217. තාත්තා නොම්ම්ර ….1 (iv)

(බොහෝ විට මේ අවසාන කොටස!)

ඉතාමත් ඇල් මැරුණු ස්වරූපයෙන් මේ අළුත් අවුරුද්දත් ගෙවී ගියේය. අවුරුදු කෑමේ ආදිනව විඳිමින්ය. රට පුරා නොව ලොව පුරා පවතින අර්භූධකාරී තත්වය මත හිතෙන්නේ "ඔයිං ගියා මදැයි!" කියාය.

අළුත අවුරුදු උදාව සමග සෑම සියළු දෙනාට නිතැතින්ම මතකයට එන්නේ තමන් කුඩා කල විඳි අවුරුදු අසිරිය ය.

මා හටද මතකයට ආවේ අපගේ දෙමව්පියන් සමග අළුත් අවුරුදු සිරිය විඳි ආකාරයයි.

මම "තාත්තා නොම්මර 1" කියා ලීවාට අම්මා පිළිබඳව ලියා ඇත්තේ ඉතා අල්ප වශයෙනි. ඒ මන්ද එය මෙසේ සතුටු සිතින් මෙනෙහි කිරීමට ඇති අපහසුතාවමය. මා බොහෝ තැන් වලදී ප්‍රසිද්ධියේ කර ඇති ප්‍රකාශයක් ඇත. විවාදයට තුඩු දෙන එම වැකිය මා මෙතනත් ලියන්නම්. නමුත් ඊට හේතු නො විමසන්න; මන්ද "හොඳ" යන්නට වෙනත් නිර්වචනයන් නොමැති නිසාය. හොඳ යනු හොඳය! එතැනින් අවසානය.

"මට හිටියේ ලෝකයේ සිටි හොඳම අම්මායි!" මේ ඒ වැකියය! දිනෙක මම ලියන්නම් අවස්ථාවක් ලැබුනොත් අම්මා ගැනත්. ඒත් අදත් කියන්නට යන්නේ "තාත්තා නොම්මර 1" ගැනය.

අළුත් අවුරුද්ද ආසන්න බව  මට එය පළමුව දැනෙන්නේ තාත්තා සමග කෙහෙල් කැන් වල දැමීම සමගය! වරෙක සිසිර කුමාර මාණික්ක ආරච්චි ලීවා සේ "ගහ කැන් වලදමා - ගිණි දෙවියන්ට පුදවා" අපේ තාත්තාද අවුරුද්ද; කට ලඟ බව අපට දන්වයි.

තාත්තා ගෙවත්තේ වවන ලද කෙහෙල් පඳුරක කෙහෙල් කැනක් අවුරුද්දට "ලයින්" කර ගැනීමේ කලාව තාත්තා දැන සිටියේය. එකල අළුත් අවුරුද්දට "ෆුඩ් සිටියෙන්" කෙසෙල් කීලෝවක් ගෙනැවිත් සැමරුවේ නැත. අනිවා හැම ගෙදරකම පාහේ කෙහෙල් කැනක් වල දමා ඉදවීම සාමාන්‍ය සිද්ධියක්ම විය. කුඩා වලක් කපා එය තුලට කෙසෙල් පරඬැල් දමා ගිනි තබන්නේ වල තැවීමටය. ඒ තුල තවත් කෙහෙල් පරඬැල් කිහිපයක් දමා ඒ මත; කැනෙන් කපා වෙන් කල ඇවරි ටික අඩුක් කර ලෑලි තබා එය පස් වලින් වසා දමන්නේ හිල් කරණ ලද පොල් කටුවක් වලේ එක් මුල්ලක තබාය. මුළු වල තුලටම ඇති එකම වා කවුලුව වන්නේ එම කුඩා සිදුරයි. පසුව එම පොල් කටුව තුලට පොල් මුඩු කිහිපයක් දමා ඒ මත හෙලන පොල් කටු අඟුරු මගින් දුම් වල ඇතිවීමට කුල්ලකින් හුලං ගැසීම කරණු ලබයි.

