74. රෝවර්ට තවත් කලක්.........!

“ඔහු වයස් ගතය - එසේම සම්පූර්ණ්යෙන්ම වාගේ අන්ධය . නමුත් තම වගකීම දැන සිටියේය ………”

මා උපත ලද්දේ තිදෙනෙකුගෙන් සමන්විත පවුලකය. මව පියා සහ රෝවර් ඒ  තිදෙනාය. දිනක් වයස් ගතවූ පටන් , මා රෝවර්ගේ පූර්ණ වගකීමට බඳුන් විය. ඔහුගේ උපත පිළිබඳව මා දැන නොසිටි අතර ඔහු එවකට මැදි වයසේ පසු විය.එහෙත් ඔහු මා රැක බල ගත්තේ ගැටවර බවක් විදහා දක්වමිනි. 

අත දරුවන් හොවා තල්ලුකරණ කරත්තයක - ප්‍රෑමයක මා සිටියදී එය උද්‍යානයේ ඕනෑම තැනක තියෙන්නට හැරියේ ; කිසිවෙකුට එය වෙත ලඟා වන්නට නොහැකි බවට මව තුඅල තිබුනු විශ්වාසය නිසමය.

ඇවිදීමට හැකි තරමට මා වයසින් වැඩෙත්ම රෝවර් මාගේ ගමන් බිමන් ගැන විමසිලිමත් විය. අරක්ෂිත සීමාවක්  තුල ඔහු විසින් මා මෙහෙය වූ  අතර සීමාවන් කඩකල සෑම විටෙකදීම මාගේ අත මෘදු ලෙස මුවින් ගෙන පසුපසට ඇද්දේය.

මා පළමුවෙන්ම බටහිර  ගොපළු චිත්‍රපටයක්  නැරඹූ පසු ඔහුගේ ජීවිතය වඩත් සංකීර්ණ විය.ඒ ඔහු අශ්වයෙකු යැයි මාතීරණය කොට තිබුනු නිසාය. කුඩා කොළුවකු එතෙක් ලද වඩත්ම අවබීධයකින් යුත් මිතුරා ඔහු විය.

මා පාසල් යන්නට පටන්ගත් පසු රෝවර් හට ඔහුට කියා කාලයක් තිබිනි. එවිට ඔහු තම ගැන හිතන්නටත් තමා මහළු වෙමින් සිටින  බව ප්‍රථ්‍යක්ෂ කරගන්නටත් ඇතැයි මා විශ්වාස කරමි.

ඔහුගේ ඇස්වල පෙනීම දුර්වල වන්නට පටන් ගත්තේය.කලින් ඔහු තුල තිබුනු උනන්දුව , අභිරුචිය ඔහු කෙරෙන් තුරණ් විය. පශු වෛද්‍ය වරයගේ උපදේශය වූ ඔහුව අවසන් නින්දට යැවීම , මාගේ දෙමව්පියන් විසින් හැකිතරම් දුරට නොසලක හරින ලදී.

අවසනයේදී කලයුතු හොඳම දෙය එයම බවට එකඟ වුවද ඔවුන්ගේ හදවත් තුලද;  මාමෙන්ම රෝවර් හට කල ආදරය එසේම විය

ශරත් සaතුවේ එක් ඉරිදාවක අප අපගේ පැරණි මෝටර් රථය සමග සූදානම් වූයේ ; මගේ පියා රෝවර් සමග දඩයමේ යෑමට ප්‍රිය කල ප්‍රදේශයට යන්නටය.

මව පියා අමතා …

“ඒක තමයි හොඳම දේ  ජිම් …!
යනුවෙන් පවසන තෙක් කිසිදු අමුත්තක් මට නොදැනුනි. 

තාත්තා දිගු හුසමක් ඉහලට ඇද්දේය. එහෙත් කිසිවක් නොකීවේය.මෙවැනි ගමනක් සෑම විටම විනෝදය ගෙන දෙන ගමනක් වන නමුදු  එදින තාත්තා කිසිදු විහිළුවක්හෝ කිසිවක්හෝ නොදෙඩුවේය. 

රෝවර් රථයෙන් එළියට බසිත්ම අම්මා ඔහුගේ හිසට සෙමෙන් තට්ටු කල වහාම    ඈ තම අතවූ පොත දිගහැර කියවන්නට විය. තාත්තා පසු නොබලම ගස් අතරින් ඇදුනි.සාමන්‍යයෙන් සිදුවන ලෙසට රෝවර්ද ඔහුට අසන්නව ගමන් කලේය.

රථයෙන් පිටවූ සැනින් තාත්තාගේ පළමු වෙඩි හඬ අපට ඇසුනි.  

“ඔහ් …! තාත්තාට යන පාරෙම මොකෙක් හරි අහුවෙලා වගෙයි….!”   මම අම්මට කීමි.

ඇය තමා කියවමින් සිටි පිටුවෙන් දෑස් ඉවතට නොගෙනම හිස සොලවමින් නාසයෙන් දැඩි සුසුමක් හෙළුවාය.
තමාව හඬවන පොත් ඇය කියවන්නේ මන්දැයි මට සිතා ගත නොහැකි විය.

