241. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 5

240. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 4

 2022/04/12

අපි අපගේ චාරිකාව පිටත් වූයේ කඩවතිනි. එතැනින් පෑලියගොඩ, බේස්ලයින් පාර හරහා බොරැල්ල - සේනානායක හංදිය, තුම්මුල්ල, ඩුප්ලිකේශන් පාර ඔස්සේ වැල්ලවත්ත එතැනින් මොරටුව, පානදුර, කළුතර, අළුත්ගම, ඉඳුරුව, ගාල්ල, අහංගම දක්වා පලමු දිනයේ පැමිණියෝය. පසුදින අහංගමෙන් පිටත්වූ අප වැලිගම, මාතර, දෙවුන්දර, දික්වැල්ල, තංගල්ල,  අම්බලන්තොට පසුකොට හම්බන්තොටටත් එතැනින් වීරවිල හරහා තිස්සමහාරාමයටත් ලඟා වුනෙමු. අද දින අපගේ රාත්‍රී නවාතැන හෙවත් ගමනාන්තය විය යුත්තේ පොතුවිල් නගරයය. පලමු දිනයේ අහංගම නැවතුනේ මිරිස්සට නොපැමිණය! දෙවැනි දින තිස්සෙන් නැවතුනේ කතරගමට නො ඇවිත්ය. අද දින අප එම හිග පියවා ගත යුතු හෙවත් 'ඇරියස්  කවර්" කර ගත යුතුව ඇත! අප මේ ගමන සඳහා ඇවැසි කාල සටහන හෙවත් සැලැස්ම සකසා ගත්තේ Around the Perl ඉසව්ව සමග සමපාතවන ආකාරයටය. මෙම ලිපි පෙල ඇරඹුමේ එම සටහන ඔබට දැකිය හැක. එයට අනුව අප පලමු රාත්‍රිය ගතකල යුතුව තිබුනේ මිරිස්සේය. දෙවැනි රැය කතරගමය! 

අද දින ගමන් මග වැටී ඇත්තේ කතරගම, සෙල්ල, ගල්ගේ, බුත්තල, යුදඟනාව, කුඹුක්කන, මොණරාගල, සියඹලාන්ඩුව පසුකොට ලාහුගල, පොතුවිල් නගරය වෙතය. තිස්සමහාරාමයේ සිට බුත්තල දක්වා දිවෙන මාර්ග දෙකක් වේ. එකක් මා කලින්  සඳහන් කල්; යාල මහ වනය හරහා දිවෙන මාර්ගයය! අනෙක තනමල්විල, කුඩාඔය, වැල්ලවාය හරහා බුත්තලට ලඟා වීමය. වැල්ලවාය මාර්ගය සාපේක්ෂව වඩා දීර්ඝ එකක් වූ අතර ගල්ගේ හරහා යන ගමන වඩාත් ආකර්ශණීය එකක් වේ! ඒ එම ගමනෙන් කිලෝ මීටර 20 ක් පමණ යාල වනාන්තරය හරහා දිවෙන බැවිනි!

මෙය හුදෙක් ගමනක් නොවී චාරිකාවක් වන්නට නම් එයට තරමක හෝ විචිත්‍ර බවක් එක් විය යුතුය. 

මේ කරුණ නිසාම අප ගල්ගේ හරහා; යාල වන පෙත මැදින් දිවෙන B35 මාර්ගය තෝරා ගත්තෙමු!

6.05 AM

සෑම උදෑසනකදීම ගමන ඇරඹෙන්නේ සියල්ල හොඳින් අහුරා ගැනීමෙන් හා සයිකලයේ ටයර ඔබා බැලීමෙන්ය! සාමාන්‍ය පාපැදි කරුවෙකු සයිකලයට නගින්නේ මෙසේ ඔබා බැලීමෙන් පසුවය! එය ඕනෑම බූරු කාරයෙක් කුට්ටම අතට ගත් පසු දෙතුන් වතාවක් ඇනීම වැනි අනිච්ඡානුගත ක්‍රියා වකි. ඉන් පසුව සයිකලයට හුළං අඩුනම් එය පියවීම දම්වැල් හා දැති රෝද ලිහිසනය හෙවත් සිංහලෙන් පවසනවානම් චේන් ස්ප්‍රොකට් වීල් වලට තෙල් ඇබිත්තක් දැමීම වැනි ක්‍රියා කරණු ලබයි. ටයර ඔබා බැලීමේදී ඒවා "ඇයි මොකද ඔබන්නේ ඉදිලද බලනවද? මෙන්න මෙහෙ යමං බං! එනව මෙතන ඔබන්න!!" කියනාක් මෙන් තදේට, ගැම්මට  ඇත්නම් එය දවසටම සුභ ඵල ගෙන දෙන කරුණකි! එහි අනිත් පැත්තද එසේම මය! දෙල්ගොඩ සමීර මල්ලී සයිකලේ "බය නැතිව යන්න!" කියලා භාර දුන්නද දින දෙකක් තුනක් ඇවෑමෙන් තරමක හුලං බැසීමක් පසුපස රෝදයේ දකින්නට  තිබුනි. එහෙත් සයිකලය සුපිරියට සූසර වී හොඳින් පැදෙමින් තිබෙන විට නැවත සයිකයට අඬුවක් නියනක් තැබීමට ඉඩක් දෙන්නට හිත හදා ගන්නේ කෙලෙසද? එය එතරම් බුද්ධිමත් තීරණයක් නොවූවද අප ජීවිතයේ කොපමණ නම් මෙවන් තීරණ අරන් ඇත්ද? තිස්සෙන් පිටත් වෙද්දී සයිකලය පුරුදු පරිදි ඔබා බැලූ විට එහි හුළං මදි බවක් දැනුනි. එහෙත් උදේ 6.00 ට අරින වින්කල; තිස්සමහාරාමයේ  තබා බොරැල්ල කනත්තේ වත් ඇතැයි මා නොසිතමි. එතැන් පටන් කතරගමට පැමිණ සුප්‍රසිද්ධ ඔරලෝසු කණුව  ලඟින්  වමට හැරී ඉදිරියටම සෙමෙන් ගමන් කලෙමු.