මා හට ඇති ප්‍රධාන රාජ කාරිය වන්නේ තාත්තා කුල්ලෙන් හුලං ගසද්දී වලේ හතර මුල්ලෙන් දුම් පිටවනවාදැයි නිරීක්ෂනය කිරීමය! එසේ දුම් පිටවන්නේ නම් පස් වලින් යලිත් මුද්‍රා තැබිය යුතුය.

දින කිහිපයකින් පසුව පරණ අවුරුද්දේ වල විවර කොට බලන විට කෙසෙල් ඇවරි සිනාමුසු මුහුණින් සිටිනු දකින්නට ලැබේ. ඒ සඳහා ගතවන කාලය දිනකට කීවරක් දුම් ගැසිය යුතුද වැනි කාරණා පිළිබඳව තාත්තා විශාරද දැනුමක් සහිත විය.

සෑම අවුරුද්දකම තාත්තා ගෙදර ඇති ලොකු හාන්සි පුටු දෙක සූරා පොලිෂ් ආලේප කරයි. "සින්ටෙක්ස්" චිමිණි ලාම්පු වලට චිමිණි දෙකක්ද, පෙට්‍රොල්මැක්ස් ලාම්පුවට මැන්ටලයක්ද ත්‍රී කොයින්ස් ස්ටවුට් දෙකක්, බීර බෝතල් දෙකක්, කලු පැහැති  අරක්කු බෝතලයක් ගෙනත් කොහාට පෙර අපට අවුරුදු එන බව කියන්නේය. ඒවා තිබ්බේ කුඩා අල්මාරිය පිටුපසය!

චිමිනි ලම්පු දෙකද ගඩොල් කුඩු හා දෙහි ලෙලි වලින් මදියි.

අවුරුද්දට අම්මා සාදන කැවිළි අතර අංක එකට තියෙන කැමක් වන්නේ සූදුරු දමාපු අළුවාය. මේ අළුවා සඳහාත් හත්මාළුව සඳහාත් කජු සැපයීම තාත්තා දේව කාරියක් කොට සැලකුවේය. 

බුලත් දී ආහර අනුභවයෙන් පසුව ඇරඹෙන්නේ අවුරුද්දේ සුභම සුභ කටයුත්තටය. ඒ අනෙකක් නොවේ ගනු දෙනු කිරීමය. මෙහිදී අම්මාත් තාත්තාත් බුලත් කොල වල ඔතා අපිට පොඩි සම්තින් එකක් දෙති. එය රැගත් සැණින් අපට මතක් වන්නේ කැට පොලය. හරක් අඟින් කල කැටයේ හය, දොළහ, දහ අට ආදී වශයෙන් තිස් හයට තෙක් ලකුණු යොදා තිබුණි. අප කරණ්නේ අඩු වැඩි ඇල්ලීමය. හය, දොළහ, දහ අට අඩු වන අතර ඉතිරි අංක වැඩි අංක ලෙස සලකණු ලබයි.

මේ සියළු සුන්දර කථා බහ පිළිමඳව ඇත්තේ නොමැකෙන මතකයන් පමණි.

අම්මාගේ මරණින් පසුව තාත්තා බොහෝ සෙයින් තනිවිය. එම තනිකම මැකී ගියේ මිතුරු ඇසුර හා මධු විතෙනි. බොහෝ කලක් තාත්තා තනිවම හක්බෙල්ලාවක නිවසේ විසීය. 

මීට වසර ගනනාවකට පෙර රූපවාහිණියේ විකාශනය වූ රසාලිප්ත නාට්‍යයක් විය "දූ දරුවෝ" නමින්. එහි එක් අවස්ථාවක හෙන්රි ජයසේන තම මහළු  වියේ සිටි බිරිඳ අමතා පවසන වැකියක් මාගේ හදවතේ රැඳී තිබුනි.

"දරුවන් අළුතින් ගෙවල් දොරවල් හදද්දී ඒවාට; වැඩකරන අයට ඉන්න කාමර, ස්ටෝරු කාමර, මුර කාමර වගේ හැම දෙයක්ම ඇතුලත් කරණ්න මතක් වෙනවා. ඒත් වයසක අම්මටයි තාත්තටයි ඉන්නට කාමරයක් හදන්නට එයාලට මතක් වෙන්නේ නෑ සුදු හාමිනේ!" සත්තකින්ම මෙය සැලකිය යුතු කාරණයකි.

