45. එක දවසයි!! සයිකල් දෙකයි!! කිලෝමීටර දෙසීයයි !!! 3

අවසාන කොටස!

අපා දෙපා සිව්පා බුහුපා සියල් සතුන්වෙත මෙත පා - මින්නේරිය වැවාණෝ!

අප අපගේ ගමන පිටත් වීමට පෙර බුදුන්  වඳිද්දි ; මා මධූගේ කණට ලංවී එක් යෝජනාවක් කලෙමි.

“ මින්නේරි දෙවියන්ට ඇවිත් පඬුරක් දානව කියලා හිතා ගන්න !”

මින්නේරි දෙවියන් යනු මහසෙන් රජතුමා යැයි විශ්වාසයක් පවතී. මින්නෙරි දෙවියනට කැපකොට සැදූ මින්නේරි දේවාළය පිහිටා ඇත්තේ මින්නේරි වැව් බැම්ම මතය.

මෙම ස්ථානයේ වැව් බැම්ම බොහෝ සෙයින් උස්ව පිහිටා ඇත .දේවාලය එක් ඉමක කුඩා බැම්මක් වේ. එම බැම්ම නොඑසේනම් තාප්පය අයිනට ගිය විට අඩි 15කට වඩා පහතින් පිහිටි වැවේ ජල තලය පෙනේ. එසේම වැවේ අනෙක් ඉම තෙක් ඇතින් ඈතට දෘෂ්ථි පථය විහිදී යයි. වියළි කාළගුනයේදී මෙම ස්ථානයේ අධික සුලං ප්‍රවාහයක් හමයි. එම සුළඟ හමන්නේ ඈත් කොනේ සිට වැව් දිය සිපගෙනය. කිසිදු බාධාවකින් තොරව වැවේ ජල තලය හරහා එන සුළඟ මහත් වේගයකින් වැව් බැම්ම මත පිහිටි දේවාළය ද එහි පැමිනි බැතිමතුන්ද නහවාගෙන හමායයි. මෙම අඛණ්ඩ වාත  ප්‍රවාහය  කරණකොට ගෙන වැව දිය රැළි නංවයි. මෙම රැළි වැව් බැම්ම දෙසට ගලා විත් රැළපනාව සිපගනී.

සේකරයන් “සින්ධූප  මාන වැව්තලාමතින් ඇදී …….” කියා ලීවේ මෙම ස්ථානයේ සිටද? ඒකෙසේ වෙතත් අමරදේවයන්ගේ ශෝකා භරිත ලයාන්විත ස්වරයෙන් එම පද වැල ගැයෙන විට මගේ සිත ඇසිල්ලකින් නතර වන්නේ මෙම සුන්දර සිතුවම අභියසය!

වචන නොලියමි.........

වියළි කලාපයේ මෙම අද්විථීය  වාපී කර්මාන්තය පිළිබදව ලියැවුනු   පොත් දෙකක් ඇත. ඉන් එකක් වන්නේ මහාචාර්‍ය බස්නායකගේ  “ශ්‍රී ලංකාවේ පුරාණ වාරි මාර්ග ශිෂ්ඨාචාරය”නම් ග්රන්ථයය (කතුවරයාගේ  හා ග්‍රන්ථයේ නම ලියූවේ මතකයෙන් බැවින් තරමක් ස්දොස් විය හැක. ඊට සමාවන්න). අනෙක වන්නේ රොට වැව උදුල බණ්ඩාර අව්සදහමි විසින් ලියන ලද “වැව” නම් ග්‍රන්ථයයි. මින් පළමු වැන්නට වඩා දෙවැන්න සුවිශේෂී වන්නේ එය ලියූ ගත් කතුවරයානෝ වැව් බැඳි රාජ්ජ්‍යයේ ගොවි පුතකු ලෙස ඉපිද; වැව් දියෙන් වැඩී; වැවට  ආදරයකල එසේම ඒවෙනුවෙන් සමාජමය කාර්‍ය භාර්‍යයකට උරදුන් අයෙකු වන බැවිනි!

එම ග්‍රන්ථයේ පිදුම මෙසේ පෙලගස්වා ඇත.

