55. තට්ට තනිවම තට්ටයා.....!

කුච්ච්වේළි යන පාරෙ - වැහි කාලෙට!

කුච්චවේළි තියෙන්නේ ත්‍රීකුණාමලයේ සිට  පුල්මුඩේ පැත්තට කිලෝමීටර 38 ක් ඈතින්. උප්පුවෙළි, නිලාවෙළි පහුකරගෙන ඉරක්කන්ඩි පාලම මතින්  යනකොට තමයි කුච්චවේළි හමුවන්නේ.    නිලාවේළි අයත්වෙන්නෙත් කුච්චවේළි ප්‍රාදේශීය සභාවට. සුප්‍රසිද්ධ ගිරිහඩු සෑය  බලන්න යන්න හැරෙන්න තියෙන්නේ කුච්චවේළි වලින්. කොටින්ම කුච්චවේලි පොලිසිය ඉස්සරහින්.

38 කණුව - සල්ලිමුණේ, කුච්ච්වේළි

කුච්චවේළි වල ඉන්නේ මුසලිම් ජනතාව තමයි අතිමහත් බහුතරය වෙන්නේ. අමීර් ඉන්නෙත් ඔය ගමේමයි. හරියටම කියනවා නම ඒ හරියට කියන්නේ සල්ලිමුනේ  කියලයි. 

අමීර් (ඛාන්)

ෆවුසියා - ලස්සනයිනේ

අමීර්ගෙ පවුලගෙ හෙවත්  බිරිඳගේ නම ෆවුසියා. අමීර්ගෙ රස්සාව උනේ මූදු යන එක. එයාට බෝට්ටුවක් තිබුනා. එයලගෙ ගේ තිබුනේ පුල්මුඩේ පැත්තට යනකොට වම් පැත්තේ. ඒ කියන්නේ ගොඩ පැත්තේ. අමීර්ගෙ ගේ ඉස්සරහ මහ පාර. පාර පැනපු ගමන්   අමීර්ලගෙම තවත් ඉඩමක්. මහ පාරෙ  සිට අඩි  250 ක් ඈතිනුයි මුහුදු වෙරළ  පිහිටා තිබුනේ. 

ලවල් කැලේ

මේ ඉඩම පුරාවට වන බූටෑව. කොටින්ම ලවල් කැලේ.  පටන් ගත්ත තැනම තිබුනා ලොකු මයිල ගහකුයි කොහොඹ ගහකුයි .මේ ඉඩමේ ලොකු පලු ගසක් මැද්දට වෙන්න තිබුනා. ඒ වගේම තව පලුගස් කිහිපයක්  වෙරළට කිට්ටුවත් තිබුනා. මේවා මල් පිපෙන පලු ගස්. මම එහෙම කිව්වේ පලු ගහක මල් හට  ගන්නෙ අවුරුදු 200 ක් විතර කල් ගියාම කියලා නාවික හමුදාවෙ කොමදෝරු විජේකෝන් මහත්තයා දවසක් මා එක්ක කිව්වා. 

නොවැම්බර් කියන්නේ නැගෙනහිර වෙරළට ආච්චි වැහුනා වගේ කාලයක්! ඒකාලෙට වැස්ස පටන් ගෙන. ඒ මදිවාට හුලග! හුළග කිව්වට හුළගක්ම නෙවෙයි කුණාටුව! මේ දෙකම එකට ගත්තාම ඒකට  කියන පොදු නම තමයි වාරකං කියන්නෙ. 

ඉතින් මේ වාරකං කාලෙක මම ගියා අමීර්ලගෙ ගෙදර. ගියේම  Beach Camping    කරන්න  හිතාන. කොළම්තොටින් රාත්‍රී 9.00 ට පිටත් වන තැපැල් දුම්රිය ත්‍රිකුණාමලයට සැපත් වෙන්නේ පාන්දර 5.40 ට විතර.

කියන්න ඕනෙ නැහැනේ!

එතනින්  බැහැලා බස්ටෑන්ඩ් එකට පයින්ම යෑම තමයි මාගෙ සිරිත.   මම තිරිකුණාමලයෙන් බහිනකම් දැනන් උන්නේ නෑ මේ වාරකං කාලෙ කියල!   බහිනකොටත් මොර සූරණ වැස්ස! තොප්පියෙන් ඔළුව වහගෙන බස්ටැන්ඩ් එකට; ගියේ පාළු පරදිගේ ඇවිදගෙනම .

බස්ටැන්ඩ් එකේ පොඩි කඩයකින් ටිංකිරි වලින් සෑදූ වැඩි සීනි ස්ට්‍රොං ටී  එකට; රොනට ඇදෙන බඹරෙකු විලසින් ඇදෙන  මා එයින් සංතර්පනය වී නගින්නේ පලවෙනි පුල්මුඩෙයි බස් එකට.

මේ පුල්මුඩේ බස් එක- (ෂුවර් ද?)