මා හට මූලික ගැටළු කිහිපයක් විය. 

පලමු වැන්න යාල හරහා ගමන් කිරීමේදී වන අලින් මුන ගැසේද යන්නයි! 

දෙවැන්න යාල හරහා ගමන් කිරීමේදී වෙනත් අලියෙකු හමුවේද යන්නයි!!

තෙවැන්න වූයේ යාල හරහා තවත් ඉදිරියට යාමේදී තවත් අලියෙකු හමුවේද යන්නයි!!!

මීට අමතරව උදෑසන ජාතික ආහාරය වන බිත්තර රොටියක් කන්නට තැනක් සහ අවශෙෂ වශයෙන් සයිකලයේ පැච් එක දා ගැනීමට වින්කලයක් සොයා ගැනීම කලයුතුව තිබුනි. 

මෙසේ "මස් කනවද? - මාළු කනවද?" කියමින් දෙපස බලමින් යන අපහට පන්සලක් ඉදිරියේ දෙවියකු වැඩ සිටි දෙවොලක් ඇස ගැටුනි! ඒ ලීලාරත්න දෙවියාගේ වින්කල් දේවාලයයි!

6.47 AM

ලීලාරත්න අයියාගේ කතාවද අහන්න වටින එකකි! ඔහු කලකට පෙර ප්‍රධාන පෙලේ ව්‍යාපාරිකයෙකුව සිට ඒවා සියල්ල නැතිබංගස්ථාන වී මේවන විට රිම් එකෙන් යමින් නොව සයිකල් රිම් වලට ටයර් දමමින් සිටියි!

සයිකලයේ පසුපස රෝදයේ තිබුනු කුඩා සිදුර වසා හුළං ගසා ගත් පසු අප නැවතත් ගමන ඇරඹීය. මෙසේ නැවැත්වූ සෑම තැනකදීම ආගන්තුකයින් අසන ස්වාභාවික ප්‍රශ්ණ යුගලය  වන කොහේ ඉඳන්ද එන්නේ? - කොහේද යන්නේ?  යන්නට අප දෙදෙනාද ඔවුන්ගේ ඇස් උඩ වීසිවෙන පිළිතුරක් දුන්නෙමු!

7.31 AM

ඉදිරියට ගමන් කිරීමේදී පසුකල "බත් කමුද?", "කෑම ලෑස්තියි!", "උදේට බත්!" යනාදී බෝඩ් ලෑලි එමට තිබුනද එම කඩ සුපිරියටම වසා තිබුනේ; "අපේ බත් කන්නට මොකෙක් හරි එයි!" කියනු ලබන අස්ථාන බියෙන් මෙනි! ග්‍රාම්‍ය නොසරුප් වදනින් නොව නොම්මර එකේ කුණු හරුපෙන් සංග්‍රාහ කරමින් තවත් ඉදිරියට සෑහෙන දුරක් ගිය පසු කුඩා ආප්ප කඩයකින් ඉහළ නගින දුම් රොටු පෙනෙනට ලැබුනි!  ඔව් ආප්ප කඩයක්!! ආප්ප කනවා යනු ගෙයක් හදන්නට බැංකු ණයක් ගන්නවා වැනි වැඩකි. නියමිත පරිදි ගෙය සාදාගෙන යන්නට හැකි ආකාරයට ණය කොටස් බැංකුවෙන් නිකුත් නොකරණවා මෙන්ම බඩ ගින නිවෙන්නට මොන කඩයකින් වත් ආප්ප ලැබෙන්නේ නැත! එය නිකං "ආප්ප කනවා!" වැනි වැඩකි. ආප්ප, බිත්තර ආප්ප හා පොල් රොටී අඩු වැඩි ලෙස ගිල දැමූ අප සූරපප්පලා වැඩ දොළහේ "බඩ කට පිරෙන්න" කෑමේ අභියෝගයට මුහුණ දුන්නා සේ කඩය උදේ වරුවට වසා දැමීමට වැඩේ සෙට් කලෙමු! කෙසේ හෝ එම දුප්පත් කඩයෙන් "කා - නොකා" ගමනට වැටී සෙල්ල කතරගමට පිවිසුනි. එතැනින් බුත්තල මාර්ගයට වැටී සයිකල් පැදීම පටන් ගත්තෙමු!