මා වෙසෙන කඩවත නිවසේ නිර්මාණ ශිල්පියා වූයේ උදුල බණ්ඩාර අවුසදහාමි ය. ඔහු නිවස නිර්මාණය කරද්දී; මා තාත්තාට කාමරයක් නිවසට ඇතුලත් කරණ මෙන් දැන්වූයෙමි. නිවසේ මුළුතැන් ගෙයට, කෑම කාමරයට ලෙහෙසියෙන්ම ඇතුළු විය හැකි; නාන කාමරයක් හා වැසිකිළියක් වෙන වෙනම වූද නිවසේ ප්‍රවේශ මාර්ගයෙන් සෘජුව ඇතුළු වීමටත් එයට පිටවීමටත් හැකි වන පරිදි කුඩා කුටියක්; උදුල තම නිර්මාණයට ඇතුලත් කොට තිබුනි. එසේම නිවස සාදා නිමවන විට එය ඉතා සුන්දර වාසස්ථානයක්ව දිස් විය. එහෙත් තාත්තාට එහි නැවතීමට පැමිණීමට කිසිදු උවමනාවක් නොවීය. ඒ ඔහු; ස්වකීය නිදහස් දිවියට දැක්වූ පරමාදරයම විය. මාගේ සොහොයුරියගේ හෝ සොහොයුරාගේ නිවස්වල හෝ තම විශ්‍රාම දිවිය ගෙවා දමන්නට ඔහු තුල ඇල්මක් නොවීය.

ඔහු ජීවත් උනේ තනිව හක්බෙල්ලාවකය. අපගේ නිවෙස් වලට ඉඳ හිට හෝ මාසයකට වතාවක් පමණ පැමිනුනත් ඔහු ගෙට ගොඩ වූ සැනින් ආපසු පිටව යන දිනය මතක් කෙරුවේය.

හක්බෙල්ලාවක ඔහු ගතකල කාලයද පුරාවෘථයකි. නිවෙසට අවශ්‍ය සියළු දේ ලබා ගත්තේ අසල සිල්ලර කඩයෙන් ණයටය. කොටින්ම හොර පොට් එකෙන් අරක්කු ගෙන්වා ගත්තේද පොතටය!  සියළුම ණය ඔහු මාසිකව සතයකුදු හිග නොතබා ගෙවා දැමීය. 

උදේ පාන්දරින් අවදි වන හේ දිනයට අවශ්‍ය ආහාර පිස නිම කොට දීසි බන්දේසි ආදියට පිසගත් ආහාර දමා මේසයට යවයි. මිදුල උදළු ගෑම හෝ අතු ගෑම සිදු කරන්නේ ඉන් ඉක්බිතිවය. ඔහුගේ උදළු ගෑමද ක්‍රමාණූකූල විය. තාත්තා මිදුල උදලු ගෑවේ දිනයේ වැඩ නිම වන විට එය සෘජුකෝණාස්‍රාකාරව අවසන් කල හැකි වන ලෙසය.  සියල්ල අවසානයේ රැවුල කපා මුහුණ සෝදා කමිසයකින් හා සරමකින් සැරසී ආහාර මේසයට පැමිණේ. කෑම මේසයේ සිට ආහාර ගනී. තනිව සිටියද කුස්සියේ ඇතිළි වලින් ආහාර බෙදා ගැනීමට ඔහු තුල පුරුද්දක් නොවීය.

තාතාගේ පවුලේ සාමාජික සාමාජිකාවන් නව දෙනෙකු සිටියත් ඔහු වඩාත්ම ඇල්ම බැල්ම හෙලුවේ සිරිල්  සහ අශෝක යන දෙසොහොයුරණ් හටය. තමාගේ සියළුම ඕනෑ එපාකම් සොයා බැලුවේද ඒවා විසඳා දුන්නේද ඔවුන්ය. 

එකට කාබී ඔවුන්ව තම ගෙදරින් "බැහැපං එළියට!' කියා එළවා දැමීමට තාත්තා අති දක්ෂය! බොහෝ විට සිරිල් බාප්පා සමග හවසට ගසන සුට්ටං "අඩිය" කෙළවර වූයේ ඉහත වැකිය සමගය!