ඒක නවත්වන්නෙ අයෙත් ඉරක්කණ්ඩි පාලම ඉස්මත්තෙ තියෙන මුස්ලිම් කඩේ. ඒ ඒ අයට තේ බොන්න. එදත් මේ දින චරියාව මේ විදියටම කෙරුණා. වෙනසකට තිබුනේ එකසිය  ගානට තිබුනු වැස්ස විතරයි.   

ඉරක්කණ්ඩි පාලම

කුච්චවේලි පොලීසිය පහුවෙනවත් සමගම මා වෙනදා සේම ආසනෙන් නැගිට ඉදිරියට ගොස් අමීර්ගේ ගේ අසලින්ම බැහැ  ගත්ත.

එදා දහවල් දවස ගෙවී ගියේ වැස්ස නවතාලමින්. එහෙත් මුහුදේ වාරකං ස්වභාවයේනම් වෙනසක් තිබුනේ නෑ.

ආච්චි වැහුනු මුහුද!

දහවලේ වැටුනු මලානික හිරුරැසින්; මහ පොලොව; තම දියබත්වුනු මතුපිට බොහෝසේ වේලා ගෙන  තිබුනා. මීට පෙරද වාර කිහිපයක් මා කූඩාරම අටවන මුහුද අයිනේ  පලුගස් කිහිපය  අතර කුඩා ඉඩෙහි; බිම තිබුනු වැටුනු කොල, අතු රිකිළි එහා මෙහා කරගත් මා එදිනද මාගේ One Man Tent එක නොහොත් Canopy ය අටවා ගත්තා.

තට්ට තනිවම තට්ටයා

අමීර් සතු ඉඩමේ මෙම ස්ථානයේ සිට බැලූ කල කිසිදු මිනිස් වාසස්ථානයක් නොපෙනේ.    වෙරළේ වැඩුනු කුඩා පඳුරු රාශිය නිසා මුහුදේ හඬ ඇසුනද එය නොපෙනේ. පඳුරු අතරින් සැදුනු කුඩාමාර්ගය අසලින් පමනකි මුහුද දිස් වන්නේ. මෙම පඳුරු පේළිය අඩි 10 ක් පමන පළලින් යුතුව ඝනට වැඩී තිබුන.

පලුගස් කිහිපය අතර 

දෙපසද  උසට වැඩුනු පඳුරු තැනින් තැන උස්වූ පලු ගස් ,මයිල ගස් වැනි දෙයින් අවරණය වී තිබුනා. කූඩාරම ඇටවීමට මෙම පලුගස් කිහිපය අතර තෝරාගැනීමටත් හේතුවක් තිබුනා. 

 ඒ මෙම ස්ථානයට වල් අලියාගේ පැමිනීමත් කලාතුරකින් සිදුවන නිසා! මේ ගස් එතරම්  උසකින් නෙවේ තිබුනේ. ඒවා යටින් මොන ජගතා ආවත් යන්න උනේ ඔළුව නවාගෙන.  ඒක අවුරුදු 200 ක් විතර වයස ගසට කරණ ගරු කිරීමක් වගෙයි මා දුටුවේ! මේ ගසුත් නිකම්ම කෙලින් අහසට නැගුනු ඒවා නම් නොවෙයි. ඒවා මහ පොලොව දිගේ ගිහින් බැරිම තැන කෙලින් වෙලා වගෙයි පෙනුනේ . ඒවායේ කඳන් වංගු ගැසී ඇද හොකරවී තිබුනා. මේ නිසාම වනයේ සරන සද්ධන්ත්යෙකු හට වුවද මෙම වෘක්ෂ දූර්ඝය  අතරට එබීම එකවර කල හැක්කක් නම් නොවේ.   

එදින; මා කූඩාරම අටවා ගෙනැවිත්  තිබුනු අඩුම කුඩුම එය තුලත් අවටත් එලාගෙන දහවල් වන විට කඳවුරු දිවියට ටිකින් ටික අනුගත වෙමින්. සවස 4.00 වන විට; දිනය පුරා පැවති වැහි මන්දාරම නිසාම බෙහෙවින් කළුවර ස්වභාවයක් තුල පරිසරය ගිලෙමින් උනා.

“රෑට ගෙදර යමු!” අමීර් යෝජනාවක් ගෙන ආවා.

“අවුලක් නෑ මම මෙතනම ඉන්නම්.” මා සැහැල්ලුවෙන් කිව්වා.

“ඇයි මෙතන?”  ඇහුවේ මුහුනට නෝක්කාඩු ස්වරූපයක් ආරූඩ  කරගනිමින්.

“ඉතින් මම මෙතන ඉන්නනෙ ආවෙ!?”  කිව්වේ සිනහ වෙමින්ම.

එතැන් සිට අමීර්ගේ බිරිඳ ෆවුසියාද, ඇයගේ පොඩි මාමාවූ ජබාර්ද, තවත් නම් නොදත් හහර පස් දෙනෙකුම විටෙන් විට පැමින මාහට ඇවිටිලි කරණ්නට වුනා . නම් සඳහන් නොකල අය මා හමුවටම පැමිනි අය නොවීය . ඔවුන් මෙම ඉඩම හරහා වෙරළ දෙසට ආගිය අයය.

“ඔයා රෑට මෙතනද ඉන්න යන්නෙ?”