8.08 AM

මේ සෙල්ල හෙවත් සෙල්ල කතරගමින් බුත්තල දෙසට විහිදෙන   මාර්ගය පටන් ගන්නා ස්ථානය කීවොත් ඒකේ ඒ හැටි වරදක් නෑ මයේ හිතේ! එම මාරගය B35 වේ. 

අප එදින උදෑසන කිස  පියවා ගත් ආප්ප මැස්ස වෙත අප සමග පොල් රොටී කොටා බෑමට එහි පැමිණි තවත අයෙක් සිටියේය! ඔහු අපගේ ගමන පිළිබඳව වං හුං දැනගත්තාට පසුව  "යාල මැද්දෙන් කිලෝ මීටර  20ක්ම තියෙනවානේ" කියා යාල පටන් ගන්නා තැන කිලෝමීටර කනුවද අවසන්  වන තැන පිහිටි කනුවේ අංකයද කීවේය! ඒ සමගම මාගේ පැනය වූයේ "අලි ඉන්නවා නේදැයි?' කියාය. හරියටම මීට මාස දෙක තුනකට පෙර මමත් මාගේ හිත මිතුරු ප්‍රසාද් රන්නුළු දොස්තර මහතාත් තවත් අපේ මිතුරන් දෙතුන් දෙනෙකුත් ඔක්කම්පිටියේ හේනකට මංගැච්චුවෝය. එම හේනේ අයිති කරු වූයේද තවත් දොස්තර වරයෙකුවූ දිසානයක මහතාය. මේ ගමන ගොස් නැවත එනාතරතුර මෙම මාරගයේ තැන් දෙකක අලි කිහිප දෙනෙකු දක්නට ලැබුනි. ඉන් එකෙකු නම්කොට තිබුනේ "හිඟන්නා" යනුවෙන් බව රථයේ උන් කිසිවෙකු කියනු මා අසා සිටියේය!  මෙතරම් හස්ති රාජයෙකුට "හිඟන්නා" යැයි නම් තැබූ එකා කවුරුන්ද කියා මා සිතනාතරතුර මා හට පසක් වූයේ එවැනි නමක් යෙදුනේ එවැන්නක් ලැබීමට ඌ සුදුසු ලෙස හැසිරෙන නිසා වියයුතු බවයි. 

පෙර කී  "අලි ප්‍රශ්ණය" පොල් රොටී කමින් සිටි පාරිභෝගික බවතාගෙන් විමසූ විට ඔහුද "හිඟන්නා" ඇතුළු තවත් නම් කිහිපයක් සඳහන් කල අතර අහවලාගෙන් නම් කරදරයක් නෑ! මෙයා නම් පන්නනවා! යනාදී වශයෙන් චරිත සහතික කිහිපයක්ද අප වෙත ලබා දුනි. මේ සියල්ලෙන්ම බර කරගත් හදවතින් යුතුව අප B35 ට පිවිස පැද යන්නට විය!

8.24 AM

අප කල සෑම චාරිකාවක් මෙන්ම මෙම ගමනේ මාහට පැවරුනු හා පවරා ගත් වැඩ කටයුතු රාජකාරි කිහිපයක් විය. සෑම දිනයක් අවසානයේ දිනය පිළිබඳ කෙටි සමා ලෝචනය, මුදල් පරිපාලනය හා සටහන් තබා ගැනීම කෙරුනේ නිශාන් අතින්ය! චාරිකාවේ අනෙකුත් මෙහෙයුම් කටයුතු සිදු කෙරුනේ මා වෙතිනි. එය බොහෝ විට මා පවරා ගත් එකක් නොව නිශාන් විසින් පවරා දෙනු ලැබූ එකක් විය! ගමන පිටත් වී දෙවන දිනයේ කොග්ගලදී මාහට වසිකගෙන් ඇමතුමක් ලැබුනි. එම ඇමතුම එන මොහොත වන විටත් දැඩි වර්ෂාවකට මුහුණ දෙමින් සිටි අතර මා ඉක්මණින් ඔහු හා කතා කොට තියන්නට උත්සාහ ගත්තෙමි.එහෙත් ඔහු ඊට ඉඩක් නොදුන්නේය. ඔහුට කියන්නට දෙයක් තිබුනි. "හරි! හරි!! මම පස්සෙ ගන්නම්කෝ!" මම කථාව නවතා දමන්නට උත්සාහ ගන්නා විට ඔහුට කියන්නට ඇති දේ මුදා හැරියේය!

"තාත්ති මට බනින්න එපා; මේ හදිස්සියේ ඇයි කියලා! මට මේ සතිය ඇතුලත එන්න පුළුවං! තාත්ති ගමන යන්න. මම තාත්ති ඉන්න තැනකට එන්නම් බස්සෙකේ හරි!"

"අම්මට සිරි!" 

මේ ඇමතුම ලැබීමට නොව චාරිකාවට පෙරද මා බොහෝ දන්නා කියන අයට කීවේ "මට මැරෙන්න නියම චාන්ස් එකක් ඇවිත් තියෙනවා!" කියාය.

