!! කෙළ හැලෙමින්ය!!!! ඒ කොල්ලන්ගේ හැටිය! එය එසේ නොවේ නම් ඌව වහාම වෛද්‍ය වරයෙකු වෙත පෙන්විය යුතු යැයි මාහට සිතේ! (මා වැරදිද?)
පාර්භෝගික සේවා විධායක ලෙස මාගේ සේවා ස්ථානය සකසා තිබුනේ කාර්යලයේ පසුපසට වන්නටය! ඒ නිසාම ඊට ගොඩවදින හා රැඳෙන සියල්ලන් මා හට හොඳින් දර්ශණය වේ! දිනක් උදෑසනක මාගේ දෙනෙත් පැහැර ගත්තේ කුඩා හුරුබුහුටි කොළුවෙකි. තම පියා සමග ඔහු පැමිණ තිබුනේ පියාගේ මොන්ටෙරෝ රථයේ අළුත්වැඩියාවක් සඳහාය. රථය පිළිබඳව මාහට කියා පෑවේ ඔවුන් දෙදෙන රැඳී සිටි ස්ථානය ය! ඔවුන් සිටියේ; දවස් දෙකයි! ළිං තිහයි!! තේ පණහක් හැටක් විතර . . !!! යනුවෙන් ගංවතුරෙන් පසු ළිං ඉසීම පිළිබඳව මා ලියන ලද පෝස්ටුවේ කියැවෙන ඩෙමියන් රුක්ෂාන් ගේ මේසය ඉදිරි පිටය! ආයතනයේ මොන්ටෙරෝ හදිසි අනතුරු අළුත්වැඩියාවන් භාරව කටයුතු කලේ ඩෙමාය!
සිරිත් පරිදි මා; මාගේ මේසය යටට හොස්ස පොවා කැටලොග් මිටියක් ගෙන දරුවා වෙතට කුරුමාණම් ඇල්ලුවෙමි. ඔවුන් වෙත ළං වී; කැටලොග් මිටිය ඔහුට නොපෙනෙන සේ පසුපසින් තබා ගෙන මා ඔවුන් වෙත නැඹුරු උනෙමි!
"පුතා! ගුඩ් මෝර්නිං . . . ! ඩේමියන් අංකල් මොන්ටෙරෝ එක හරියට හදාගන්නවද කියලා බලන්නද ආවේ . . .?" දරුවා ඒමේ අත ඇඹරුන මුත් හඬක් පිට නොකලේය.
"අනේ මං එනවා කිව්වම නවත්තන්නම බැරි උනා නේ! එයාටත් එන්නම ඕනෑ කිව්වා!" දරුවාගේ තාත්තා ඔහු වෙනුවෙන් පිළිතුරු සැපයුවේය!
"මෙන්න ඔයාට මගෙන්! ඔයා ආසයි නේද මේවාට?" මං එතෙක් සඟවා ගෙන තිබුනු කැටලොග් මිටිය ඔහු ඉදිරියේ පෑවේය! දරුවාගේ ඇස් දිළිසෙමින්ය. එකවරම තම පියාගේ මුහුණ දෙස බැලූ ඔහු තාත්තාගේ අවසරයෙන් කැටලොග් මිටිය මාවෙතින් ලබා ගත්තේය.
තවත් පැය භාගයක් ගෙවී යද්දී කුඩා දරුවා හා ඔහුගේ පියා මාගේ මේසය ඉදිරියේ සිටියෝය.
"ඉඳ ගන්න සර්!" මාගේ ආරාධනයෙන් ඔහු ඉඳගත්තේය. දරුවා පසෙකින්ය. කැටලොග් මිටිය ඔහුගේ අතේය!
"ඔයා ඇයි මගේ පුතාට මේ කැටලොග් ටික දුන්නේ?" ඔහු ඉතා සුහද ශීලී ලෙස මාගෙන් විමසීය.
"සර්! මමත් ඔය වයසේදී කැටලොග් එකතු කරණ්න තැනින් තැන ගියා! මට මේ වයසේ දරුවෝ දැක්කාම මගේ ඒ කාලෙ මතක් වෙනවා!"
"ඔයාට මම කථාවක් කියන්නම්! මමත් අයියත් පුංචි කාලේ මේවගේ පිංතූර පොත් වලට හරිම ආසයි! අපේ තාත්තා කොහෙන් හරි හොයාගෙන ඇවිත් අපිට වෙහිකල් මනුෆැක්චරස්ලා කීප දෙනෙක්ගේ එඩ්‍රසස් අපිට දුන්නා; ලියුම් ලියන්නය කියලා! ඔයාට කියන්න අපි හතර පහකටම යැව්වත් අපිට උත්තරයක් එක්ක කැටලොග් මිටියක් එවලා තිබුනේ මිට්සුබිෂි කොම්පැනියෙන් විතරයි. ඊට පොඩි කාලෙකට පස්සේ තාත්තා එච්චර කල් පාවිච්චිකල වාහනේ විකුණුවා! එදා ඉඳන් එයා මැරෙණ තුරුත් මම මගේ මේ ජීවිත කාලය ඇතුලෙත් අපෙ අයියාත් හැමදාම ගත්තේ මිට්සුබිෂි වාහන විතරයි! ඔයා කලේ එහෙම එකක්ද කියලා දැනගන්නයි මම මේ ඔයාව හොයාගෙන ඇවිත් කථා කලේ! මටත් මගේ පුංචි කාලේ මතක් උනා! කොහොම උනත් ඔයා කලේ හොඳ වැඩක්! අපි යන්නං! පුතා අංකල්ට බායි කියන්න!"
මට මගේ හැඟීම් සිරකරගෙන සිට ඔහුට හිස සොලවා ආචාර කරණවා හැරෙණ්නට වෙන කිසිවක් කථාකර ගන්නට නොහැකි තරම් හදවත බරවී තිබුණි.
තවත් මොහොතකින් දරුවා මට අත වනමින් ඉවතට යන රූපය බොඳවූ දෑස තුල චිත්‍රණය විය.
දෙයියනේ Catch them young! කියන්නේ මේකටනේ!? මම මටම කියා ගත්තෙමි!
"ගඟක් දිගේ ගිය ගමනක්" කියන්නේ ගඟක් වගේම දිග කථාවක්. මෝබි ඩික් වෙළුම් තුන අමෙරිකනු ලේඛක හර්මන් මෙල්විල් ගේ ධවල තල්මසාගේ...
