99. රුදු නිහඬ බව ......!

                             

උණහපුළුවාට උගේ පැටියා මැණිකක්  !

යළි උපන් කවිය...!
මා සංචාරකයෙකු විනා කවියෙකු නොවෙමි. 
එහෙත් කවියෙකු නොවී හෝ කවි ලියන්නට උනන්දුවෙමි.එසේම දස්කොන් අධිකාරම, ප්‍රමිලා බිසව, ගජමන් නොනා, ඇලපාත මුදලි, රංචාගොඩ ළමයා ගේ පටන් විමලෙන්ද්‍ර වතුරේගමගේ, පී බී අල්විස් පෙරේරාගේ ඉන් ඉක්බිති මොණිකා රුවන්පතිරණ එරික් ඉලයප්පාඅරච්චි හරහා මස්සිඹුල දක්වාද අද වෙනවිට දුමී , ලිඛිතා , සඳවතී , එරන්දි, මිත්‍ර වැනි අයගේ කවි රස විඳින්නෙමි!

මේ "යළි උපන් කවිය...!" මා ලියූවේ එම ප්‍රස්තූතය මෙන්ම කවියක් ලිවීමේ අවශ්යතාවය දැඩිව පැවති මොහොතකය.වරෙක කවියෙකු ලියා තිබුනා (සේකරද මංදා!)
 "නොලිය වුනු කවියක් ලෙස

  ඔබ මගේ හිත තුල 

  නලියයි!"  
කියා.එලෙසින්ම මේ කවිය ලියා අවසන් කරණා තුරු;එය ගැබ්බර මවක් විළිරුදා හැදුනු තැන පටන් මෙතෙක් තම කුස තුල හොවා තබා පරිස්සම් කල තම සිරුරේම කොටස අග්‍ර ඵලය ලොවට තමා මවක් වූ බව හඬගා කියන හඬ ඇසෙන තෙක් කාල පරිච්ඡෙදයට පමනක් දෙවන වන ඉස්පාසුවකින් තොර  මනසකින් යුතුව සිටියෙමි.

අවසානයේ පද වැල අඩුපාඩු සතුව ලියැවුනි. 
ඉන්පසු නැවත නැවත ලිපට දමමින්, කම්මල් අඬුවෙන් පොල්කටු අඟුරු එක්කරමින් මයින හම අදිමින්, කිණිහිරය මත තබමින්හැ ඩය වෙනස් නොවන්නට සෙමෙන් තලමින් පීරි ගාමින් අන්තිම අවසානයේ පන්නරය තබා මද පවනේ මොහොතක් නිවෙන්නට හැර; පොල්කොටේ දියේ දමා නිවා ගෝන අං කැබැල්ලක් හැඩ කපා එයට හැඩවැඩ කල මිටක් ගසා පිහියක් සාදන කම්මල් කරුවෙකු සේ මහත් වැර වෑයමින් ලියන ලද පද වැල කවියක් කොට පොස්ටුවක් සකසා උදේ වරුවේ  එල්ලුවෙමි.

කවියට දුමී ඉහල වටිනා කම දී තිබුනි! හැලපයාද එය අගයා තිබූ අතර කවි අරහං මද්දාද "නියමයි!" කියා තිබුනි. හවස් වෙන විට කිහිපදෙනෙකු ඒවටා සැරිසරා තිබුනු අතර මගේත් මාගේත් ප්‍රශංසාවට භාජනය වී තිබුනි.

දිනය ගෙවී යමින් තිබුනු අන්තිම හෝරාවේ නිකං තියාගෙන ඉන්නට බැරි අත පය එහේ ම්හේ වීමෙන් කවිය වියෝ විය.ඒමත වෙනත් පෝස්ටුවක් අනවසරයෙන් පදිංචිවී තිබුනි!

ඉන් පසු  මාත් මමත්  ගත්තු වෙහෙසක්! මාගේ බ්ලොගයට මම අනකර තිබූ පරිදි එහි කාබන් කොපිය මාගේ තැපැල් පෙට්ටියට වැටී නොතුබුනි. ඒ තබා දුමීගෙ හැලපයාගේ ඇතුළු අනෙක් අය විසින් එවන ලද පී සී පත් ගිය අතක් සොයාගත නොහැකිවිය.

මා කංතෝරුවෙන් ගෙදර ගියේ මගේ පිංසෙන්ඩුව පෝස්ට් එකක් කොට එල්ලා දමාය.

"මා ප්‍රිය සොයුරු සොයුරිය,

"80.  රුදු නිහඬ බව ......!" නමින් මා ලියූ කව මා වෙතින් දියවී වියැකී ගියේය! ඔබ කිසිවෙකු ලඟ හෝ එම කවිය වෙතොත් මා වෙත එවන්න. එහි කිසිදු පිටපතක් හෝ මතකයක් නැත. ඔබ කිසිවෙකු වෙත එහි මතකයක් හෝ පිටපතක් කිසියම් ආකාරයක වෙතොත් මා වෙත එවන්න! 
බොහොම පිං!"

බ්ලොග් ලෝකයේ තාක්ෂණික "අයියා" කෙනෙකුවූ අටමාගෙන්උ පදෙස් පැතුවෙමි. 

"ම්හු!"

කවියේ මුල් පද එක හමාර පමනක් ඔහු සොයාදුනි. ඒ වැදගත් උපදෙසක්ද සමගිනි!

"ඕක අල්ලලා දාපං බං! ඕක ආයෙ හොයන්න බෑ!"

රෑ වන විට මගේ අඬෝවැඩියාවට දුමී මෙසේ පිළිතුරු දී මගේ දුක බෙදාගෙන තිබුනි.ඔහුට මතක පරිදි කවියේ කොටසක් එහි ලියා නැවත ලියන්නට උත්සාහ ගන්නා ලෙස දක්වා තිබුනි!

රත්‍රී දහය වෙන විට මාගේ ෆෝනයේ තිරය මත  ලිපියක් විය. ඒ ඇනෝතුමෙක්ගෙන්ය. 

"මෙන්න ඔබේ කවිය"

මට ඇස් අදහා ගත් නොහකි විය! ඔහු එය ඇනෝ කොමෙන්ටුවක් ලෙස මගේ අඬෝවැඩියාවට යටින්ද දක්වා තිබුනි.
ඔහුට මගේ උපරිමයෙන් ස්තූති කලෙමි. 

දසුන්; බොහොමත්ම ස්තූතියි ඔබට!

මෙන්න ඒ "යලි උපන් කවිය....!"

80.  රුදු නිහඬ බව ......!

නිසල     විල මත පතිත වන මල් රේණුවක් වුව තරග     නංවයි

සසල   විය දිය සලිත විය එය සුසුමකින් වුව වෙනෙස    දනවයි

තිසල    මන නිසි තැන එක ළුකල මසිත තුල සිතුවිලි    පුබුදුවයි

තුමුල        මා සිත දවාලන දුක වදන් නොව ඔබ නිහඬ   බවමයි

ඇනෝ කොමෙන්ටුව දැකීමෙන් පසුව දන්නා කියන එවුන් එකෙක් දෙන්නෙක් මා ඇමතුවේය.

 "මේකටද බං ඔච්චර මැරෙණ්න හැදුවේ ?"

"අනේ ඔව් බං අහලා නැද්ද උණහපුළුවාට උගේ පැටියා මැණිකක් කියලා"

ඔව්  පැටියෝ ඔයා මට මැණිකක් !