සෙල්ලෙන් බුත්තල මාර්ගයට ඇතුළු වෙනවාත් සමග මේ කතිකා සියල්ල නැවත ප්‍රථිවාදනය වන්නට පටන් ගැනුනි.

"ඇත්තෙන්ම යාල මැදින් යන මේ ගමනේදී වන අලි ප්‍රහාරයකට අපට මුහුණ දීමට සිදුවේද? මේ හදිස්සියේ වසික කිලෝමීටර 8350 ක් ගෙවා පැමිණෙන්නේ මාගේ අවසන් කටයුතු වලට සහභාගී වන්නටද?" (හිනා වෙන්න එපා!) මේ මගේ සිතට දැනෙන හා නැගෙන අදහස්ය! සෙල්ල සිට ඉදිරියට යන ගමනේ දී කුඩා ගම් ගෙවල් දොරවල් පසු කරමින් යන්නට විය. තවත් විනාඩි 15 කට පමන කාලයක් ගෙවී යත්ම යාල වනයට අවතීර්ණ වුනෙමු. එතැන් පටන් මා නිශාන්ට තරමක එනම් අඩි 10 ක පමණ ඉදිරියෙන් සාමාන්‍ය වේගයකින් පදිමින් උඩු සුළඟ ඉවකරමින් පදින්නට විය. පාරේ වංගු වලදී එහි පිටත දාරයන් දිගේ යමින් ඉක්මණින් අලියාව දැක බලා ගැනීමේ අභිලාශයෙන් පැද්දෙමි. කිලෝමීටර 5 ක් පමණ ගමන් කලද කිසිදු ආරංචියක් අහන්න දකින්න නොලැබුවෙමු. අවාරෙට දෙල් වැටෙන්නාක් මෙන් සෑහෙන වෙලාවකට පසුව එන වාහනයකින් අප හස්ත මුද්‍රාවෙන් විමසීමක් කලද ඔවුන් එයට ප්‍රථිචාර දැක්වූයේ තවත් වේගයෙන් අප පසුකර යමින්ය!

තව තවත් අප ඉදිරියට ගමන් කරමින් සිටියදී අප ඉදිරියට පැමිණි ත්‍රී වීලරයක් නවතා ගැනීමට හැකිවිය!

"මල්ලී අලිය ඉන්නවද?'

"ඔව්! ඔව්!! ඈත ඉන්නේ!"

කියමින් නැවතත් ත්‍රීවීලරය ඉගිලුනි. "හරි ජීවිතේ අවසාන හෝරා කිහිපය එළැඹී ඇත! හෙට දින පත්තරේ මුල් පිටුවේ යන ප්‍රවෘථියක; "පුවත් මවන්නා" වීමේ දුර්ලභ අවස්ථාවට මා පත්වී ඇත!" මම මටම කියා ගනිමින් සෙමෙන් සෙමෙන් ඉදිරියට ගමන ඇරඹූවෙමු. පෙර පරිදිම නිශාන්හට හැකි උපරිමයෙන් ආරක්ෂාව දෙමින් මා පෙර මුණේ පැද ගියෙමි. තවත් කිලෝ මීටර 5 ක් පමණ යන විට වංගුවක් පසු කොට සෘජු මාර්ග කොටසකට අවතීර්ණ වුනෙමු. තවත් ත්‍රී වීලරයක් ඉදිරියට පැමිණේ! අප සිටි ස්ථානයේ සිට ඉදිරියට තරමක බෑවුමක් හෙවත් පල්ලමකි. අපට මීටර 50 කට පමන දුරින් අලියා මොනවාදෝ බුදිමින්ය! මම වහාම ත්‍රී වීලරය නවතා ගත්තෙමි. 

"ඔය අලියා පන්නනවද?' 

"නෑ . . . . . . . . . !" ඔහු තනි අකුරෙන් පිළි තුරක් දුන්නේය.

ඊළඟ මොහොතේ අලියා; සෙමෙන්-සෙමෙන් ලතාවට වනය දෙසට හැරුනි.

B කාණ්ඩයේ මෙම පාර අඩි 20 ක  පමණ පළලින්  විය. අලියා වන පෙත දෙසට හැරුණද ඔහුගේ පශ්චාත් භාගය නොව සම්පූර්ණ එකම මහ පාරේය!  අපට ඉතිරිව ඇත්තේ පාරෙන් අඩක් හෙවත් එක් මං තීරුවකි. මා ත්‍රී වීලරය පසු කොට ගොස් සයිකලය නවතා ආපසු හැරී කටහඬ අවදි කලෙමි.

"මල්ලි උඹ යනවද? මම යන්නද?" නිශාන් අමතා ඇසීය!

"අයියා යන්න!"

 

9.07 AM

මා ඉහළට හුස්මක් ගෙන පදින්නට පටන් ගත්තේ "මගේ එක්කම වරෙං!" කියාගෙනමය. පැදීම අරඹනවාත් සමගම මා ආපසු හැරී ත්‍රී වීලරය දෙස බැලුවෙමි.