“එහෙම තමයි හිතාන ඉන්නේ ! ඇයි?”

“ඔයා කොහේ ඉඳන් අවත් හරි මිනිහානෙ! ඒ හින්දා අපි කියනවා තමයි!! ඒක අමීර් ගෙදර යන්න බැරිනම් අපේ ගෙදර එන්න!!!”

මේ ඔවුන්ගේ ආදරනීය ආරධනාවන්‍ය!

මේ සියල්ල සමග ත්‍රාසය භීතිය මගේ සිතටද සෙමෙන් සෙමෙන් කාන්දු වන්නට වෙමින්‍ය.

එතෙක් මා තුල පැවති මොරාලය,  ගැම්ම නොහොත් ගට සෙමෙන් සෙමෙන් හීන වීම ඇරඹී ඇති සේයාවකි.  මහ කැලේ ගැවසීමත්, ගංගාවල සැරිසැරීමත්, සයිකල් පැද්දත් වෙන මොනදේ කලත් මමද සාමන්‍ය මිනිසෙක්මි. අසාමාන්‍ය වන්නේ විඳින  දෙයින් විනා දැනෙන දෙයින් නොවන්නේය. ගංගාවල සැරිසරණ විට දැනෙන සීතල, මහන්සිය, විටෙක ත්‍රාසය භීතිය කුතුහලය  මාහටද එලෙසින්ම දැනේ. නමුත් එය විඳින්නේ සතුටකින්‍ය. අශ්වාදයකින්‍ය. රසාස්වාදනයකින් යුක්තවය. මට ඇත්තේ නොවිසුඳුනු  ගැටළුවකි.  

මේ මිනිසුන් මාහට රාත්‍රීයේ   මෙම ස්ථානයෙන් ඉවත්වන්නට උපදෙස් දෙන්නේ මන්ද? ඇයි? කුමකටද? කුමක් අරභයාද? කුමක් කරණකොට ගෙනද?      

“ඇයි ඉන්න එපා කියන්නේ අලියා එන නිසාද ?”

“කියන්න බේනෙ !”

එතැන් පටන් පොඩුවේ සියලුම මිනිසුන් තුල භිය ඉපදවීමට තුඩුදෙන කුඩා දිවි මකුළුවා, සර්පයා ගේ සිට  රාජ්‍ය ත්‍රසතවාදය පෙරටුකරගත් පොලීසිය දක්වා  මෙකී නොකී සියලුම භෞතික මෙන්ම අභෞතික දේ ලැයිස්තුවක් ඔවුන්වෙත ඉදිරිපත් කලෙමි. ඒ සියල්ලටම ඔවුන්ගේ එකම පිළිතුර වූයේ ;

“කියන්න බේනෙ !”

යන්නම පමනක් විය.

වන අලි ප්‍රහාරයක් සිදුවෙයිද? මම මගෙන් ඇසුවෙමි. නැත! මා සතු ලන්තෑරුමක් වේ. එය දැල්වූ විට අලි ප්‍රහාරයට තරමක අස්වැසිල්ලක් ලැබේ. මාගේ පලු ගස් දූර්ඝයෙන්ද සැළකිය යුතු ආරක්ෂාවක් ලැබෙනු ඇත. 

හොඳින් වසන ලද කූඩාරම තුලට සර්පයින්  හට   ඇතුළුවීමට අපහසුය. සුනාමි තත්වයක්? අප රටට බලපෑ පසුගිය දැඩි සුනාමි තත්වයේදී වුවද මෙම ඉඩම සහිත ප්‍රදේශයට  සිදුවී ඇත්තේ ඉතා අල්ප බලපෑමකි! මන්ද සුවිශාල කොරල් පරයකින් සාර්ථක ආරක්ෂණ පද්ධතියක් ඉඳිවී ඇති හෙයින් ය!

සොර සතුරන්? මා අත මාගේ දඩයම්  පිහිය ඇත. මා මිය ගියද එය ක්‍රියාත්මකවනු ඇත! එය එතරම් මාහට විශ්වාස වන්ත සහකරුවෙකි! ජනවාර්ගික ආක්‍රමණයක් පිළිබඳව මේ මිනිසුන්ට කිසියම් හෝඩුවාවක් දැනිලාද? එය එසේනම්  අමීර්වත් ෆවුසියාවත් ජබාර්වත් මට මෙතන අවාසනාවන්ත ලෙස මැරෙන්න ඉඩ දෙන එකක් නැත. 

මොනවාද තව විය හැක්කේ ?

තවත් සුවිශේෂි දෙයක් මෙම ඉඩමේ  සිදුවී ඇත. මීට පෙර මෙම ස්ථානයට මා පැමිණි බොහෝ අවස්ථාවල; මෙම ඉඩමේ වෙරළ ඉමේ විශාල වලවල් රැසක් අක්‍රමවත්ව හාරා දමා තිබෙනු දක්නට ලැබුනි. මේ ගැන අමීර්ගෙන් මාකල විමසීමකදී ඔහු කාරණාව විස්තර කලේය.  