“ජාතිය කැඳවාගෙන යනු ලබන

ඉසව්ව පිළිබඳ හාංකවිසියක් නොදත්

ලාකීය ජනතාව සේ;

මව් මළ බව නොදැන

ප්‍රාණ නිරුද්ධ කිරි බුරුල්ලෙන්

කිරි උරන බිළිඳකු සේ ,

මියැදෙන වැව් පා මුල හිඳ

වැව් දියවරට පොර බදන

වැව් බැඳිකලාපයේ

ජනී ජනයනට

ඉමහත් ස්නේහයෙන් යුතුව

මේ අදහස් අහුර

පුදමි .”

එම පොතේ පසු කවරයේ ලියා දක්වා ඇති වගන්තියෙන්  වැව හා ස්වභාදහම පිළිබඳ උදුලගේ දැක්ම විස්තර කෙරෙන්නේ මෙසේය.

“ මිනිසා සිය පැවැත්ම උදෙසා සොබාදහම වෙනස් කරයි.

එහෙත් ඔහු අතින් එතැන ගොඩ නැගෙන නව පරිසරය

යළිත් වහා සොබාදහමට සුසංගතව ගමන් කරයි නම්

සොබාදහමේ සුන්දරත්වයට හෝ

එහි අවිචිඡින්නතාවට එය බාධා නොකරයි.

වැව එවැන්නකි.

මිනිසා වැව් බැඳවූ වහාම

සොබාදම පැමින ඒවා තුරුළු කර ගත්තා සේ

මේ සියලු වැව් සොබාදහමටම එක්වී ඇත.

නිමකොට ; ප්‍රථම දියවර මුදා හැරිදා සිට  ,

ශත වර්ෂ දාහතක් තිස්සේ නොකැඩී නොබිඳී පවතින වැවකට

ඒ සා තිරසර බවක්

නිමැවුම් කරුවන් විසින් පවරා ඇත්තේ

එහි කුමන සාධක ඔස්සේ ද ?”

පංසලේ පියනම!

එකෙන් අහලා බලන්න වචන ටික! වැවකටලැබෙන අපෙන් ලැබෙන සැළකුම් මදි යැයි ඔබට සිතේවි හදවතක් වෙත්නම්!

ලංකාවේ වැවක් ගැන ලියැවී ඇති එකම ගීතය වන; ගරු මර්ස්ලින් ජයකොඩි පියතුමා විසින් පද රචනය කරණලද; ඩන්ස්ටන් ද සිල්වා විසින් සංගීතය සැපයූ නාලිනී රණසිංහ  ගායිකාව විසින් මෙයට බොහෝ කළකට පෙර ගැයූ “කහවන් වැහගොයමට  රන් දිය වැහැලා” ගීතයෙන් ගැයෙන්නේද මේ සුන්දර මින්නේරිය වැව ගැනමය.

සුන්දර පැරකුම් සයුර!

ලංකාවේ විශාලතම  වැව පරාක්‍රම සමුද්‍රය වුවද  කවියා කවි පබදා ඇත්තේ මින්නේරි වැවගැනය! එසේම මොනතරම් විශාල වැවක්  කලද පරක්‍රමභාහු දේවත්වයෙන් පුදන්නට එදා ජන්තාව පෙළඹී නැත.

මින්නේරිය  සොරොව්ව. මේ ගලන්නේ දස දසකට ජීවය සපයන රුධිරයයි

ජලය අක්කර අඩි ලක්ෂයක ධාරිතාවයකි යුතු මේ පින් කෙතෙහි  ජලතලය අක්කර 6000 කි! ලෝකයේ මහා පුදුම හතෙන් එකක් වන මිසරයෙහි පිරමීඩ අතරින් විශාල තම පිරමීඩයෙන් පොලවේ  වසාගෙන ඇති භූමි ප්‍රමානය අක්කර 13 ක් පමනි!!

මින්නෙරිය ,පරක්‍රම සමූද්‍රය , කළාවැව එක්ක  තැබූ කල තවත් එක්  අහිංසක නිර්මාණයක්! -ගීසාහි පිරමීඩ.