ඔබ විශ්වාසකරණ්න. මොබයිල් දුරකථන තුනක් හෝ හතරක් ත්‍රීවීලරයෙන් එළියට පැමිණ වෙන්න යන සිදුවීම වීඩියෝ කිරීම පටන් ගෙනය! "ඇත්තටම මේ අලියා මිනී මරණ එකෙක් වත්ද? නැතිනම් අර යක්කු වීඩියෝ කරාවියෑ!?"

එහෙත් අපට තීන්දු තීරණ ගන්නට අවකාශයක් නොමැත! අප තරමක බෑවුම දිගේ අලියා දෙසට වේගයෙන් පදිමින් විය. නිශාන් මා අසලින් මට පසුපසින් පදිමින්ය. අලියාට අඩි 20 කට පමන ලං වන විටම එතෙක් වනය දෙසට හැරී සිටි අලියා එකවරම අප දෙසට හැරී සියළු චලනයන් නවතා කන් විහිදුවමින් බලා සිටියේය.

"නවත්තපං!" මම එක්ෂණයෙන් සයිකලය නවතවමින්ම හරවා ගත්තෙමි. ඒ වන විට නිශාන්ද සයිකලය හරවාගෙන නැවත ඉහලට පදින්නට පටන් ගෙනය. අප ආපසු එනතුරුත් ත්‍රී වීලරය නවතාගෙන සිද්ධිය වීඩියෝ කරමින්විය. අපගේ තොලකට සිඳී ගොස්ය. අවශ්‍යව සිටි ත්‍රාසය ඇඟ පුරා ගලමින්ය. (සමාවෙන්න ත්‍රාසය නොව දාඩියය!) ආපසු හැරී බලනා විට අලියා නැවතත්  සුපුරුදු පරිදි මොනවාදෝ ඇහිඳිමි කොටා බාමින් විය!

ඔබ සිතන්න අලියකු ඉදිරියේ වඩාත්ම අසරණ වන මගියා කවුරුන්ද කියා!  යතුරුපැදි ධාවකයෙකුහට අවශ්‍ය වේගය ඇත. පයින්  ගමන් ගන්නා අයෙකු හා පාපැදි ධාවකයෙකු සිටින්නේ ඉතාමත් අසරන තැනකය.

අලියෙකුගේ දිවීමේ වේගය පැයට කිලෝමීටර 25ක් වේ. අප මෙවන් ගමන් වලදී පවත්වාගෙන යන සාමාන්ය වේගය පැයට කිලෝමීටර 20 ක් පමණ වේ. ඊට  අමතරව අපට වඩා වැඩි ත්වරණයකින් (වේගය වැඩිවීමේ සීග්‍රතාවය - Accelaration) අලියාට දිවිය හැකිය. එසේම පයින් ගමන් කරණ්නෙකු සේ එකවරම නැවතීමට හැරීමට මග ඇර කැලේ පැනීමට අවස්ථවක් සයිකල් කරුවෙකුට නැත්තේය. ඒ නයින් ගත් කල සයිකල් කරුවන් හා පයින් ගමන් කරණ්නන්; අලියා අදිරියේ එකාමෙන්ම අසරණයන් මෙන්ම අවාසනාවන්තයින් වනු ඇත. මොනදේ උනත් අප ගමන් කල යුතුව ඇත!  අලියා මග ඇරීමට තවත් කිලෝමීටර 50ක් පමන ගමන් කිරීම ගැලපෙන තීන්දුවක් නොවේ. මෙතැනින් යාමට කුලක් හෝ උපක්‍රමයක් භාවිතා කලයුතුව ඇත. විනාඩි ගනනකින් එතැනට පැමිණියේ සුදු පැහැති මිට්සුබිෂි ඩබල් කැබ් රථයකි. අප අත ඇල්ලූ සැණින් එය අප අසල නැවැත්වුවේය. 

9.11 AM

මුහුණින් බේරෙණ; අලියාගෙන් බේරුණ සතුට 

"අනේ පොඩි උදව්වක් කරණවද! අර අලියා ලඟින් යනකොට පොඩි කවර් එකක් දෙනවාද?"

"හරි ! හැරි!! එන්න එන්න!!!"

රිය පිටත් වනවා සමගම අප දෙදෙන එයට මුවාවී මාර්ගයේ අනෙක් පසින් පැදීම ඇරඹුවෙමු!

අපගේ සාමාන්‍ය වේගයටත් වඩා අඩු වේගයකින් ඔවුන් ධාවනය කලෝය. අලියා පසුකොට තවත් මීටර 100 ක පමණ දුරක් ඔවුන් අප සමග පැමිණ නික්ම ගියෝය. කැබ් රථය පසු කරණ විට අලියා උගේ සාමාන්‍ය චර්‍යාවෙන්ම සිටි බව මතකය. එතැන් සිට තවත් කිලෝ මීටර දෙක තුනක දුරක් ගමන් ගනිද්දී වනාන්තරය අවසන් වී ගම හමුවිය. ඒ අසලම කැබ් රියද නවතා තිබුනි. අප ඔවුන් වෙත ගොස් ස්තූති කොට විස්තර හුවමාරු කරගෙන පිටත් විය. ඒ වනවිටත් ආපසු සෙල්ල දෙසට යන්නට හරවා තිබුනු කැබ් රියද ඒ දෙසට පිටත් විය. සත්තකින්ම එය අපට ලොකු උදව්වක් විය.

