173. ම'පුතු වසික වෙත සෙනෙහසින් . . ! (පලමු වැනි එක)

පුතේ අද ඔයා මට කතා කරලා කිව්ව කතාව ගැන මම බොහෝ  දුරකට සිතුවෙමි.

ඔබ නරඹපු How I Met Your Mother නමැති රූපවාහිණී නාට්‍ය මාලාවේ එන එක් ජවණිකාවක; "මාෂල්"  තම පියා මිය යාමට පෙර; අවසන් වතාවට; තමාට කිසිවක්  නොකියාම නික්ම යාම පිළිබඳව කණස්සල්ලෙන් සිටියි.
පියා අවසන් ගමන් යන්නේ; අවසන් වශයෙන් කිසිවක් ඔහුට නොකියමින්ය.
පසුව තම පියාගෙන් තමන්ට ලැබුණු කථන පණිවිඩයක් හෙවත් වොයිස් මේල් එකක් මාෂල් හට හමුවේ.
"පුතා මම ඔයා ගැන හරි ආඩම්බරයි - මාෂල්!"
මාෂල් එය අසා සතුටු වෙයි.
ඔයා කියපු විදියට මට තේරුණු කථා සාරාංශය එයයි!

තාත්තා වෙලාවට බෙහෙත් බොනවද?
සයිකල් පදිනවා නේද?
ඔයා ඒවා ඇහුවේ බාගෙට අඬාගෙන!
ඔයා අහපු විදියට මටත් උත්තර දෙන්න ගිහින් උගුර පැටළුනා!!

ඔයාට බයයි නේද තාත්තා ඉක්මනට මැරෙයි කියලා.
මමත් ඉක්මනට මැරෙණ්න කැමති නෑ.
ඒත් මගේ ජීවිතයේ කිහිප වතාවක් මරණය කිට්ටුවටම ගිහින් ඇවිත් තියෙනවානේ.
ඒ එක වෙලාවක වත් මට මහා දුකක් නම් ඇති වුනේ නෑ.
මම ජීවිතය විඳපු මිනිහෙක්.
සැප දුක දෙකම!
මම තව දකින්න කැමති ඔයාගේත් නංගිගෙත් ජීවිතයේ විජයග්‍රහණ!
ඒක හැම තාත්තෙකුගේම හැටියක්.
ඔයා දැනටමත් මට වඩා බොහෝ දුර ගිහිල්ලා.
නමුත් එක දෙයකින් නම් ඔයා මට පරදියි  ඒකාන්තයෙන්ම.
ඒ මොකක්ද කියන්න පුළුවන්ද?
ඔයාට මට වගේ ආඩම්බර වෙන්න පුළුවන් පුතෙක් ලැබෙයිද කියලා නම් සැක සහිතයි!
හහ් හහ් හා!
කොහොමද ඒක?

"තාත්තා මොනවද මං ගැන හිතන්නේ?
බ්ලොග් එකේ පෝස්ට් එකක් විදියට නොදැම්මට කමක් නෑ!
ලියලා තියන්න!
මට දවසක බලන්න!" ඔබ මගෙන් ඉල්ලයි.
කොහොමත් මම ඔයා ගැන ලියන්නමයි හිටියේ.
මම ටිකක් ලිව්වත් එක්ක.
ඒ ටික කොහෙදෝ මන්දා!
මම ආයෙමත් ඔයා ගැන ලියන්න පටන් ගන්නම්!
මම කොහෙන් මේ කතාව පටන් ගන්නද?
මගේ මුළු ජීවිතයම ඔයාගෙන් පිරිලා!
ඒ නිසාම පටන් ගන්නට පොටක් හොයා ගන්නට බැරුව ඉන්නේ.
මේ කථාව මම ලියලා බ්ලොග් පෝස්ට් පෙලක් විදියට දාන්නම්.
ඒ මේ විදියටම.
ඔයා කැමති වෙන්නේ මීට වඩා මම විධිමත් විදියට ලියන දේවල් කියවන්න බව මම දනිමි.
ඒත් අද මේ ලියන්නේ හරිම අමු විදියට.
මට හිතෙන දේ; ඒ විදියටම.
දවසක ඔයාටම හිතෙයි ඒක හොඳයි කියලා!
ඔයා මේක බලපු දවසක හිතා ගන්න; ඔයා මොන තරම් මගේ ජීවිතයට බල පෑමක් ඇතිකලාද කියලා.
මම ඔයාගෙ ජීවිතයට මොන විදියේ බල පෑමක් ඇතිකලාද කියලා ඔයා දන්නවා ඇති.