මේ සියල්ල අභිබවා මින්නේරිය වැවේ  සුන්දරත්වය; මහසෙන්  නරෙන්ද්ර්‍යානෝ දේවත්වය මත වඩා හිඳුවන්නට හේතු වන්නට ඇත. මොනතරම් විසල් වැව් කර්මාන්තයක් කලද ජනයා; පාරාක්‍රමභාහු රජතුමාව  මහසෙන් රජතුමාගේ ස්ථානය අසලටවත් නොතබා ඇත.එයට හේතු භූතවූ කරුණු කිහිපයක් පෙනේ. ඉන් එකක් වන්නේ මහසෙන් රජතුමා ගේ රාජ්ය කාලය වන්නේ ක්‍රි ව 276-363 අතරවේ. පාරාක්‍රමභාහු රජතුමාගේ කාලය ක්‍රි.ව.1153-1186 අතරය. එනම් මහසෙන්  රජතුමා රජවන්නේ පාරාක්‍රමභාහු රජවන්නට වසර 800 කට පමන පෙරය. එකල මහා වැව් කර්මාන්තයක කෙරවූ අයෙකු මහා පුරුෂයෙකු ලෙස දෙවියන් තන්හී සැලකුම් ලැබූවද පොළොන්නරු යුගයේදී එය සාමාන්ය දෙයක් වන්නට ඇත.

පුස්කොල පොතක් ගත් පුලස්තිද / වියගහ රැගත් පැරකුම්ද?

තවත් ලෙසකින් ගත්තද පොළොන්නරු  යුගය හින්ඳු ආගම බොහෝ ලෙසින් ලක්දිව ප්‍රච්ලිතව පැවති යුගයකි. සඳකඩ පහණෙන් ගවයා අතුරුදහන්  වන්නේද මේ යුගයේය.  හින්ඳු ආගමේ තිස්තුන් කෝටියක් දෙවිවරු අතර අපේ පරාක්‍රම බාහුට ඉඩක් නොතිබෙන්නටත් ඇත!

තිස්තුන් කෝටියෙන් කෝටියෙන් පංගුවක්

ඕමාර ගොල්ල කන්ද නැගීමෙන් පසු අප කන්ද මට රැඳුනේ සුළු මොහොතකි.  අප  ආ මග දෙස හැරී බලා  නැවත ගමනට වැටුනෙමු. 

එතැන් සිට කිලෝ මිටරයක් දෙකක් පමන දුරට යන තුරු අප කන්ද නැගීමේදී විඳි දුකට වන්දි ලබා ගනිමින් විය. 

පොල් රුප්පාවක් අතරින් දිවුනු මග කුඩා හැරවුම් කිහිපයක් තිබුනත් එය බොහෝ සෙයින් පීත්ත පටියක් සේ විහිදී තිබුනි. එවන් පාරක් දිගේ  වේගයෙන් පහත බහින විට මුහුණ පාන්නට සිදුවන විශාලතම ගැටළුව වන්නේ මාර්ඝයෙහි කිසියම් කඩතොළුවක් වලක් වැනි බාධාවක් තිබුන හොත් සයිකලය ක්ෂණිකව නවතා ගැනීමට ඇති අපහසුවය. එසේ නවතාගන්නට උත්සාහ කරද්දී සයිකලය විසිවී පෙරලී යාමට ඉඩ ඇති අතර; නවතා ගැනීමට නොහැකි වුවහොත් කඩතොළුවට  ඉදිරිපස ටයරය හෝ ටයර දෙකම ද  එසේත් නොමැතිනම් සයිකලයේ රිම් එකකට  හෝ දෙකටම  හානි සිදුවිය හැක.

වනේ වෙසෙන වන හතුරෙකුට වත් මෙවන් විපතක් නොවේවා. 

මේ වෙනින් කාගෙද එකක්!

එහෙත් මෙම වේගයට එරෙහිව තිරිංග යෙදීමද බ්‍රේක් පලු විනාශවී යාමට තුඩු දෙන කරුණකි. ඊටත් වඩා ඒ තරම් දුකක් විඳ ලබාගත් සතුට බ්‍රේක් ගසා නැති කර ගැනීමට අපට තිබුනු අකමැත්තය!

පල්ලම අවසාන වන විට හැඟුනේ; නැග්ග කන්දට සාපේක්ෂව බැස්ස පල්ලම දිග මදි වගයි! මෙය සාමාන්ය මිනිස් ස්වභාවයකි! මේ සියළු කඳු පල්ලම් පසු කර අප තව තවත් ඉදිරියට පැද්දෙමු.