9.24 AM

කැබ් රියේ මිත්‍රයින්!

10.42 AM

බුත්තල

බුත්තල සිට මොණරාගලට දිවෙන්නේ කොළඹ  අවිස්සාවෙල්ල රත්නපුර බෙරගල වැල්ලවාය සිට බුත්තල මොණරාගල පොතුවිල් මඩකලපුව තෙක් දිවෙන ඇ4 ප්‍රධාන මාර්ගයයි. මෙම  මාර්ගය දිවයිනේ දීර්ඝතම ප්‍රධාන මාර්ගය වේ. එය දිගින් කිලෝමීටර 470කි! අපගේ මව්බිම වටා යන ගමන් මග මෙතැන් සිට මඩකලපුව තෙක් වැටී ඇත්තේ මෙම මාරගය ඔස්සේය. අප ඇ4 මග ඔස්සේ කිලෝමීටර 184ක දුරක් ගමන් ගැනීමට නියමිතය. බුත්තලින් පිටත්වූ අපට මොණරාගලට පැමිණෙන්නට දීර්ඝ කාලයක් ගතවී තිබුනි. අප පැද තිබුනේ අතිශය මන්දගාමීවය. එනම් කිලෝමීටර 20 යන්නට පැයකුත් විනාඩි විසි ගනනක් ගෙන තිබුනි. මොණරාග වූ පෞද්ගලික බැංකුවකින් මුදල් ගැනීමට තරමක වේලාවක් මිඩංගුවූ අතර  අප නගරය පසුකරණ විට ඉර මුදුන්වී මුළු ඇඟම රත්වී තිබුනි.  ඒ නිසාම මොණරාගල නගරයෙන් සියඹලාන්ඩුව දෙසට හැරී දිවෙන මාර්ගයේ පසෙක වූ බස් නැවතුමක තරමක වේලාවක් ගත කිරීමට අප ගත කලෙමු!

මොණරාගල සිට සියඹලාන්ඩුව පහුවෙනතෙක්ම වාගේ ඉර අපිට බෙහෙවින් පීඩා දෙමින් තම අණ සක පතුරුවාලමින් සිටියේය. සත්තකින්ම එය කූඨ අව්කාෂ්ඨකයක් කීවෝතින් වඩාත් නිවැරදිය. එසේම වැසි වළාකුළු අහසේ ඈතින් පාවෙමින් පරිසරයේ අර්ද්‍රතාවය ඉහළ දමා තිබුනි. කොටින්ම පෝරණුවක් තුල සයිකල් පැදීමක් විය. ඒ නිසාම ශරීරය බොහෝ සෙයින් වෙහෙස මහන්සි නොවන සේ රිද්මයානුකූලව සෙමෙන් පැදීම කරගෙන ගියෙමු. ක්‍රීඩා උප සංස්කෘතිකමය භාෂාවෙන් පවසනවානම් හැක් නොවී පැදීමට අප වග බලා ගත්තෙමු.

වරෙක වසිකගේ පාසල් මිතුරෙකුගේ ආදරණීය පියෙකු ක්‍රීඩා තරඟයක් සඳහා පුහුණුවීම් අතරතුර ඇද වැටී පසුව මිය ගියේය. ඊට හේතුව අධික වෙහෙස හා විජලනය ලෙස වෛද්‍යවරු තීරණය කර තිබුනි. 

මේවන් අවාසනාවන්ත සිද්ධීන් අප රටේ සුලභව අසන්නට ලැබේ! මම මගේ ජීවිතයට එක් කර ගත් තේමා පාඨයන් කිහිපයකි. ඉන් එකක් වන්නේ අර්නස්ට් හෙමිංවේ ගේ "මිනිසාව විනාශ කල හැක - පරාජය කල නොහැක!"  යන්නයි. දෙවැන්න වික්ටර් හියුගෝ ගේ "මිනිසාට නැත්තේ ශක්තිය නොව ආත්ම ශක්තිය ය!" යන්නයි. තෙවැන්න වසිකගේ භෞතික විද්‍යා ගුරුතුමා වන ප්‍රසාද් සිරිවර්ධන ගේ "සතුට; ජීවිතයේ සාර්තකත්වය මනින මිම්ම කර ගන්න!" යන්නයි.

මේ අප ලියා දක්වන සියළු ඇඟ රිදෙන දේවල් කරණ්නේ; සතුට; ජීවිතයේ සාර්තකත්වය මනින මිම්ම කරගෙන ඇති හෙයින්ය. එවන් දුෂ්කර කටයුතු සඳහා මා පෙළඹී ඇත්තේ ශක්තිය සේම ආත්ම ශක්තිය ඇති නිසාය. පරාජය නොවී පටන් ගත් කටයුත්තේ අවසාන ඉලක්කය තෙක් ගමන් කිරීමටනම් විනාශ නොවී සිටිය යුතුය. ඒ නිසාම ආත්ම ශක්තිය කෙතරම් ඉහළ අගයක තිබුනද ශරීරය ඊට දක්වන ප්‍රතිචාර පිළිබඳවද අප නිඹඳවම සිතමින් තීන්දු තීරණ ගත යුතුය. මන්ද අපගේ චාරිකාව පොතුවිල් වලින් අවසන් වන්නේ අදට පමණකි. හෙට නැවත පිබිද තවත් කිලෝමීටර 150ක් පමණ පැද යා යුතුය. මෙසේ ඉදිරි සතිය පුරාවට දින හතක් තිස්සේ මේ ගමන යාමට ශරීරය ආරක්ෂා කර ගත යුතුය!