“ඔහ්  දෙවියනේ ….? අම්මාගේ හඬින් මා තැති ගැන්විනි.  මා වටාපිටාව දෙස දෑස් යොමු කලෙමි. රෝවර් අප සිටි දෙසට හැල්මේ දිව එමින් විය.

“මොකද වෙලා තියෙන්නේ අම්මේ ..? මේ රෝවර් විතරයි….!

රථයේ අඩි 10 ක සීමාව තුල ඔහු නතර විය.ඔහුගේ උකුලට පසුපස පෙදෙසේ වූ  ලෝම අතර වැඩෙන රතු පැහැති සළකුණක් අපට දක්නට ලැබුනි.

“අම්මේ ..අර ! ඌ වේදනාවෙන් ….!”

අප දෙදෙනාම රථයෙන් එළියට එන්නට සැරසුනි.එහෙත් රෝවර් ; අපි ඔහුගේ පරම සතුරන්  යැයි පෙනුනාසේ දත් විලිස්සමින් ගොරවන්නට විය.අම්මා සැනෙකින් රථය තුලට මා ඇද ගත්තීය.

“ඇයි ඌ එහෙම කලේ …? අපේ උදව් එයාට එපා නිසාද ?” මම ඇසීමි. ඇය මාගේ අතින් අල්ලා ගත්තීය.

“පුතේ රෝවර්ට දැන් හරිම වයසයි. සමහර බල්ලන්ට වයසට යනකොට ටිකක් පිස්සු හැදෙනවා ….” ඇය කීය.

මොහොතකින් තාත්තා ගස් අතරින් දිව ආවේය. ඔහු දෙසට හැරුණු රෝවර් බුරණ්නටත්  දත් නියවා ගුගුරණ්නටත් විය.

“දෙවියන් මට උදව් කරත්වා …මට කරණ්නට ඇත්තේ කුමක්ද?” තාත්තා කීය.

“මට ඕන උනේ ඒක නිවැරදිවත් පිරිසිදුවටත් කරණ්නට. ඒත් මට ඌ දිහා බලන්නට බැරි වුනා… මට ඇඬුනා …!”

“මම දන්නව..! මම දන්නවා …..!!” අම්මා  මaදු  ලෙස හඬ  අවදි කලාය. “ඒත් එය අපට උදව් කරණ්නට ඉඩ නොදේවි …!”

තාත්තා කිසිවක් කීවේ නැත. ඔහු  රථය වටා ගොස් අනෙක් පැත්තට එන්නට උත්සාහ කලේය. නමුදු රෝවර් ඔහුට හරස් විය.ඔහු තාත්තාට රථයට නගින්නට ඇති ඉඩ අහුරමින් විය. තාත්තා තම දණ හිස බිම තබා පහත්වී මaදු ලෙස කථා කරණ්නට විය.  
ඔහු රෝවර්ව ඉච්චවෙන් රවටා රථය වෙතින් ඉවත් කරණ්නට උත්සාහ ගනිමින් විය. රෝවර් එවිට  තම වලිගය වනා ආපසු හැරී රථය යට වූ කිසියම් දෙයකට බුරණ්නට විය. එවිට තාත්තාගේ මුව විවර විය. කිසියම්  ආගන්තුක යමක් දැක එයින් තිගැස්සුනු ස්වරූපයක් ඔහුගේ මුහුණේ ඇදී ගියේය.

“හොඳ බල්ලා …! ” ඔහු තිගැස්සෙන්ම පැවසීය.

“මම ඌව දැක්කා වරෙන් කොල්ලෝ ….!

රෝවර් තාත්තා ලඟට දිව්වේය. තාත්තා තම තුවක්කුව රථය යටවූ කිසියම් දෙයකට ඉලක්ක කොට වෙඩි තැබීය. පියා විසින් කපා ගෙනැවිත් තිබූ “රැට්ල් ස්නේක් ” සර්පයාගේ කොටස් තවම මා ලඟ ඇත.

රැට්ල් ස්නේක්  සර්පයෙක්. 

මොහුට  "අපේ" නමක් දී තිබුනා සුසිල් ප්‍රේමරත්න මහත්තයා "ස්වර්ණ" පත්තරේ එයාගෙ චිත්‍ර කතාවක !
"ගිගිරි පොලොංඟු"

අම්මා රථය නැවත නගරය වෙත පැද වූයේ තාත්තා රෝවර්ව තම උකුළ මත තබා ගෙන සිටින විටදීය. පශු  වෛද්‍යවරයා  ඔහුගේ තුවාලය වෙළුම්  පටි වලින් වෙලා දැමූ අතර සතියක කාලයක් ඇතුලත රෝවර් යතා තත්වයට පත්විය.

තවත් වසර ගනනවක් අප සමග රෝවර් අප සමග විසුවේය. ඉක්බිතිව නින්ද තුලින්ම ඔහු අප අතැර ගොස් තිබුනි. ඔහුගේ සුව නින්දට බාධාවක් වන තරම් කඳුළු කැට නෙත්වල නොතිබුනි. 
අප ඔහුව මිහිදන් කළෙමු.

ඒ මා  ළපැටියෙකුව සිටියදි ඔහු මා කැටිව ගිය ගසක් යට ය …..!   

                               

මුතුහර 1998 ඔක්තෝබර්  (68 – 70 පිටු)