මම ඔයා දන්නා  තැනකින්ම පටන් ගන්නම්.

ඔයා දන්නවා ඔයා ඇවිත් මගේ ජීවිතයට අහම්බයක් නොවන බව.
ඔයා මෙලොවට එන්නේ මගේත් අම්මාගේත් ආරාධනයෙන්.
ඒ; ඔයා ඉපදුනු අවුරුද්දට පෙර අවුරුද්දේ පොසොන් පෝය දවසෙ අපි ඒ ප්‍රාර්ථනය කරණ්නේ!
ඔයා ඉපදෙන්නේ ඔයාව අපිට අවශ්‍ය නිසාම.
ඒත් මට ලොකු විශ්වාසයක් තිබුනා මට ලබෙන පළමු දරුවා පුතෙක් වේවි කියලා.
ඒ නිසාමයි ඔයා අම්මගෙ කුසයට එන්නටත් මත්තෙන්; මම ඔයාව අපේ ඉස්කෝලෙට ඇතුලත් කරගන්න පලමු පස් පිඩැල්ල කපන්නේ.
ඔයාට මම කියලා තියෙනවා ඔයාට මතකද මන්දා; මම ඔයාට පොඩිකාලෙදි කියවන්න "බුද්ධගජ්ජය", "සකස්කඩය", "ගණදෙවි හෑල්ල" මගේ පොත් එකතුවේ එකතු කරලා තිබ්බා.
(උඹ ඒවා එකක් වත් නොකීව බව නම් මට හොඳටම මතකයි!)
"සකස්කඩ - නොකී කට
උගේ කට - හුඹස් කට"
කියන පැරණි කියමනට දිය හැකි වර්ථමාන පිරිපුන්       ජීවමාන නිදසුන තමයි පුතේ උඹ !

ඔයා ඉපැදුනු දවසෙ; පැය ගනනකින්ම ඔයාව  දැක බලාගන්න වාසනාව ලැබුනා.
ඒ කාසල් ආරෝග්‍යශාලාවේ වැඩකරපු හෙද සොහොයුරියකගේ උදව්වෙන්.
එදා රෑ මම ඔයාව බලලා එන කොට පමුණුවේදී නින්ද යනවා.
මට එක තත්පරෙන් ඇහැරිලා බලන කොට මම පදවාපු වෑන් රථය ලයිට් කණුවක ගැටෙන්නට ඔන්න මෙන්න.
අඩියක් වත් නෑ!
මම ක්ෂණිකවම වාහනය ඉවතට ගන්නවා.
වෙන්න තිබුණු අනතුර බේරෙණ්නේ කෙස් ගහකින්.

ඔයා පුංචි කාලේ ඒතරම්ම ලස්සන බබෙක් උනේ නෑ!
(දැනුත් නෑ තමයි!)
මම එහෙම කිව්වේ ඔයා නිකන් අර "ලැක්ටෝජන් බබා" වගේ බෝලයක් උනේ නෑ.
ඉපදෙන කොටම ඔයා හොඳ උපත් බරක්  තිබුනා.
නීරෝගී දරුවෙක්!
ඔයාගෙ  පලමු අමුත්තා වුනේ ශානක රාජකරුණා.
එයා කාසල් එකට ඇවිත් ඔයාව බලලා ගිහින් තිබුනා.

ඔයාව කාසල් එකෙන් ටිකට් කපාගෙන එන්න ගියාමයි දැනගත්තේ; දරුවාට නමක් නැතිව ගෙදර එක්කරගෙන යන්න බැරි බව!
මොකද අපි මීට කලින් මෙහෙම දෙයක් කරලා නෑනේ!
ඉතින් දවල් ඔයාගෙයි අම්මගෙයි ටිකට් කපලා ගෙදර යන්න ගියාමයි ඔයාට තාම නමක් නෑ කියලා මතක් උනේ.

ඊට පස්සේ පොතක් ගෙනල්ලා ඒකෙන් නමක් තෝරලා මම ඒකත් අරං ඉස්පිරිතාලේ කොරිඩෝර දිගේ දුවගෙන ගිහින් නම දුන්නා රෙජිස්ටාර් ට.
මොකද පරක්කු උනොත් ඔයාව එදා ගෙදර ගෙනියන්න බැරි වෙනවා.
යන්තම් ඔයාවත් අරන්  දෙකට තුනට විතර පන්නිපිටියෙ යන්න පිටත් උනේ.