මේස් නිසාම අප පැද්දේ කිසියම් රිද්මයකටය. කොටින්ම ඇඟට හොරෙන්ය! මෙසේ සියඹලාණ්ඩුව පසුකර ටික දුරක්  ගමන් කරණා විට; වෙනත් ආණ්ඩුවකට ආ සෙය්යාවෙන් අහස වෙනස් විය. වැහි වළාකුළුවලට ඉඩ දී හිරු පසු බා ගියේය. අහස ඔරවා ගත් අයුරක් පෙන්නුම් කරමින් විය. 

"මල්ලි වැස්සකට සෙට් වෙන්න වගේ! ටිකක් පදිමු!" ගතවූ කාලය හා කිලෝ මීටර; ශරීරය තරමක් නිවා දමා තිබුනි. අළුත් ජවයකින් පදින්නට පටන් ගත් අප කෙමෙන් කෙමෙන් හොඳ වේගයක් පවත්වා ගනිමින් පැද්දෙමු. එක් ස්ථානයක නවතා තේ වතුර බී පිටත් වනවාත් සමග වැස්සක් කඩා හැලුනද ඉදිරි කිලෝමීටරය දෙක තුල නැවත වැස්ස තුරල් විය. එක දිගට තෙමීම හෝ වියළි කාලගුණයක් තුල පැද යාම යන කාරණා දෙකට වඩා වෙනස් අත්දැකීමකි වැස්සකට තෙමී මෙන් පසු සිසිල් කාලගුණයක් තුල පැද යාම! වැසි බර හාත්පස හා සිසිල් සුළඟ විසින් ශරීරය උනුසුම් නොවී තැබුවද තෙත බරිත ඇඳුම් සමගින් සයිකල් පැදීම පිළිබඳව කිසිවක් නොලියා කියවන ඔබට තේරුම් ගැනීමට මා ඉඩ තබමි.

මාර්ගය විහිදී තිබුනේ එතරම් ජනාශ්‍රිත පලාත් හරහා නොවීය. ඉදිරියට පැද යත්ම යත්ම ජනශූණ්‍ය බව හිස ඔසවීය. මාර්ගය බොහෝ සෙයින්  සෘජුවූ අතර එය විහිදී ගියේ කුඹුරු හේන් ආදිය බහුල ප්‍රදේශයක් ඔස්සේය. කෙමෙන් කෙමෙන් අප ලඟා වෙමින් පැවතියේ ලාහුගල වන පෙත තුලටය!

මාර්ගය විහිදී තිබුනේ එතරම් ජනාශ්‍රිත පලාත් හරහා නොවීය. ඉදිරියට පැද යත්ම යත්ම ජනශූණ්‍ය බව හිස ඔසවීය. මාර්ගය බොහෝ සෙයින්  සෘජුවූ අතර එය විහිදී ගියේ කුඹුරු හේන් ආදිය බහුල ප්‍රදේශයක් ඔස්සේය. කෙමෙන් කෙමෙන් අප ලඟා වෙමින් පැවතියේ ලාහුගල වන පෙත තුලටය!

වේලාව පස්වරු 3.00 හෝරාව පසුවී තිබෙන්නට ඇත! හිරු වළාකුළු තුල සැඟව ගොසින්ය. ස්ථානය ලාහුගල වනාන්තරය ය. හාත්පස සවස 6.00ට ඇති කළුවර බවෙන් පිරීගොස්ය. මෙයද වල් අලින් ගැවසෙන වනපෙතක්ය!

පෙම වන පෙත තුල කොපමන දුරක් ගමන් කරණ්නට ඇත්දැයි අප නොදනිමු. කොපමණ දුරක් තිබුනද එය තරණය කල යුතුව ඇත. අප උපරීම වේගයෙන් ගමන් කලෙමු. නිශාන් හැකි උපරිමයෙන් පැද්දද මා ඔහුව තව තවත් දිරිමත් කරමින් විය. අලි වෙත්දැයි ඉව අල්ලමින් පදින්නට විය. සයිකලයේ හැඬලය මත සවිකොට තිබුනු ඩිජිටල් මීටරය ඉහල පාඨාංක වලට මොහොතින් මොහොත වෙනස් වෙමින් තිබුනි. මේ මොහොතේ මතක් කල නොහැකි කාල පරාසයක් තුල අප ලාහුගලින් පිටවිය. වේගය එලෙසම පවත්වා ගනිමින් අප පැද යමින් විය. වන ආවරණය ඉවත්ව ගියද වැසිබර කාලගුණය අඳුරු හේඩාවක් මවා තිබුනි. කාපට් ඇතුරූ මාර්ගයේ කිසියම් වෙනස් ස්වරූපයක් දක්නට ලැබුනි. එය තරමක ගොරෝසු බවක් සයිකලයට දනවමින් විය. උපරීමය ඉක්මවා යන අධික පීඩනයකට හුලං පුරවා තිබුනු සයිකලයේ රෝද මගින්; හැඬලය මත රැඳි අත් දෙදරවමින් විය. 