ඊලඟ අප පසු කරණ  ප්‍රධාන නගරය වූයේ ගලේවෙලයි.මෙම නගරයට ටික දුරකට පෙර අප මාර්ඝය අසල කුඩා කඩයක් අසල දිවා අහාරය ගන්න්ට නැවැත්වෙමු.

අපි කන තුරු! 

කාලා පොඩි ඇලයක්!

දිවා ආහාරය සඳහා කිරි තේ එකකට දමා ගන්නා ලද ඕට්ස්  ගත් අප මද වෙලාවක් නතරවී සිට පිටත් වුනෙමු. ගලේවෙල නගරයට එළඹෙන විට දහවල් 1.30 ට පමන වන්නට ඇත. නගරය මාධ්යයට එන විට හිරුරැසින් අපව දැඩිසේ පිළිස්සෙමින් විය.

ගලේවෙල!

මොහොතක් දෑස් වසා ගෙන ගලේවෙල ටවුම මනසින් මවාගන්න. ඔබ අනෝරා වැස්සක තෙමෙමින් සිටියත් වැහි වතුර අභිබවා දහඩිය පොල්ල දන්නේ ඔබට නොදැනුවත්ම නොවේද? එවන් නගරයක් මැද අප ගිණි කූඨකයේ බයිසිකල් පදිමින් විය! නගරය අවසන් වන සීමාවේ වම් අත දෙසින් ජූස් බාර් එකක් නොහොත් පලතුරු යුෂ විකුනන ස්ථානයක් මා දිටීය. අප දෙදෙනාම ඒ දෙසට හැරුනේ ඉබේටමය.ජූස් බාර් එක පිහිටියේ පඩි 8-10 ක් නැග්ග පසු උස් ස්ථානයකය. මොහොතකින් අප පඩි පෙල තරණය කොට ජූස් බාර් එක අභියස විය.  අප දෙදෙන ප්‍රදර්ශන පුවරුව දෙස බලා ඇනවුම ඉදිරිපත් කලෙමු.

මුලින් මධූට උවමනා වූයේ දොඩම් එකක් බීමට වුවද මාගේ කැමැත්තමත ඔහුද තම ආශාවන් සිතේ තද කරගන්නට ඇත.

පැතුවේ මෙවැන්නක්......!

මේ  වෙලාවට හොඳම අනෝදා එකක් බිව්වනං! මම ජූස් බාර් එකේ තිබුනු කටු ආත්තා නොහොත් අනෝදා රූපය පෙන්වමින් කිව්වේය. අනේ අපරාදේ කියන්න බෑ මධුශාන්ද එයට එකඟ විය.

“අපිට අනෝදා දෙකක් දෙන්න !” මම උස් හඬින් පැවසීමි.

“අනෝදා නෑනෙ !”

“අප්පට සිරි ! එහෙනං දොඩං දෙකක් දෙන්න !”

“දොඩං නෑනෙ !”

“මොනවද එහෙනං තියෙන්නෙ?”

“කොකා කෝල ,අලියා බීම …….!” වැලක් කියාගෙන  ගියේය .

“ඇයි පළතුරු නැද්ද ?”

“අපි තාම පටන් ගත්තෙ නෑ !”

“…………………………..!?!?!?”

කියන්න වදන් නොමැත. අප ලොකු අලියා බීම බෝතලයක් ගෙන පිපාසය තවත් වැඩිකරගෙන ඉන් පිටත් වුනෙමු.

ලැබුනේ මෙවැන්නක්.......!!

ගලේවෙල සිට දඹුල්ල දක්වා එන ගමනත් ඉන් ඉදිරියට යෑමේදීත් අතිශය ලෙස හිරු  රැසින් දැවුනෙමු! අප ගෙන ආ ටී ෂර්ට්  ඔලුවේ ගැටගසා ගත්තෙමු. එහි නිදහස් කෙළවර පිට දිගේ වැටී තිබුනි.

ගලේවෙල පසු කරමින්!