මීටකලකට පෙර යුද්ධය පැවති අවධියේ ත්‍රීකුණාමලයේ සිට උතුරු දෙසට යාත්‍රා කල යාත්‍රාවකට  නාවික හමුදාව පහර දී ඇත. ප්ර්හාර්යෙන් බොහෝ පිරිසක්  මිය ගිය අතර එම මළසිරුරු රැගත් යාත්‍රාව ගොඩගසා ඇත්තේ නොහොත් නැවතී ඇත්තේ මෙම ඉඩමට  අයත් වෙරළේය.  නිවැරදිව පවසනවානම් මාගේ කූඩාරම අභියසය. 

මිය ගිය කිහිප දෙනෙකු අවසන් හුස්ම හෙලා ඇත්තේ මෙම වෙරලේ ය. යාන්තමින් හෝ පන බේරගෙන යාත්‍රාවෙන් ඉවතට පැන ජීවිතය පතා දිවගිය එල් ටී ටී ඊ  සාමාජිකයින් තමා ගෙන ආ රන් රිදී මෙම ඉඩමේ වල දමා යන්නට ඇතැයි බොහෝ දෙනා විශ්වාස කරති. පෙරකී වලවල් සෑරීම එකී  විශ්වාසය මත වස්තුව හා වාසනාව සොයා කල ක්‍රියාවල්‍ය.   

මෙම සිද්ධිය මතක් වීම සමග මා බියට පත්විය යුතු හේතු ලැයිස්තුවට තවත් ප්‍රභල හේතුවක් එක්විය!

මේ සියළු ත්‍රාසජනක දේ සමග යටිසිත මාහට අමීර්ලා ගේ නිවස පෙන්වමින්‍ය. නමුත් මාහට මගේ ආත්ම ගරුත්වය රැක ගැනීම වෙනුවෙන් ඕනෑම මිළක් ගෙවීමට මා සූදානම්වය.

“වෙඩි වැදුනු එවුන් නිකම්ම එක පාරම මැරෙන්නේ නැතිව ඇති. ඔවුන් දුක් අඳෝනා තබමින් පොලොවේ පස් කමින, ලේ වගුරවමින් මැරෙන්නට ඇත. ඔවුන්ගේ ආත්මයන් තවමත් මේ අසල ගැවසෙනු ඇත! රාත්‍රියේ තට්ට තනියෙම මෙම බිමේ තනිවන මා බිළි ගැනීමට මෙම අමනුෂ්‍ය ආත්ම වලට ඉතා පහසුවනු ඇත.”    මේ මාගෙ යටිසිත මා මෙහෙය වූ ආකාරයය.

“විකාරද!? හොල්මං, අවතාර, පෙරෙතයින්, යක්ෂ  කුම්භාන්ඩ   මේවායෙ පදනම කුමක්ද? ආචාර්‍ය ඒබ්‍රහ්ම් ටී කොවුර් මෙවා බොරු කල හැටි මතක නැද්ද? “දෙවියෝ සහ භූතයෝ”, “මා කල ගවේශණ” පොත්වල තියෙන භෞතික සත්‍යයට වඩා දෙයක් මේ නොපෙනෙන ලෝකයේ තිබිය හැකිද?" 

මේ උඩු සිත මා වෙරළේම රඳවා තබා ගැනීමට සටන් කල ආකාරයය.

මේ සියල්ලටම වඩා; මා වෙත මිත්‍රත්වයේ හස්තය දිගුකල හා එය මවිසින් ස්ථිර ලෙස ම ප්‍රථික්ෂේප කරණු අත්දැකීමෙන් විඳිනලද  පිරිසට  මා හෙට උදයේ මුහුණ දෙන්නේ කෙලෙසද?

මා කයි කතන්දර දෙසා බාපු, බයිල කියපු, පුරසාරම් කෙළපු , නයි ඇරපු, තෙල බෙදපු;  මළ ගෙවල්, මරණ ගෙවල්, දානෙ ගෙවල්, බණ මඩු, කාපු බීපු තැන්, කඩමණ්ඩි, කනු, ළිං ගැටි, මෙකී නොකී සියළු තැන් වලදී; ඇස් උඩ තියාන, කට ඇරගෙන, හුස්මක් කටක් නොගෙන, මුහුන ප්‍රශ්නාර්තක ලකුණ ලෙස හදාගෙන අහන් හිටපු එවුන් මේ සිද්ධිය දන්නේ නම් මට සිදුවන්නේ බෙල්ලේ වැලලා ගෙන මැරෙන්නය!

මේ සියලු දෙබස්, කයි කතන්දර  මැද මාහට අලුත් සිතුවිල්ලක් ගලා ආවේය. එය අභියෝගයක් විය. “ඇත්තටම මා භයද? භිය ගුල්ලෙකද??” ඔබ මෙයට දෙන පිළිතුර ප්‍රායෝගික ව තහවුරු කලයුතුවේ. එය මවිසින් මටම දැමූ කොන්දේසියකි!

නැත! 

මා හට තිබුනු බරපතලතම ලැජ්ජාව වෙන කිසිවක් නොවේ. මා භිය ගුල්ලෙක් බව මාහටම ප්‍රත්‍යක්ශ වීමය.  