"තමුසෙගෙ අරක්කු මට ඕනෙනෑ ඕයි!" කියමින් බාප්පා පිටව යයි.

පසුදා උදේම අවදිවන තාත්තා මිදුලට පැමිණ "සිරිල් මල්ලී!" කියා කෑගසයි.

"සිරිල් මල්ලී" ද ඊයේ දිනය අමතක කොට "ලොකු අයියේ!?" කියාගෙන ගෙදරට පැමිණේ.

"පත්තරේ ගෙනෙංකො!" තාත්තා පත්තරේට සල්ලි දෙයි. වලිය එතැනින් අවසානය!

මේවා මට ඇසුණු දුටුව කථා වලට වඩා අසෝක බාප්පා පන පිහිටුවා කියන කථාය! ඊට ප්‍රධාන හේතුව මා නිවසේ ඇති අවස්ථා වලදී අපේ තාත්තා කේස් දා නොගෙන "ක්‍රමේට" සිටිනා බැවිනි.

තාත්තාගේ පැන්ශන් එක අතට ගත් පසු නගරයට ගොස් මධුවිත සප්පායම් වී තවත් බෝතලයක් බෑගයේ දමාගෙන ගෙදරට අඩු වැඩිය රැගෙන පැමිණීම සිරිතකි. එකල ගෙදර සිටියේ ඔහු පමණි. අප සියල්ලන්ම විවාහ වී නිවසෙන් බැහැර වී සිටි අතර මව ඊට වසර ගනනාවකට පෙර මෙලොවින් සමුගෙනය. තාත්තා අවසන් වතාවට පෙන්ශන් පඩිය ලබා ගැනීමට නගරයට ගිය දිනයේ ත්‍රී වීලරයක ගැටී තිබුනි. ඉන් පසු ඔහු ගෙදර ආ බව දන්නා  මුත් ඒ ආවේ කෙසේද? කවුරුන් සමගද? කොයි වෙලාවේද කියා මා දන්නේ නැත! කෙසේ වෙතත් තමා අනතුරට පත් කල හෝ තමා අනතුරට පත් කරගත් ත්‍රී විලරයේ නොම්මරයක් ඔහු හට මතක තබා ගැනීමට ඔහුට අවශ්‍යතාවයක් තිබූ බව නොපෙනුනි. දින කිහිපයක් ගත වෙද්දී  කොහෙත්ම ඇවිදීමට නොහැකි තත්වයේ පසුවූ ඔහු රෝහල් ගතවී පරීක්ෂා කල පසු උකුල් ඇටය පුපුරා ගොස් ඇති බව එක්ස් කිරණ රූපය තහවුරු කලේය! එයින් පසුව ඔහු ටිකෙන් ටික අවරට ගමන් ඇරඹුවේය. ඔහු රෝහල් ගත කෙරුණු අතර ඒ සමග ඔහු ඇල්කොහොල් නොමැති කමින් පීඩා වින්දේය! 

ඒ සමග ඔහුගේ මනස බොහෝ සෙයින් අවුල්ව ගියේය. මා ඔහුව මාගේ නිවසට ගෙන ආවෙමි.  තාත්තා  කෙටි කලක් අපගේ නිවසේ විසුවේය!  දිනක් අපහට නිවසින් බැහැර දින දෙකක් ගත කිරීමට කුමක් හෝ අවශ්‍ය තාවයක් පැන් නැගුණි!  එම දින කිහිපයට තාත්තාව රැඳවීමට මා මාගේ එකම සොහොයුරියට කථා කල මුත් ඇය එය ප්‍රථික්ෂේප කලේය! දෙවනුව මාගේ එකම සොහොයුරාට ඇමතුවද ඔහුද එයට සාර්ථක ප්‍රථිචාරයක් නොදැක්වීය!