මාර්ගයේ තැනින් තැන කුඩා බෝක්කු පාලම් තිබුනු අතර එවායේ මතුපිට කොන්ක්‍රීට් ලෑලි කෙළවර මාර්ගයෙන් ඉහලට එසවී ගැට්ටක් නිර්මාණය කර තිබුනි. සයිකලය එවන් ස්ථානවලදී වේගය අඩුකර ගත යුතු උවත් පවත්වාගෙන ආ වේගය විසන්ධි කර ගැනීමට දැඩි ලෝභ කමක් ඇතිවීම මිනිස් සවභාවයක් නොවේද?

එකවරම එක් බෝක්කුවක් මතින් ගමන් ගනිත්දී ඇතිවූ දැඩි කම්පනය; සයිකලයේ සවිකර තිබුනු ඩිජිටල් මීටරය ගලවා දැමීමට සමත් විය. එය පාරේ පසෙක පතිතවූ අතර ඉන් පසු එය ඇහිඳ ගැනීමෙන් පසුව නැවත සවිකලද නැවත කිරියාත්මක වූයේ නැත!

හිරෝශිමාවේ අදටත් දක්නට ලැබෙන; 1945 අගෝස්තු 6 වනදින උදෑසන 8.15 නැවතුනු ඔරලෝසුව මෙන් ඒවන විට සයිකලයේ ඩිජිටල් මුහුණතේ පැයට කිලෝමීටර 42 ක වේගයක් සටහන්ව තිබුනි!

4.01 PM

එතැන් පටන් නැවත වේගවත්වූ අප සවස 4.00 වන විට පොතුවිල් නගරයට ලඟා වුනි. පොතුවිල් නගරය කීවාට එය නගරයම නොවීය. එතැන කුඩා මංසංධියක් පමණි. නගරය පැවැතියේ ආරුගම්බේ දෙසට විහිදීය.  අපට තවත් දුරක් පැදයාමට වඩා ඒ අසල ඇති නවාතැන්පොලකට සේන්දුවී විඩා නිවා ගැනීමට අවශ්‍යව තිබූ මොහොතක "බ්ලූ මූන්" ගිමන් හල ඇස ගැටුනි. එය නවාතැන් පොලක් කීවාට නිවසක්ම විය. කුඩා කාමර දෙකක් යාන්තමින් අටවා තිබුනි. එහෙත් එය පිරිසිදු බවින් ලකුණු දිය හැකි මට්ටමක විය. ගිමන් හල පවත්වාගෙන ගිය මැදිවයස ඉක්මවා ගිය අයගේ නම මේ මොහොතේ මතකයට නො ඒ! ඔහුගෙන් පලමුවෙන්ම කාමරයක් ගැන ඇසූ විට ඔහු පෙරළා නැගූ පැනයනම් කිසිදා මා හට අමතකව නොයනු ඇත!

"අපිට අද රෑට ඉන්න කාමරයක් ගන්න පුළුවන්ද?"

"පොඩ්ඩක් තෙමුනට කමක් නැද්ද?"

"ඇඳ උඩද ?"

"අපෝ නෑ ඇඳ තෙමෙන්නේ නෑ!"

"එහෙනං කමක් නෑ කොහේ තෙමුනත්!"

කාමරය සෙවිළි කොට තිබුනු ඇස්බැස්ටෝස් තහඩුවක් පුපුරා වැසි වැටෙන විට වතුර කාන්දුවේ! එයට තැබූ නිල් පැහැති බේසම අප කාමරයට යන විටත් එලෙසම විය. ඔහුගේ පියා මීට දශක ගනනාවකට පෙර දකුණු පලාතේන් මෙම ප්‍රදේශයට සංක්‍රමණය වී ඇත!

පොතුවිල් නගරයෙන් බීර වීදුරුවක් සොයා ගැනීම කළුනික සොයනවා වැනි කටයුත්තකි. මන්ද එම නගරය අරක්ගෙන තිබුනු මුසල්මානුවන් ඇල්කොහොල් විරෝධියන්වන බැවින් සුරා සල් ඔවුනට අරහං වී තිබුනු නිසාය. 

මාගේ කුච්චවේලි මිත්‍රයින් මෙන් බීර වීදුරුවක් තොලගා ලබා ගන්නා "පොඩි වෙරි" වලට වත් ඔවුන් අනුකූල තාවයක් නොදක්වන ලෙසක් නගරය පුරා දිස්විය. එහෙත් අපගේ තානයම් පල්ලා ත්‍රී රෝද රථයක් අනුග්‍රහයෙන් අපට ස්ට්‍රොං බීර බෙලෙක්ක දෙකක් ලබා දීමට සමත්විය. රාත්‍රිය හොඳ නින්දක් ගෙන ඒ වි! 

ශුභ රාත්‍රියක්!

242. මව්බිම වටා සයිකලයෙන් . . . 6