මෙය කිසිවෙකුට එකවරම තේරුම් නොයනවා ඇත. එහෙත් තමා අතින් සිදුවන ක්‍රියාකාරකමක් කරණ කොට ගෙන අන් අයෙකු පීඩාවට පත් වන විට; පීඩාවට පත් අය හෝ අවට සිටින කිසිවෙකු හෝ තමන්ට දෝශාරෝපනය නොකලද තමන්ට තම හෘදය සාක්ෂියෙන් ගැලවීමට බැරි වනු ඇත. මෙයද මෙවන්ම වූ තත්වයකි. කිසිවෙකු හට මා බියට පත්වූ බව අනාවරණය නොවූවද මාගේ ඇතුළු හද විසින් මාව ජීවිත කාලය තුලම පෙලා දමනු ඇත! 

මොනවා කලත් :මා තුල මා පිළිබඳව තිබෙන ප්‍රථිරූපය මා විසින් මා ඉදිරියේම  මා තුලම බිඳ වැටෙන්නට ඉඩ නොත්බමි! මා එය දැඩිසේ අධිටන් කරගතෙමි!

මේ වන විට   සවස 4.30 ඉක්ම ගොස්‍ය. මෙම කුඩා ගමේ පැවතියේ කුඩා කඩ දෙකක් පමනි.ඉන් එකක් ෆවුසියා ගේ මවට අයත් කුඩා තේ කඩයයි. අනෙක් කඩය වූයේ ඊට මදක් ඔබ්බට වන්නට තිබුනු සිල්ලර කඩයයි. ඒ දිනවල මෙම සිල්ලර කඩයද වසා තිබුනා මතකය.

මා  ඉක්මනින් අඳුරට මුහුන දීමට සූදානම් විය යුතුය. මා අමීර්ව අමතා  ලන්තැරුමට දමා ගැනීමට භූමිතෙල් ටිකක් හා  මා සතු කුඩා එහෙත් දීප්තිමත් එළියක් ලබාදීමට සමත් කුඩා LED විදුලි පන්දම තුලින් AAA බැටරියක් ගලවා එයින්ද තුනක් රැගෙන එන ලෙස  පිටත් කර ඇරියේය.

මේ  වන විට මුහුදේ හඬ තවත් උත්සන්න වෙමින් පැවතුනි.  හදිසි කුණාටු තත්වයකට  මුහුන දීමට මා සමග බොහෝ ගමන් ගොස් ඇති ජීවිතාරක්ෂක කඹය ගෙන කැනොපිය හතර වටා පිහිටි ගස් වල සිට රැහැන් ඇද ගැට ගැසුවෙමි.

අනතුරුව සිහින්  මුහුදු වැලි ස්වල්පයක් පෙරළුනු ගස් කඳක මතුපිට අතුරා   ඒ මත අතුල්ලමින් දඩයම් පිහිය දැළි සේ මුවහත වන්නට මැද ගත්තෙමි. 

Knives කොච්චර තිබුනත්  

ඔය දකුණෙ තියෙන කළු මිට තියෙන එක තමයි

 පිහිය!

අමීර් එන තුරු  ෆවුසියා ගේ අම්මාගෙ තේ කඩයෙන් ණයට මදක් පාවිච්චි කල ගිණි පෙට්ටියක් ඉල්ලාගෙන ආවෙමි.

අමීර්ලාගේ ගෙදර සුරැකිව තබා තිබුනු හරිකේන් ලන්තෑරුම රැගෙන පැමින එහි චිමිනිය සීරුවෙන් ගලවා ගතිමි. මුහුදු වෙරලින් සපයා ගත් සිහින් වැළි මිටක් චිමිනිය තුලට දමා සෙමෙන් සෙමෙන් කරකැවීමි. වැලි වලට කැපෙමින් ටිකින් ටික එහි රැඳි දැළි මුළුමනින්ම පාහේ ඉවත් වී දැල්වීමට සුදුසු තත්වයකට පත් විය.  

නොබෝ වේලාවකින් අඳුර සමග පැමිනි අමීර් නැවතත් මාගේ සිත  වෙනස් කිරීමට උපරීම උත්සාහයක යෙදුනි.   අවසානයේ ඔහු මාව තේරුම් ගත්තේද නොඑසේනම් “කිව්ව නාහන ගුරු අභ්‍යවකාශයේ ඉගිළුනත් කමක්නෑ! මරියානා අගාධයේ කිමිදුනත් කමක් නෑ!!” කියලා හිතුවාද මට අදද තේරුම් ගත නොහැක.

“හරි ඔයා ඉන්න ! මම රෑට කන්න ඔයාට ගීන්නම් !! මොනා හරි උනොත්  ගෙදර එන්න . දොර අගුල නැතිව තියන්නම් !!”

“…………….” 

මම කිසිවක් නොකියා සිනා සුනා පමනි . භූමිතෙල් ගෙනවිත් තිබුනි. එහෙත් බැටරි සොයා ගැනීමට ඔහු අසමත් වී තිබුනි. මා දුන් බැටරි සාම්පලය ඔහු සුරැකිව ගෙනැවිත් තිබුනි.  