මා හට අවසාන මොහොත වන තුරු කල යුත්තක් නොවීය. එකල කඩවත නගරයට අසන්නව වැඩිහිටි නිවාසයක්   තිබුනි! මා දැඩි කණගාටුවෙන් යුතුව තාත්තාව එහි ගෙන ගියෙමි. එදින රාත්‍රියේ මා තාත්තාගේ අතින් අල්ලාගෙන එම වාසස්ථානයට දින දෙකක් සඳහා ඇරළුවෙමි. විශ්වාස කරණ්න! තාත්තාගේ අතින් අල්ලාගෙන යන විට දී මීට  දශක ගනනාවකට පෙර ඔහු මාගේ අති අල්ලාගෙන කළුඅග්ගල නෙළුවත්තුඩුවේ පෙර පාසැලට ගෙන ගිය අයුරු මට මතක් වී පපුව කඩා හැළුනි! මා තාත්තාව එහි අඳුරු කිළුටු කාමරයක නවතා; මුදල් ගෙවා ඉක්මණින් එතැනින් පිටත් විය! තාත්තාගේ මනස මුළුමනින්ම අවුල්ව ගොස් තිබුනු බැවින් ඔහු සිටිනා ස්ථානය පිළිබඳව ඔහුට වැටහීමක් නොතිබුනි!

මා පසුදා උදෑසනම ගමනට පිටත් විය. දින දෙකකට පසු රාත්‍රී අටට පමණ මා නැවත පැමිණ තාත්තාව රැගෙන ඒම සඳහා  නිවාසය කරා ගියෙමි!

තාත්තා නැවැත්වූ කාමරයට ගියෙමි! කාමරය හිස්ව ගොස්ය! මීට දින දෙකකට පෙර නැවැත්වූ තාත්තා එහි සිටියේ නැත! මා  නිවසේ අයිති කරුගෙන් විමසූ විට; තාත්තා අසනීප වූ බවත් ඔහුව රාගම රෝහලේ නැවැත්වූ බවත් කිසිදු වගකීමකින් තොරව පැවසුවේය. ඒ පිළිබඳව අපට නොදැණ්වීම පිළිබඳවද මොන මොනවාදෝ වැල් වටාරම් වගයක් කියවද්දීම මා ගේට්ටුවෙන් එළියට ආවෙමි. ක්ෂණිකවම මා රාගම රෝහල වෙත පියාසර කලෙමි. ගේට්ටු  අධිපතින් හට මොන මොනවාදෝ කියමින් මා රෝහලේ කොරිඩෝර දිගේ දිව්වෙමි! නිවෙස් හිමියා පැවසූ වාට්ටුව තුලට අනවසරයෙන් ගොඩ වැදුනු මා එහි වූ හෙදියකගෙන් තාත්තා පිළිබඳව විමසීමි.

"ඒ සීයා පෙරෙදා ගෙනත් නැවැත්තුවේ! ඊයේ රෑත් හිටියා! අද උදේ බලන කොට කොහේ ගිහින්ද මන්දා වාට්ටුවේ නෑ!"

මගේ ඉහ මොළ රත්විය! 

එතැන් පටන් මා මධ්‍යම රාත්‍රිය පසුවන තුරු බස් ගාල, දුම්රිය ස්ථානය ඇතුලු පොදු හා පෞද්ගලික  මෙකී නොකී සියළුම ස්ථාන අතොරක් නැතිව බැලුවෙමි. පොලිස් නිළධරයින්, කඩ හිමියන්, යාචකයින් ඇතුළු නගරයේ හමුවන හමුවන අයගෙන් තාත්තා පිලිබඳව විමසීමි! මා අතැති විදුලි පන්දම දල්වාගෙන නගරයේ කානු, කුඩා ඇල මාර්ග බෝක්කු සියල්ලම පාහේ තනිව හඬමින් සොයා බලා නිවසට පැමිණියෙමි. 

එදින රාත්‍රියේ පොලීසියේ පැමිණිල්ලක් යෙදූවද මාන්සික වශයෙන් අවුල්වූ වයස් ගත පුද්ගලයෙකු සම්බන්ධයෙන් පොලීසිය දැක්වූයේ ඇල්මැරුණු ප්‍රථිචාරයකි! මාගේ ආදරණීය තාත්තා පිළිබඳව කිසිදු සාක්කියක් සටහනක් නොමැතිව  මා රාත්‍රිය පහන් කලෙමි. රාගම  නගරයේ හොයනවා හැරුණුකොට ගෙන වෙන සොයා බැලීමට තැනක් නොමැත!  