මාරුවෙන් මාරුවට ජලයද ජීවනීද බොමින් දඹුල්ල  පසු කෙරුවෙමු.  එතැන් සිට මාර්ඝය දිවෙන්නේ කිලෝ මීටර 2 ක් පමන දුරට එක එල්ලේය. මින් පලමු කිලෝමීටරය දිගු පල්ලමකි. දෙවැනි කොලෝමීටරය දිගු කන්දකි! පලමු කිලෝමීටරයේ පල්ලම විවේක සුවෙඅයෙන් පසුකර ලබන සතුට මෙන් දෙගුනයක දුකක්; දෙවැනි කිලෝමීටරයේ කන්ද නගිද්දී ගතට දැනේ.

ලඟදීම හේන් ගොවිතැන් සඳහා පස් අවුරුද්දකට බදු දීමට නියමිත දඹුල්ල කිරිකැට් පිටිය අබියස.

එතැන් සිට මදුෂාන් මට  ඉදිරියෙන්  පදිමින් විය. අප අපගෙ ගමන් සටහනද; මධුෂාන්ගේ ඇපලේ ගූගල් මැප් අනුසාරයෙන්ද අපසිටින තැන ගැන දළ  නිමානයක් ගොඩනගා ගනිමින් අඩියෙන් අඩිය ඉදිරියට ගියෙමු.

නොනැවතී ඉදිරියට....!

එතැන් පටන් අප කිලෝමීටර කනු ගනන් කරමින්; කිලෝමීටර පහෙන් පහට නවතිමින් පදින්නට විය. ඇත්තෙන්ම මා කිලෝමීටර පහකට සැරයක් නැවතී ගිමන් හරිනා විට මධූටද නිරායාසයෙන්ම විවේකයක් ලැබේ.

සීගිරිය!

 මෙසේ සීගිරි හංදියද පසු කොට අප කෙමෙන් කෙමෙන් හබරණට ලඟාවුනි. අපගේ මූලික ගමන් විස්තරයට  අනුව  අප හබරණ නැවතිය යුතුවේ. එහෙත් මධූට වගේ වගක් නැත. ඔහු; ඔහු මවන පුරාවෘථය තුල ජීවත් වෙමින් සිහින මවමින් වන්නට ඇත.

මහන්සියෙන් ලියා දන්වන්න ඕනෙ නෑනෙ!

අප හබරණින් හැරී  මද දුරක් ගිය විට   හමුවූ හද්ද චාටර් කඩේකින් පොල් රොටී කා යලිත් පිටත් වුනෙමු. එතැන් සිට බොහෝ දුරකට යන තෙක් දිගු පල්ලමක් මුන ගැසුනි.දැන්  වේලාව  හවස 5.00 ට පමන ඇත. එහෙත් දවස තාමත් තරුණය!    බැසයන හිරි රැස් උස්  බයිසිකල් පිට නැගුනු උස් මිනිසුන් දෙදෙනෙකුගේ චිත්‍රයක් අපසමග පාර දිගේ මින්නේරිය දෙසට ගෙනයමින්‍ය.

ගන දෙවිඳු!

මින්නේරිය මහ කැළය මැද ඇති පුල්ලෙයාර් සාමිගේ (ගන දෙවිඳුන්ගේ )  කෝවිල අසලින් අත්තක් කඩා එල්ලුවෙමු. නොබෝ වේලාවකට පෙර එම ස්ථානයේ ගසන ලද පොල් කැබැල්ලක් කටුව සමග බිම විසිවී ගොසිනි. පඬුරක්ද  දමා   අප පිටත් වුනෙමු. ගමන නිම කරණ්නට ශක්තිය ඉල්ලා සෙමෙන් මිමිනූ වදන් තවමත්  දෙසවන් තුලය! එතැන්  පටන් තවත් කිලෝමීටර දෙකක් පමන දුර පැදයන විට මාගේ මස් පිඩුවලට; පාපැදියේ පෙඩලය පහතට තෙරපීමට නොහැකි තරම් ශක්තිය හීනවී ගොසිනි. අප ලඟ කෑමට දෙයක්ද නොමැත.

ආයෙත් මේ වගේ ගොන් වැඩ නොකරමි!