මේ මිනිසුන් මොන තරම් මා කෙරෙහි උනන්දුද? මාගෙන් මුන්ට ඇති වැඩේ කුමක්ද? මා මලත් මේ මිනිසුන්ට වෙන පාඩුව හෝ අයහපත කුමක්ද? මට සිතාගත නොහැක! එසේම මාහට මෙහි නවාතැන් ගැනීමට ඉඩ නොදෙන්නේ ඇයි?

එහි මට නොපෙනෙන යටි පෙලක් වේද? 

නැවත මුල  සිට මා මෙනෙහි කලෙමි. වෙන්න පුළුවන් දේවල් මොනවාද?  ඒවාට මා හට මුහුන  දිය හැක්කේ කෙසේද?   වාර්ගික කැරැල්ලක් විනා  අන කිසිවක මා මහා භයානක ස්වභාවයක් නුදුටුමි. 

එතකොට සුනාමි තත්වයක්? මා සම්පූර්නයෙන්ම, මුළුමනින්ම    ආවරණය වූ කැනොපියක සිටිනා විට සුනාමියක් පැමිනියහොත්  කුමකින් කුමක් සිදුවේද?  මා එය සමග ගසා ගෙන යනවිට ගස් වල වේගයෙන් වදිනු ඇත. කැනොපිය ඇරගෙන එලියට පැමිනීමම බොහෝ දුෂ්කර විය හැක. මා එය තුලම  මිය යනු ඇත. 

එය වාර්ගික කැරැල්ලකටත් වඩා   දරුණු  තත්වයකි. ජනවාර්ගික කැරැල්ලක් මොන ආකරයේ ස්වරූපයක් ගනීවිද? ඔවුන් මා කැනොපියෙන් එලියට ගෙන මරාදමාවිද? නොඑසේනම් නිදා සිටියදීම ඒතුල කපා කොටා දමා විද? ඉන් පසු කැනොපියට ගිනි තබාවිද නො එසේනම් මුහුදට දමා විද? ඔවුන්ගේ පැමිනීම මා කලින් හඳුනාගෙන  එලියට පැන ගැලවීමට දිව ගොස් බේරීමට හැකියාවක් තිබේද? මෙම  පලාතේ  පාරක් තොටක්  මා නොදනිමි. ඊටත් ලවල් කැලයකින් වැසුනු මෙම පරිසර පද්ධතිය තුල මාහට කොපමන දුරක් දිව යා හැකිද? ඔවුන් අල්ලා ගත් පසු මා කියන දේ ඔවුන්ට තේරුම් ගත් හැකිවේද?එයද බොහෝ සෙයින් දරුණු අවසානයක් ගෙනදෙන කතාවක් වනු නොඅනුමානය.

 

වන අලි ප්‍රහාරයක්, සර්ප දෂ්ඨනයක් මේ කොයි අතින්  බැලුවත් අවදානමක් ඇත.

මීට බොහෝ සෙයින් පාලු පරිසරයන්හි රාත්‍රියන් මා ගතකොට ඇතත් ඒ කිසිම අවස්ථාවක එම ප්‍රදේශ වාසීන් එය නොකරණ මෙන් ඉල්ලා සිට නොමැත. ඒ නිසම හුදෙක් පාළුව හැරුණුකොට ගෙන  සිත්ට දැනෙන අන් සිතුවිල්ලක් නොමැත්තේය. එයද එහි ඇති සුන්දර වටපිටාව තුල ගිලී ගොස්  ඇත.

ටික වේලාවකින් අමීර් මාගේ රාත්‍රී ආහාර ගෙනාවේය. ගෙනා දෙමල පත්තර කැල්ල ඈත් මෑත් කර බලන විට ඉන්  උනු උනු  පොල් රොටී දෙකක්,   කුඩු මිරිසෙන් සෑදූ ලුනු මිරිසක් මතු විය! මිරිසට සෑදූ මාළු හොදි සවල්පයක් රොටී දෙකට යටින් තැබූ කුඩා ඇලුමීනියම් දීසියේ විය.

“කන්න !"

අමීර් එසේ කියන්නටත් කලින් මා රොටිය සිතින් කා අවසන්ව තිබුනි!

මා රොටී වලට අතිශය භය පක්ෂපාතීත්වයක් දක්වන අයෙක්මි!  රොටී  කොතනද මා එතැනවිය!

රොටියේ මෙලෝ හැඩයක් නොවුනි! “හැඩය කන්නදැයි?” මම මගෙන්ම අසා මින්  රොටිය රවුම් වන්නට වටෙන් වටෙන්  කන්නට විය! කන් දෙකෙන් දුං දාන සැරකින් සමන්විතවූ ලුනු  මිරිස මගේ සිත තුල  කෙමෙන් කෙමෙන් එතෙක් නොවුනු  ධෛර්‍යයක් වඩවා ලන්නට සමත් විය. ලුනු මිරිසේ සැර මා ඇඟ පුරා දිව ගොස් ය. රොටිය කා අවසන් වුවද මාළු හොද්ද තවමත් දීසියේය.