මට මතකයි මම ඔයාට නම දැම්ම හැටි.
බටහිර කොදෙව් ක්‍රීඩක විවියන් රිචඩ්ස්ට එයාගෙ මිත්‍රයින් කිව්වේ විවි නැත්නම් විව් කියලා.
මට ඕන උනා ඔයාටත් ඒ පෙට් නේම් එක එන විදියේ නමක් දාන්න.
අනෙක හොඳට රයිම් වන නමක්!
ඒකයි ඔයාට මම දැම්මේ වසික විභාවිත් කියලා.
ඒකෙ තේරුම ගෞරවාන්විත නුවණැති කියන එක.

ඔයාව ගෙදරට ගෙනෙන දවසෙ ආච්චිලගෙ ගෙදර පුදුම ලක ලෑස්තියක්.
ඔයානෙ ඒගොල්ලන්ගෙ පලමුවන මුණුබුරා.
ඔයාව වඩා ගන්න නලවන්න කවන්න පොවන්න හරියට කට්ටිය. - ඒ දවල්ට.
රෑට ඔයා නැගිටින නැගිටින වාරයක් වාරයක් පාසා මට ඇහැරුණා.
අම්මගෙන් උක්කු බීලා ඔයා එහෙමම දොයිය නොගත්තොත් මම ඔයාව කරේ තියාගෙන පරක් කරණවා නින්ද යනකල්.
කරේම තියාගන්න ඕන උනේ නෑ.
මගේ අතෙමත් නිදා ගත්තා.
මම ඔයාව නිදි කෙරෙව්වේ ලස්සන සිංදු කියලා.
ඔයාට මම කිව්වේ පාරම්පරික "ඔන්න බබෝ ඇතින්නියා . ." විතරක්ම නෙවෙයි.
"මුණි සිරිපා සිඹිමින්නේ", "මිහිකත නලවාලා", "මේ සිංහල අපගෙ රටයි", "මුහුදු පතුල යට ඉඳලා" වගේ අර්ථාන්විත ගීත.
ඔයා ඒවා අහගෙන ඉඳලා නිදා ගන්නවා.

දවසක් මරු වැඩක් උනා.
මේ වැඩේ උනේ ආච්චිලාගෙ ගෙදර දි.
ඔයා අඳෙන් වැටෙයි කියලාත් රස්නෙ වඩි නිසාත් අපි සමහර දවසට නිදා ගත්තේ බිම.
ඇඳ උඩ නිදා ගත්තත් බිම නිදා ගත්තත් ඔයා බොහෝ විට නිදාගත්තේ මගේ ඇඟට තුරුල් වෙලා හේත්තු වෙලා.
මම ඔයාව අතෙන් ඇඟට හේත්තු කර ගන්නවා.
රෑට නිදාගෙන උදේට නැගිටින කොටත් ඔයා මගේ දකුණු අතත් ඇඟත් අතර.
මමත් එළිවෙන තුරු පෙරළෙන්නේ නැතුව එක ඉරියව්වෙන්ම.
ඉතිං එදා මම ඔය කියන කතාව වුනු දවසෙත් ඔයා මගෙ ඇඟට තුරුල් වෙලා නිදා ගත්තා.
එදා ටිකක රස්නෙ වැඩි නිසා මම ඔයාව මගේ ඇඟට හේත්තු කර ගත්තේ නෑ.
මටත් නින්ද ගියා.
ඔයාගෙ අම්මටත් නින්ද ගිහින්.
මට එකවරම රෑ ඇහැරුණා.
අනේ ඔයා නෑ.
මම ඔයාගෙ අම්මාට කතා කලා.
"දරුවා නෑ!"
ඔයා මේ  කියනදේ විශ්වාස කරණ්න.
අම්මයි මමයි පොලොව අතගගා "අනේ කෝ දරුවා" කිය කියා කරුවලේ හොයනවා අඬ අඬා!
එහෙම විනාඩි 5 ක් විතර හොයන කොටයි අපිට කාමරේ ලයිට් දාන්න මතක් උනේ.
ඒ දාලා බලන කොට ඔයා රෝල් වෙලා ගිහින් එතන තිබුනු මහන මැෂිමක්ද මොකක්ද එකක් යටට!

ටික දවසක් ආච්චිලගෙ ගෙදර ඉඳලා අපි තුන් දෙනා කඩවත ගෙදරට ආවා.

කඩවත ගෙදර ඒකාලෙ බිමට සවි කරලා තිබුනේ ටෙරා කොටා බිම් ගඩොල්.
ඒ බිම හරිම සිසිල්.
ඔයා ඒකෙ රෙද්දක් එළලා තිබ්බාම හොඳට නිදාගත්තා.