ඝන වනාන්තරය තුලින් රැහැයි හඬ හීන් හඬින්  ඇසේ.  මා ගමන කිලෝමීටරයෙන් කිලෝමීටරයට නැවතිමින් යන්නට විය. පාරේ කුඩා බෝක්කුවක දෙපස ඇති සුදු පැහැති ගාර්ඩ් ගල් ; මාගේ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ තබා ඇති හාන්සි පුටු පේලියක් සේ දිස් වේ. මා නැවති නැවතී හිමින් හිමින් පදිමින් මින්නේරිය දෙසට ගාටමින් විය. මේ ගමන මින්නේරි යෙන් එහාට මාහට යෑම හීනයක් පමනි.

ගාර්ඩ් ගල් පේලි සුව අසුනක් වේවා!

“පුතේ අපි මින්නේරියේ නැවතිලා හෙට උදේම යමුද ?”

“අව්ලක් නෑ ! බාප්පි ඉන්න !! මම ගිහින් හෙට උදේම එන්නම් බාප්පි එක්ක යන්න!!!”

“ඔයාට යන්නම ඕනෙද ?

“ඔව් බාප්පි ! මම කියන්නම් අපි ත්‍රී වීල් එකක් අරන් සයිකලේ ඒකෙ දාගෙන යමු”

“එතකොට ඔයා ?”

“මම පැදගෙනම එනවා !”

“එහෙම බෑ ! පදිනවා නම් දෙන්නාම පදිමු. ඉන්නවානම් දෙන්නම ඉමු !! මොකද කියන්නේ ?”

“යමු !”

“හරි !”

මධුෂාන්  මොහොතකට වත් තම ඉලක්කයෙන් ඉවත් වන්නේ නැත. මාහටද තනිව ඉලක්ක්‍ය මග අරින්නට හිතක් නැත.

“හරි පදිමු ! ”

යලිත් පදින්නට විය. මොනවා වුනත් අප හවස හය - හය හමාර වෙන්න කලින් මින්නේරිය කැලෙන් පිට විය යුතුය. ඊට සති  කිහිපයකට   පෙර මෙම කැළය මැදින්  ස්කූටියක ගමන් ගත් විදේශික යුවලකට වල් අලි ප්‍රහාරයක් එල්ලවී තරුණයා ජීවිතක්ෂයට පත්වී තිබුනි. එහි වඩාත්ම ශෝකාකූල පුවත වන්නේ ඔවුන් මෙහි පැමින සිටියේ තම මධුසමය ගත කිරීමටය !

චූටි හුරතල් අලි පැටියෙක්!

ස්කූටියක් පැද්ද එකෙකුට මැරෙන්න ගහන්න හැකියාවක් ඇති  අලියෙකු ට  පුටාර් එකක් හෙවත් සයිකලයකින් යන අප ගැන කවර කතාද? එහෙත්; මග මළත් වේගයෙන් යෑමක් ගැන හිතන්නටවත් බැරිය. අප සෙමෙන් සෙමෙන් වනාතරයෙන් නික්මිනි. මින්නේරිය වැවේ මනරම් දිය දහර බොහෝ සෙයින් වියලී ගොසිනි.

ලොව පළමු එළවළු රොටිය ලෙස පේටන්ට් බලපත්‍රය ලබාගත් නිර්දේශකය අතැතිව - මධුෂාන්

තවත් ටික දුරකදී අපට  හමුදා අනු කණ්ඩයක් මගින් පවත්වා ගෙන යනු ලබන කුඩා අවන් හලක් නෙත ගැටුනි. එතැනින් ආධුනිකයින් වෙතින් සැකසුනු එළවළු රොටී සමග කිරි තේ පානය කොට නැවත ගමන් ඇරඹූයෙමු. තේ බීමෙන් අප නැවත් යාන්තමින් මුවහත් වී සිටියෙමු. එම කැපුම් දාරය පැවතියේ යුද හමුදා කඳවුර අසලට එන තුරු පමනි. එතැන් පටන් විසල් කඳු දෙකකට පමණ මුහුන දෙන්නට සිදුවී නැවත මා කලින්ම අප සිටි ස්ථානයෙනුත් අඩි කිහිපයක් පහලට වැටුනි.

“පුතේ අපි මින්නේරිය දේවාලයට යන්න ඕනෙ නේද ?”

“නැතුව! නැතුව!!”