මා පසුදින උදෑසනම අවදිව හක්බෙල්ලාවක ගියෙමි. ආශ්චර්‍යයකි! මා එහි යන විට තාත්තා නිවසේය!  තාත්තා රාගම සිට හක්බෙල්ලාවක පැමිණි ආකාරය පිළිබඳ ඔහුට මතකයක් නොමැති විය! තාත්තා අත සතයක හෝ මුදලක් නොමැතිව පැමිණියේ කෙසේද යන්න අදටත් නොවිසුඳුනු අභිරහසකි. 

තාත්තා මාගේ වැඩි මහළු සොහොයුරාගේ නිවසට ගෙවදින්නේ ජීවිතයේ අවසාන භාගයේදී ය. තවත් මස ගනනක් ගෙවෙන විට තාත්තාගේ තත්වය අතිශයින් දුර්වල විය! මමද බිරිඳද රැකියාවට යන බැවින්ද ඒවන විට මාගේ දරුවන් ඉතා කුඩා වියේ සිටි බැවින්ද තාත්තාව මා ගේ නිවසේ තබා ගැනීම තරමක ගැටළු කාරී තත්වයක් විය ඒවන විට මාගේ වැඩි මහළු සොහොයුරා රැකියාවේ විරාමයක නිවසේ විසීය. ඔහු තාත්තාව රැගෙන යාමට කැමති විය! මාගේ මව අංශ භාග රෝගයෙන් ඔත්පලව වසර දෙකක්; මියෙන තෙක් බලාගත් බැවින් නිසා හෝ තාත්තගේ බරට කර ගැසීමට ඔහු ඉදිරිපත් වීම මාහට මහත්වූ ඇසිල්ලක් විය! තාත්තාව ගෙන ඒමට මාත් අයියාත් හක්බෙල්ලාවක් ගියුමු. තාත්තාව මාගෙ පැරණි රථයට නංවාගෙන අප පැමිණියේ සොහොයුරියගේ නිවසටය! ඇය තාත්තාව බැලීමට පවා ප්‍රථික්ෂේප කල අතර අප නැවත් පොළොන්නරුව බලා පිටත් උනෙමු.

අප කූඩා කල තාත්තා තමා සතුව එවකට පැවති එකම රථය වූ හම්බර් බයිසිකලයේ තබාගෙන අවිස්සාවේල්ලේ රෝහල අසල කන්ද පදින්නට හෝ සයිකලයෙන් මාව බිමට නොබස්වා කන්ද තල්ලු කරමින් ගිය හැටි මම අයියාට පැවසුවෙමි! අප දෙදෙනාම හඬමින්ද පරණ මතක දුක් කම් කටොළු ගැන වරෙක කම්පා වෙමින්ද වරෙක සිනහ වෙමින්ද ගියෙමු. තාත්තාට අපගේ කථා වගේ වගක් නොතිබුනි. ඔහුට අපේ කථා ඇසෙන බවක් හෝ නොපෙනුනි! එදින රාත්‍රියේ තාත්තාව පොළොන්නරුවට ඇරලවා මා තනිව පැමිණියෙමි.

අයියාගේ ආදරණීය බිරිඳ ප්‍රියන්ති අක්කා අපගේ තාත්තාව ආදරයෙන් පිලිගත්තීය. අප එහි යන විට තාත්තාට සියළු සැප පහසු කමින් පිරි කාමරයක් ඇය සකසා තිබුනි! ඇයගේත් අයියාගේත් ඇප උපස්ථානවල මහිමයෙන් තාත්තා ශාරීරික ලෙස බොහෝ සෙයින් බල ගැන්වුනි. නමුත් ඔහුගේ මනස යලි යතා තත්වයට නොපැමුනුණි! කාලය සෙමන් ගලා ගියේය. වසර ගනනාවකට පසු එක් උදෑසනක අයියා අඬමින් මාහට දූරකථන ඇමතුමක් ලබා දුනි! 