ඔයාට පලතුරු දෙන්න පටන් ගත්තු කාලෙම අපෙ ගෙයි ජනේලෙ ලඟ ගස් ලබු ගහක් හැදුනා ඒකෙ ගෙඩි වල ඇතුල රතුම රතුයි.
දොස්තරලා ඔයාට දෙන්න කිව්වේ මේස හැන්දෙන් දෙකක්ද කොහෙද.
ඔයා අඬු කෝප්ප භාගයක් ගේමක් නැතිව ඒකාලෙ බිව්වා.
මදි උනොත් බඩ උඩ දදා ඈඟිරි ගානවා.

ගෙදරට එන කොට ඔයාව බලාගන්න වෙන කවුරුත් නෑ.
ඒකාලෙ මම එක රස්සාවකින් අස්වෙලා තවත් තැනක් බලමින් උන්නු කාලෙ.
අම්මාට රස්සාවට යන්න විදියක් නෑ ඔයාව දාලා.
මම තමයි ඔයාගෙ කෑම බොහෝ දුරට හැදුවේ. මුං ඇට, හාල් මැස්සො, පීකුදු, මාමයිට්, බටර්, ගොටුකොල ඔය වගේ රටේ නැති පෝෂ්‍ය පදාරථයන් ගෙන් යුක්ත් පල්පයක් තමයි මම ඔයාට කැව්වේ.
ඔයාට කියන්න අර "ජීවයේ ආරම්භය" සිදු වුනා කියන සුපයටත් වඩා ගුණ වත් පල්පයක් තමයි ඒක!

කාලයත් එක්ක ඔයා දණ ගාන්න පටන් ගත්තා.
බිම දිගේ විතරක් නොවෙයි පඩි පෙළවල් වල පවා.
ඔයා පඩිය දිගේ ඉහළට දණ ගාලා පහලට එන හැටි බලන්න ලස්සනයි.
ඔයා එන්නේ පස්සෙන් පස්සට.
එක කකුලක් පහලට දාලා ඒක පල්ලෙහා පඩියේ ගෑවෙනවානම් විතරයි ඔයා පස්සට ආවේ.
කොහෙන් ඉගෙන ගත්තු දෙයක්ද මන්දා.


ඔයාට බත් කවන කාලෙ මම ඔයාට කථාන්දරයක් කියල දෙමින් තමයි කවන්නේ.
එහෙම කියන කථා අතුරිණ් ප්‍රසිද්ධම කථාව තමයි "විලියම් ටේල්" ගේ කථාව.
අර දක්ෂ දුනු වායෙක් වුනු විලියම් ටේල්ට රජ අණින් තමාගෙ එකම දරුවාගේ හිස මත තබන ලද ඇපල් ගෙඩියකට විදින්න වෙන්නේ.
ඒක තමයි කථාව.
ඉතින් මම කථාව කවන ගමන් කියව ගෙන ගිහින් "තාත්තා පුංචි දරුවාගේ හිස මත තැබුණු ඇපල් ගෙඩියට දුණු දිය ඇදලා ඊ තලය ඉලක්ක කරණ" අවස්ථාවට වෙන තැනට කථාව එන කොටත් ඔයා බත් එකෙන් භාගයක් වත් කාලා නෑ.
ඉතින් මම "දුන්න ඇදලා ඇදලා  . . .ඇදලා ඇදලා . . . . බලන කොට එයාට තමන්ගේ පුතාව පේනෙනවා. එයා කොහොමද දරුවාගේ මූන බලලා විදින්නේ. පොඩ්ඩක් එහේ මෙහේ වුනොත් තමා අතින් තමන්ගේම පුතාව පුතාට මොනවහරි කරදරයක් වෙයි කියලා මතක් උනාම එයා දුන්න පල්ලෙහාට දානවා!" කියලා තවත් එක හබුං කටක් ඔයාට කවනවා.
ආයෙත් "දුන්න අරණ් ඇදලා ඇදලා . . . . " කියලා තවත් කටක් කවයි.
ඔයා "අනේ ඉතිං කියන්නකෝ ඉක්මනට මොකද වුනේ කියලා  . .!" කියමින් ඇවිටිලි කරයි.
ඒත් අන්තිම කටත් කා අවසන් වනතුරු ඊතලය; දුනු දිය මත; මා සම්ම්‍යක් ප්‍රයෝගයක් ලෙස පමා කරයි!
ඒ මොනවා උනත් ඔයා හැම දාකම ඒ කථාව අහන්න ආස වුනා!
අනේ මන්දා!
මට තාමත් හිතා ගන්න බෑ ඒ ඇයි කියලා!?

තවත් කොටසක් ඉදිරියේ . . . . . . . . !