ප්‍රධාන මාර්ඝයෙන් හැරුණු අප වැව් බැම්ම මතින් වැටී ඇති පාර දිගේ පැදගෙන යමින් විය.

දෙවියන් වෙත කිලෝමීටර සිය ගනනක් මග ගෙවා....!

කිලෝමීටරයක් දෙකක් පමන දුරක් අප පදින්නට ඇත. කිසිදාක මින් පෙර අප නොදුටු මල්, පහන්, පහන් තිර , හඳුන්  කූරු ආදිය පිරුණු “පින් විකුනන කඩ” පේළියක් එහි අළුතින් ඉඳිවී තිබුනි. අප එම කඩ පේළිය පසුකොට ගොස් දේවාළය අසලට ගොස් සයිකලය අසල වූ ලයිට් කණුවකට හේත්තු කලෙමි. මාගේ ගමන් සගයාද මා අනුගමනය කලේය. දේවාළය  කපුවෙකු විසින් අරක් ගෙන තිබුනි. කලකට එහි පැවති පෞරාණික, ගෞරවනීය ස්වභාවය කපුවා හා එතුමාට කුඩය අල්ලන එවුන් විසින් අනුභව කොට තිබුනි. කෙසේ හෝ මෙම මහාවාපී කරුමාන්තය කොට දශක සිය දහස් ගනනකගේ  බඩසාය නිමා කල පිනෙන් දේවත්වයට පත් මින්නේරි දෙවියන්ට ආමන්ත්‍රණය  සිත එකඟ කර ගැනීමට මාහට හැකිවිය. ඉතිරි කිලෝමීටර 30 කට ආසන්න දුර  යන්නට අවශ්‍ය ශක්තිය දෙවියන් ඉදිරියේ  ඉල්ලාසිටියෙමි. එතැනින් අප ඉවත්වන වන විට කලුවර හාත්පසම පැතිරී තිබුනි. ආපසු අප සිටි තැනට නොඇවිත් මින්නේරිය - පොළොන්නරුව පාරට වැටෙන අතුරු මගක් ඔස්සේ අප පැදීමු. හිස බැඳි විදුලි පන්දම් එළියෙන් අප කිසිදු දිනෙක එතෙක් අප දෙදෙනාගෙන් කිසිවෙකු නොගොස් තිබූ මගක් ඔස්සේ ඉදිරියට ඇදුනෙමු. බොහෝ දුරක් යන තුරු පල්ලමක මිහිරියාව විදින්නට අවස්ථාව ලදිමු. හාල් මෝල් අතරින්දිවුනු එම මාර්ඝය මින්නේරිය - පොළොන්නරුව පාර අභිමුව අවසන් විය. 

එතැන් පටන් මා නැවත    ජව සම්පන්නව පදින්නට විමි. එතැන්පටන් ගිරිතලේ වැව අසල කන්ද වුවද ගැම්මෙන් පදින්නට හැකි ශක්තියක් ශරීරයට ආරෝපනය වී  තිබුනි. ඒ ශක්තිය මාලැබූවේ කිනම් අදෘශමාන දෙයකින් දැයි සිතාගන්නට නොහැක! එහෙත් අදටත් එම සිදුවීම; සැමදා මගේ සිතතුල තිබුනු අචල දේව භන්තිය තව තවත් ස්ථාවර කරණ්නට හේතු විය!  ඉක්බති අප කිලෝ මීටරයෙන් , දෙකෙන් තුනෙන් ආදී වශයෙන් නවතිමින් විනාඩි 10 ක පමන විවේකයක් ගනිමින් පැද ගියෙමු. ජයන්ති පුර ,  බැඳිවැව ආදී කුඩා හංදි අප මහත් උද්යෝගයෙන් පසු කලෙමු. බැඳි වැව සිට එක ගැම්මට අප කුඩා ආනතයක් ඔස්සේ ගමන් කලෙමු .

 විවිධ ආයතන මගින් සිටිවා තබා ඇති “පොළොන්නරුව” බෝඩ් ලැලි කිහිපයක් පසුකරමින් ඉදිරියටම ආවෙමු.