මහළු වයස යනු එක් අයෙකුට මහත් සතුටක් සැනසුමක් ගෙන දෙන කාල පරිච්ඡෙදයක් වනාතර තවත් අයෙකුට එය මහත් වූ කටුක කාලපරිච්ඡෙදයක ආරම්භයක් වේ! 

තාත්තා ජීවිතය හොඳින් විඳි කෙනෙකු වූවා සේම ඉතාමත් කටුක කාල පරිච්ඡදයන් හට හා කටුක අවස්ථාවන්ට මුහුණ දුන් අයෙකි. ඔහු ජීවිතය ඉතා සරළව ගෙනගිය අයෙක් ලෙස මා දකින අතර කිසිදු දෙයකින් කම්පා නොවුනු අයෙකි. තාත්තා බොහෝ සෙයින් ඔහුගේ නිදහස් සරළ ජීවිතයට ඇළුම් කලේය! ඔහු එයට කෙතරම් ත්දින් ග්‍රහණය වී සිටියේද කියනවා නම් තාත්තා ගිලී මිය ගියේ එම නිදහස් සරළ ජීවිතය තුලමය! 

අප කෙතෙක් ඔහුට ආරාධනා කලද ඔහු අප සමග ජීවත් වීම ප්‍රථික්ෂෙප කලේය! එයට හේතුවූ කරුණු කිහිපයක් මා දකිමි. ගතානුගතිකත්වයෙන් ඔහු බැහැර වීමට ඔහු කැමති නොවීය! ඔහු  ජීවත්වූ ඔහුටම සීමා වූ ජීවන රටාවෙන් ඔහු සංතෘප්ථ විය! ඒ නිසාම අපගේ සංකීර්ණ ජීවන රටාව සමග පෑහීමට ඔහුගේ කිසිම කැමැත්තක් නොවීය! ඔහු ආදරණීය සීයා කෙනෙකුගේ චරිතයට නොගැලපුනේය! වයසට යන තාත්තලාගෙන් පුත්තු බලා පොරොත්තුවන ආදරණීය රාජකාරියට ඔහු කිසි සේත්ම නොගැලපුනේය. එම රාජකාරිය අන් කිසිවක් නොව තම පුතාලා දුවාලාට හොඳ සීයා කෙනෙකු , ආරක්ෂකයෙකු වීමයි. තාත්තාට එම චරිතයට පණ පෙවීමට කිසිදූ අවශ්‍යතාවයක් හෝ නොවීය! ඒ නිසාම ඔහුට සිදු වූයේ ඩයිනෝසරයන්ට සිදුවූ දෙයමය! දරුවන් කුඩා කල පියවරුන්ගේ අඩි පාරේ යන්නාසේම විය පත් වන විට පියවරු; දරුවන්ගේ ගමන් මගට එක්විය යුතුය! ඒ රටාවට අනුගත විය යුතුය! එහිදී තම්න් අත්විඳින කුඩා දුෂ්කරතා විඳ දරා ගැනීමට පුරුදු පුහුණු විය යුතුය!

මෙය හොඳ පූර්වාදර්ශයකි!  තාත්තාට සිරිල් බාප්පලාගෙන් අශෝක බාප්පලාගෙන් ලැබුනු සවිය සේම වූ පසු පෙලක්; මටද හක්බෙල්ලාවක සිටියි. ඒ අශෝක බාප්පාගේ වැඩි මහළු පුත් පාලින්ද ය! ඔහු මා හට සෙවනැල්ලක් සේ බොහෝ කාරණා කාරණා සඳහා ලඟින් සිටියි. මමද හක්බෙල්ලාවකට මෙන්ම එහි ජීවිතයට දැඩි ඇල්මක් ඇත්තේය! මා තනිව මගෙන්ම අසමි. 

"උඹ තාත්තගේ චරිතයේ ෆොටෝ කොපිය වෙන්නද යන්නේ?" 

සත්තකින්ම එයට මා බිය වෙමි. 

මාගේ ජීවිතයේ අවසානය තාත්තාගේ අවසානයෙන් වි‍යුත්පන්න විය යුතුය!

82. තාත්තා නොම්මර . . .1 (iii)   

67. තාත්තා නොම්මර . . .1 (ii)

60. තාත්තා නොම්මර . . .1 (i)