“බොන්න ..!” අමීර්  බොන හැටි   අභිරූපනයෙන් පෙන්වීය.

මමද එක හුස්මට මාළු හොදි එක  බීගෙන ගියෙමි. ඒ මාගේ  ආදරණීය හම්බ මිත්‍රයාට  කරණ ගෞරවයක් ලෙසටය.

උගුර සිට ආමාශය තෙක් දා ගෙන ගිය රසය ඉන්පසු බිව් කිවුල් වතුරෙන් නොසේදුනි! සියල්ල හමරය. සිසිල්  රාත්‍රිය එළඹෙමින්ය. කා බී  දෙයින් දෝ නොඑසේනම් සිතෙහි කැළඹුම නිසාදෝ සිහින් දාදිය බිඳු නැගෙමින්‍ය.

“…………..”  අමීර් හිස වන මින් මාගෙන් වෙන් වන්නට අවසර පැතීය .

“හරි!” මම ඔහුගේ උර හිස මත අත තබා සමු දුනෙමි.

මේ වන විට හාත්පස කළුවර වැටී අවසානය. ඉක්මනින් විදුලි  පන්දම ගෙන එයට පැරණි බැටරි කැලි දමා  සකසා ගත්තෙමි.  බැටරි වලින් පන ගැන්වුනු විදුලි පන්දම දල්වා එහි මූනත  මාගේ මූනත් තහඩුව දෙස  හරවා බැලුවෙමි. සැලකිය යුතු එළියක් එහි විය.

ලන්තෑරුමේ ටැංකියේ මූඩිය ගලවා භූමිතෙල් පිරවීය. උතුරා ගලා ගිය භූමිතෙල් ටැංකියෙන් එළියේ පෙරුණි. සාක්කුවේ එතෙක් නිහඬව  සිටි ගිණි පෙට්ටිය එලියට පැමින පහන් තිරයට ජීවය ලබාදුනි. මුහුදේ සිට හැමූ තද සුළඟ  තිරයෙන් දැල්ල ඉවත් කිරීමට කැස කවමින්‍ය. චිමිනිය ඊට ඉඩ නොදුනි.

මෙන්න මෙහෙමයි තනි වුනේ!

සියල්ල යතා පරිදි සිදු වෙමින්‍ය. මුහුදේ බිහිසුනු හඬ හැරුණු විට හාත් පස අතිශයින් නිහඬය! රැල්ළක් රැල්ළක් පාසා නිහඬ බවක් ගෙන ආවේ මාහට “සූදානම්ව  සිටින්න!” යැයි අනතුරු අඟවන්නට මෙනි!  ඇත්ත්ටම රැල්ළ කීවේ “සූදානමව සිටින්න!” කියා නොව “බලාගෙන හිටපං!” කියාය   එක් රැල්ලෙන් රැල්ලට හඬ වැඩි වෙමින් සේය.

දැල්වූ ලන්තෑරුම  අසල තිබුනු ගසක එල්වන විට  අතරින් පතර පොද වැටෙමින් විය. වේලාව රත්‍රී 7.00 එළෙඹෙමින් විය. හාත්පස කළුවර වැටී ඇත. ඉඳහිට පාරෙහි ගමන් කල වාහනයක ප්‍රධාන පහන් එලි ඈතින් ඇදී නොපෙනී යයි. එලි මැකී ගියද  ඇන්ජිමේ හඬ තවත් ස්ව්ල්ප වේලවක් දෙසවන තුල රැඳේ. එයද මද වේලාවකට පමනි . 

ඈත නැගෙනහිර අහසේ ඉඳහිට විදුලි එලි ඇදී යයි. මේ එළඹී ඇත්තේ කූඩාරම තුලට ගාල් වියයුතු මොහොතයි. කුඩා One man canopy ය තුලට යාමට පෙර නැවත වටා පිටාව විදුලි පන්දම් එලියෙන් යාන්තමින් පිරීක්සා බලා සෙමෙන් කූඩුවට රිංගුවෙමි.

කැනපියේ ඇතුලත හොඳින් විදුලි පන්දම්  එලියෙන් සොයා බැලූ පසු  එලා තිබූ දළ රෙදි  කඩ මත  වැතිරුනෙමි. කැනපියේ රෙදි අතරින් යාන්තමින් ලන්තෑරුම් එලිය පෙනෙමින්‍ය.

 මාගේ හිස පිටුපසින් තබා ගත් වමත මතය. දකුනතේ  කිටි කිටියේ සිරවුනු පනගැන්වූ මුවහත සහිත  මාගේ දඩයම් පිහියය. මා කෙතරම් තදින් අල්ල සිටියේද යන්න අතැඟිළි හිරිවැටී ගෙන ඒමෙන් මද වේලාවකින් මටම ප්‍රථ්‍යක්ෂ විය.