පොළොන්නරුවට අප ඇවිත් ඇති බව අපේ සිත් අපට කියමින්ය. එහෙත් අප මේ ගමන අවසන් කල යුතුව ඇත්තේ අද්විතිය ස්ථානයකිනි! තවත් සුළු මොහොතකින් අප “පොළොන්නරුව” ඔරිජිනල් බෝර්ඩ් එක ඉදිරියේ විය!  මගේත් ඔහුගේත්   සේයාරූ ඩිජිටල් ගතකෙරුවේය.

මේ කොහෙද කියා ලියාගන්නවත් පණක් නැත!

 ඉන් ඉක්බිති ඔහු ගේ  සයිකලයේ සවි කොට තිබුනු  කුඩා ඩිජිටල් ඔඩෝමීටරය නොහොත් ගමන් කල දුර දැක්වෙන මාපකයේ රූපයක්ද සනිටුහන් කර ගන්නට විදුලි පන්දම එයට යොමු කලේය.

“බාප්පි මේං !”

“මමද එයට   හොස්ස පෙව්වේය ”

222.79 එහි දැක්විනි.

දවසකින් සයිකල් දෙකකින් අප කිලෝමීටර දෙසීයක් පැද තිබුනි !

පසු වදන

අප එදින රත්‍රියේ මධුෂාන්ගේ මහගෙදරට හෙවත් අපේ අයියාගේ ගෙදරට ගොඩ වැදුනෙමු.

 අප සයිකල්යෙන් කොළඹ සිට පැමිනීම මධූගේ අම්මාට ලොකු දෙයක් ව්ක්‍රමයක් වූවාට අපේ අයියාට ගානක් තියෙන බවක් නොපෙනුනි. ඔහු සිරිත් පරිදි  වෙනත් අවශේෂ දේ ගැන කතා කරමින් විය . අපට රාත්‍රී ආහාර ගැනීමෙන් අනතුරුව; මධූගේ මව , මගේ නෑනා , මගේ අයියා ගේ බිරිඳ හෙවත් ප්‍රියන්ති අක්කා  අප සිටි ස්ථානයට පැමින අයියා වෙතට හැරුණි.

“මහත්තයෝ ඔයැයිත් ඔය වගේම දුරක් පැද්දලු නේද ?”

“ආ ඔව් ! හබරණ - ගල්ඔය  හංදියේ ඉඳන් කුරුණැගල හරහා බිංගිරියට  ! ඒකත් කිලෝමීටර් දෙසිය ගානක්!!  ඒ පැද්දෙ ෆ්ලයිං පිජන් ස්ටැන්ඩර්ඩ් එකක් නෙ!!!”

ෆ්ල්යි පිජන් යනු ආසාවටවත් පදින්න හිතෙන්නේ නැති මහා බර සාර බයිසිකලයකි. අයියා පැද තිබුනේ පිටිපස ලැගේජයක්ද සවිකොට තිබූ සයිකලයක් බව මගේ මතකයට ආවේය. දැති 44 කොග්වීලය. දැති 20 ෆ්‍රී වීලය! ඇත්තටම 

කොහොම පදින්න ඇතිද?

මට අපේ කඩවත ටවුමේ ලකී අයියාව මතක් වුනි! “එකට ගියෙ   සුමනෙ! දෙක බොනියා!! ඒ ඔක්කොම රේසින්ග් ඈ !? මම හය ! ස්ටෑන්ඩර්ඩ් වලින් එක! මේ තවත් එවන් කතාවක් නොවන්නේද?

“අයියෙ මම නිදාගන්නද ……..? ” අයියා “හා!” කියන්නටත් ප්‍රථම ; මා ගේ ඉල්ලීම පරිදි බිම දමා තිබුනු මෙට්ටයේ හාංසි වී දෙනෙත් වසාගත්තෙමි  ………!

Lions just don’t dream of Hunting, They just go and hunt!

පසුදින අප බයිසිකල් ගලවා මධුෂාන් ගේ DX  වැගන් එකේ දාගෙන පොළොන්නරුවෙන් පිටත් වුනෙමු. සඳුදා හවස් වනවිට මධූ මට ඡායාරූප කිහිපයක් මේල් කර තිබුනේ ඉහත උදෘථය සමගිනි.

ඒ කියන්නේ කොල්ලො උඹලා අපි බළල් පවුලේද?