විදුලි කෙටීම මදින්  මද වැඩි වෙමින් සිහින් පොදයක්ද ඇරඹුනි. දැන් වේලාව රාත්‍රි 8.00  පමන වන්නට ඇත. වේලාව බැලීමට දූරකථනය ක්‍රියාත්මක කරන්නට  බැලූවිට  එහි බැටරිය විසර්ජනය වී අක්‍රිය වී ගොස් මා මුළුමනින්ම පාළු  වෙරළක  තනිවී ගොස් ය. හෙට පහන් වනතුරු ගේ දොර නෑසියන් හිත මිත්‍රාදීන් සමග තිබුනු අන්තිම හුයද සිඳී ගොස්‍ය.

තවත් පැයක පමන කාලයක් ගතවන විට එතෙක් පැවති පොද වැස්ස මහා වැස්සකට පරිවර්ථනය වෙමිනි. විදුලි කෙටීම අකුණු ගැසීමක් නොවී හෙන ගැසීමකට වැටීය.

මුහුදු සුළඟ තදින් හමමින් කැනපියේ පියස්ස උගුලා ගෙන යන්නට උත්සහ දරමින්ය. මෙවන් රැයකදීද LTTE බෝට්ටුව වෙඩි ප්‍රහරයකට ලක්වූයේ? වෙඩි වැදී අබලන් වූවෝ වෙරළට මහ වැස්සේම ගොඩ බහින්නට ඇත. දෙවනුව නාවික හමුදාව විසින්  තබන ලද වෙඩි පහරවල් වැදී වෙරළේ ඇද වැටෙන්නට ඇත්තේ මෙසේ අහස ගුගුරා හෙන පුපුරද්දී විය යුතුය. වෙරල රතු ලෙයින් වැසී යන්නට ඇත. එම ආත්මයන් තවමත් එවන්ම වූ කාලගුණික සාධක  සමග සක්‍රීය වනවා විය නොහැකිද? කියැවූ අවතාර කතාවල, නැරඹූ චිත්‍ර පටවල අමනුෂ්‍යයින් සක්‍රීය වන්නේ මෙවන් වාතාවරණයන් තුලය.

හොල්මං අවතාර ඇත්තද? මා කිසිදා නොදැක තිබූ පමනින් ඒවා හුදෙක් මනඃකල්පිත කතාද?  මොකා ආවද ඌට, ඔහුට හෝ ඇයට ලැබෙන්නේ එකම  සංග්‍රහයකි. 

ඒ දකුනත් ඇඟිළි අතර  සිරවී ඇති මුවහත් කරණ  ලද පිහියෙන් උනුසුම් හාදුවකි. තවත් පැයක පමන කාලය ගතවෙත්ම ධාරාණිපාත වර්ෂාවක් කඩාහැලෙන්නට පටන් ගැනුනි. ඒ සමගම   අතොරක් නොතබා විදුලි කොටන්නට පටන් ගති.

ඒ වන විට  මාගේ කුඩා කූඩුව  තුල අපූරු ගෘහස්ත භාවයක් ඇතිවී තිබුනි. ඒ තුල වූ කුඩා  එහෙත් සුව පහසු භාවය මීට හේතු වන්නට ඇත. ඒසමගම එතෙක් අසලට නොපැමින ඈතින් සිට ඉව අල්ලමින් සිටි නිදි සුවය මා වැළඳ ගනිමින් විය.

කිසිදා නොවිදි සිසිලසක් දකුණු කකුලේ ඌර්වස්ථියට යටින් දැනෙමින් එයින්ම    මා අවදි කරවිය. දෑස් විවර කොට බැලූ විට මන්දාලෝකයක් කැනපිය ඇතුලතට  වැටෙමින්ය. මා දැස් විවර කොට බැළුවෙමි, පිහිතලය කකුලේ  ස්පර්ශ වීමෙන්  සිසිලක් දැනෙමින් විය. මා සෙමෙන් නැගිට කැනපියේ සිපරය ඉහලට ඔසවා අවට පරිසරයට ඉව ඇල්ලුවෙමි. 

මේ ඉර නැවතත් දුටිමි!

මගේ ලොවට ඔබ වඩින තුරා!

ඇතින් නැගෙන හිරුය! රන් පැහැ සිත්තමක් අහස පුරා ඇදී ඇත! මා වැල්ලට දිව ගියෙමි. ඈතින් නැගෙන දිය රැළි බිඳී මා දෙපා අසලට පැමිණ ලජ්ජාවෙන් වෙරළ තුලට වැදී නොපෙනී යයි.

වගේ වගක් නැතිව!

 මාහට අර්නස්ට් හෙමිංවේ ගේ “මහල්ලා සහ මුහුද” කෘථියේ තේමා පාඨය මතක් විය. “මිනිසෙකු විනාශ කල හැක; එහෙත් පරාජය කල නොහැක!”  

සිතට මහත්වූ අස්වැසිල්ලක් දැනේ. ඔව් මා භිය ගුල්ලෙකු නොවීමි! එය මා මටම ප්‍රථ්‍යක්ෂ කොට අවසානය!! තවමත් මුහුද විශාල සත්වයෙකු මෙන් ගොරවයි. එහෙත් ඒ හඬ තුල පෙරදින පැවති පෞර්ෂයේ හීන වීමක් දෙසවනට දැනේ. ඒ පසු බෑම මා අභියස බැවින්ද ?